Η δεκαετία του 70, ήταν μια έντονα πολιτικά φορτισμένη δεκαετία. Η χώρα μόλις είχε βγει από μια καταστροφική χούντα και είναι ίσως η πρώτη φορά που η αριστερά μπορεί δειλά δειλά να εκφράζεται.

Η νεολαία αλλά και όσοι έζησαν τη χούντα ήταν έντονα πολιτικοποιημένοι και αυτό εκφραζόταν και από τους τρόπους διασκέδασης.  Ένας από τους συνηθισμένους, ήταν οι μπουάτ.

Σε μια μπουάτ βρέθηκε να τραγουδάει στις 21 Νοεμβρίου του 1978, και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, μαζί με την Μαρία Δημητριάδη. Ήταν η μπουάτ «Λιόγερμα» στην οδό Λώρη Μαργαρίτη στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

«Μια μερίδα έρωτα παρακαλώ»

Στο μαγαζί δεν έπεφτε καρφίτσα. Οι δυο καλλιτέχνες τραγουδούσαν πολιτικά τραγούδια και από κάτω, ο κόσμος τραγουδούσε και εκείνος μαζί τους. Και ξαφνικά, πριν ολοκληρωθεί το πρώτο μέρος της παράστασης, ένα ζευγάρι από το κοινό, άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Μια μερίδα έρωτα παρακαλώ».

Όπως αναφέρει η mixanitouxronou.gr, o Βασίλης Παπακωνσταντίνου αρχικά δεν αντέδρασε, θεωρώντας ότι πρόκειται για κάποιο «νόστιμο» αστείο. Όταν αντελήφθη όμως ότι η κοπέλα συνέχιζε να «παραγγέλνει» με ειρωνικό τρόπο, δεν κρατήθηκε και της ζήτησε να αποχωρήσει από τη μπουάτ. Το ζευγάρι μετά από λίγο έφυγε, εκτοξεύοντας ύβρεις και απειλές.

Τα επεισόδια

Πριν καλά – καλά περάσει λίγη ώρα, έξι νεαροί, ανάμεσά τους και ένας Μαροκινός, εισέβαλαν μαινόμενοι ως ταύροι στο κέντρο, κρατώντας καδρόνια με πρόκες. «Θα σας σκοτώσουμε γιατί αλλιώς θα μας φάτε», φώναζαν και πετούσαν γλάστρες και μπουκάλια προς τους έκπληκτους θεατές.

Σε λίγα δευτερόλεπτα πελάτες και εισβολείς πιάστηκαν στα χέρια. Δημιουργήθηκε πανδαιμόνιο. Ο ιδιοκτήτης κάλεσε αμέσως το «100», αλλά όταν έφτασαν τα περιπολικά, οι ταραξίες είχαν απομακρυνθεί σε κοντινή απόσταση, απειλώντας ότι θα ρίξουν μολότοφ.

Έφτασαν τα ΜΑΤ, αλλά…

Στο σημείο εμφανίστηκε και κλούβα των ΜΑΤ, αλλά ήταν πλέον αργά, καθώς οι ταραχοποιοί είχαν τραπεί σε φυγή. Οι άνδρες των ΜΑΤ όμως αντί να ασχοληθούν με τους ταραξίες, έκλεισαν όλους του πελάτες μέσα στην μπουάτ και επι τρεις ώρες τους υπέβαλλαν σε σωματικό έλεγχο.

Στη συνέχεια ερεύνησαν σπιθαμή προς σπιθαμή το μαγαζί και έκαναν ομαδικές προσαγωγές. Όσοι προσήχθησαν στην ασφάλεια αφέθησαν ελεύθεροι τις πρώτες πρωινές ώρες, έπειτα από μεσολάβηση του τότε δημάρχου Θεσσαλονίκης Μιχάλη Παπαδόπουλου.

«Ούτε στη δικτατορία»

«Ούτε στη δικτατορία δεν μας έκαναν τέτοιο έλεγχο και τέτοια πολύωρη πολιορκία», κατήγγειλε στους δημοσιογράφους η Μαρία Δημητριάδη. Και συμπλήρωσε: «Καταγγέλλουμε επώνυμα τα αναρχοφασιστικά στοιχεία που επιτίθενται στους δημοκρατικούς πολίτες για να παρεμποδίσουν λειτουργίες, όπως είναι το προοδευτικό τραγούδι. Καταγγέλλουμε επίσης την αστυνομία που αντί να μας προστατεύει έφερε τα ΜΑΤ εναντίον μας, θέλοντας να τρομοκρατήσει τον κόσμο και να δείξει ότι όπου υπάρχει εκδήλωση προοδευτική υπάρχει και κόσμος».

Η Μαρία Δημητριάδη και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου άφησαν να εννοηθεί ότι οι εισβολείς έδρασαν οργανωμένα και υπό την ανοχή της αστυνομίας. Δεν ήταν πάντως η μοναδική περιπέτεια των δύο καλλιτεχνών με τις αστυνομικές αρχές της πόλης. Όπως κατήγγειλαν στον τύπο, δύο ημέρες πριν από το περιστατικό στη μπουάτ «Λιόγερμα», άνδρες της ασφάλειας είχαν σταματήσει το αυτοκίνητό τους στην οδό Αγίου Δημητρίου, ερευνώντας χωρίς λόγο εξονυχιστικά κάθε σημείο του οχήματος.

Τόνισαν επίσης ότι ήταν η πρώτη φορά από το 1974, οπότε άνοιξε η συγκεκριμένη μπουάτ, που αστυνομικοί είχαν θέσει υπό παρακολούθηση τόσο το μαγαζί όσο και τους ίδιους στη Θεσσαλονίκη. Για την ιστορία πάντως, ο μόνος που συνελήφθη από τους έξι εισβολείς ήταν ο Μαροκινός, χωρίς ποτέ να μάθει κανείς τι απέγινε η υπόθεσή του.

Headlines