Στον «κατάλληλο χρόνο»

Το πολιτικό σκηνικό έχει εισέλθει στον αστερισμό των πρόωρων εκλογών – μάλλον ανεπιστρεπτί, αν κρίνει κανείς ότι ακόμα και γαλάζιοι βουλευτές επιμένουν να ανταλλάσσουν στις εκτιμήσεις τους συγκεκριμένες φθινοπωρινές ημερομηνίες. Ταυτόχρονα στο Μαξίμου είναι ανοιχτοί δύο ξεχωριστοί φάκελοι: τι πρέπει – μπορούμε – θέλουμε να προχωρήσει άμεσα χωρίς καθυστερήσεις και, αντίθετα, τι πρέπει – μπορούμε – είναι «ασφαλέστερο» να κρατήσουμε για… λίγο αργότερα (για «την επόμενη τετραετία» με τα λόγια του Πρωθυπουργού); Οπως και να το κάνουμε, είναι μια παρενέργεια της παρατεταμένης εκλογολογίας – της… θέας της διπλής κάλπης δηλαδή – το να ζυγίζονται πολύ πιο προσεκτικά οι κυβερνητικές πρωτοβουλίες σε σχέση (και) με τις αναταράξεις και το πολιτικό κόστος που τις συνοδεύουν.

Ειδικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δείξει στα τρία χρόνια της διακυβέρνησής του ότι δίνει μεγάλη σημασία στην αναζήτηση «κατάλληλου χρόνου», κοινώς σε μια μεθοδική αξιολόγηση και προπαρασκευή κλίματος απέναντι τόσο στην κοινωνία όσο και στις αντιδράσεις της αντιπολίτευσης ή και στις ενστάσεις μέσα από το γαλάζιο στρατόπεδο, ώστε «δύσκολες» παρεμβάσεις να περνούν με τον ηπιότερο… πολιτικό πόνο. Και ενόσω η κυβέρνηση θα επιδιώκει μέχρι τις εκλογές να φαίνεται και τολμηρή και αποφασισμένη και μεταρρυθμιστική χωρίς παράλληλα να ανοίγει από μόνη της μέτωπα δυσφορίας, η αντιπολίτευση θα βγάζει τα δικά της «όπλα», προσδοκώντας οφέλη.

Ας πούμε, ο ΣΥΡΙΖΑ, πιέζοντας τη ΝΔ, έκρινε κατάλληλο τον χρόνο να φέρει τώρα μπροστά με σχετική πρόταση νόμου τα αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας (γάμος – τεκνοθεσία), τα οποία δεχόταν και όταν ήταν στην εξουσία. Ο Μητσοτάκης έχει επιχειρήσει κάποια βήματα αλλά αν έπρεπε να στοιχηματίσω για το τι θα κάνει η κυβέρνηση, θα έβαζα το συγκεκριμένο θέμα στον φάκελο «επόμενης τετραετίας». Εχει να διαχειριστεί άμεσα πολλά άλλα, απαιτητικά – τα πανεπιστήμια για παράδειγμα.

Το σίγουρο είναι ένα: ο «κατάλληλος χρόνος» κουμπώνει σε ό,τι αφορά την ίδια την απόφαση (προσωπική, του Πρωθυπουργού) για την ημερομηνία των εκλογών. Δεν πάει κανείς σε πρόωρες εκλογές προτού να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή προοπτική νίκης. Εξού και η ανάγκη, καλού – κακού, για περιορισμένα μέτωπα (και στην κοινωνία και εσωκομματικά) τους επόμενους μήνες και για προσεκτικά ζυγίσματα παρεμβάσεων – πολιτικού κόστους.