Η γλώσσα της ισχύος

Επειδή ο τούρκος πρόεδρος δεν πρόκειται να το κατανοήσει από μόνος του, είναι ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης να του το δώσει να το καταλάβει: υπάρχουν και όρια. Και με τις προχθεσινές του δηλώσεις στην Κωνσταντινούπολη ότι δήθεν η Ελλάδα καθημερινά επιδίδεται σε ληστείες, ξυλοδαρμούς, διώξεις, μέχρι και σε δολοφονίες προσφύγων, ο Ερντογάν, ο άνθρωπος που έχει μετατρέψει τους μετανάστες (ως επί το πλείστον, πολύ λιγότερους πρόσφυγες) σε ανθρώπινο όπλο εκβιασμού της Ελλάδας και της Ευρώπης, τα ξεπέρασε κατά πολύ. Μα με την Ευρώπη όχι μόνον να μην τον εγκαλεί, αλλά να τον πληρώνει συστηματικά και πανάκριβα και να τον προσκυνά διαρκώς για να τον κατευνάσει. Κάτι που, ασφαλώς, έχει αποτύχει. Οπως και η ίδια.

Η ευρωπαϊκή πολιτική στο Μεταναστευτικό κάνει ότι δεν βλέπει ότι όλες οι ροές που κατευθύνονται, ειδικά διά θαλάσσης, από την Τουρκία στην Ευρώπη έχουν τη συνεχή υποστήριξη του τουρκικού κρατικού μηχανισμού. Με την ανοχή και τη βοήθειά του γεμίζουν τα δουλεμπορικά, αυτός είναι που προστατεύει τους δουλεμπόρους, αυτός είναι που τους εξασφαλίζει απόπλου από τις τουρκικές ακτές, αλλά και προστασία στη θάλασσα μέχρι να εγκαταλείψουν τον τουρκικό θαλάσσιο χώρο. Ολα αυτά που είναι φυσικά αυτονόητα, συνοδεύονται και από πληθώρα αποδείξεων. Οπως αποδείξεις υπάρχουν και για την απόπειρα μεταναστευτικής εισβολής που είχε στήσει η Τουρκία από τον Εβρο και που αποκρούστηκε από την Ελλάδα. Και εκεί το τουρκικό κράτος ήταν ο πρωταγωνιστής που επιχείρησε να στείλει τους μετανάστες στη ζώνη του πυρός και έφτασε στο σημείο να εκτοξεύει πυρά για να το πετύχει.

Ερχεται τώρα αυτός ο άνθρωπος, ένας ψυχρός και κυνικός μαζικός δολοφόνος και κατηγορεί την Ελλάδα με αυτόν τον εντελώς απαράδεκτο τρόπο. Οπως έχει προαναγγείλει και ότι θα την κατηγορήσει και στην επερχόμενη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ για δήθεν «κατοχή» νησιών και για «παράνομη» στρατιωτικοποίηση που υποτίθεται ότι «απειλεί» τη δήθεν «αμυνόμενη» Τουρκία. Και πιθανότατα θα το κάνει. Αδιαφορώντας τόσο για την ατζέντα της συνόδου, όσο και για το πεντάλεπτο της τοποθέτησης που του αναλογεί στη διαδικασία. Αλλά και να μην το κάνει μέσα στη σύνοδο, θα το κάνει πριν, ή έπειτα από αυτήν, έξω, δίπλα, ή στο περιθώριο, ή στα μέσα ενημέρωσης.

Η ουσία είναι ότι θα κατηγορήσει ξανά την Ελλάδα με εμπρηστικά ψεύδη. Και αυτό σημαίνει τρία πράγματα.

Το πρώτο, είναι ότι αυτά δεν μπορούν να μένουν ουσιαστικά αναπάντητα. Συνεπώς το δεύτερο, είναι ότι πρέπει να απαντηθούν με σκληρή γλώσσα. Ομως ως συνήθως, έτσι και αυτή τη φορά, η αμήχανη ελληνική απάντηση ήταν περίπου σαν να μη συνέβη τίποτα. Τι σημαίνει «ανυπόστατες κατηγορίες»; Τίποτα. Επιπλέον, η Ελλάδα πρέπει να πει παντού καθαρά και δυνατά τι κάνει στους μετανάστες η Τουρκία. Γιατί δεν το λέει; Τι φοβάται; Και το τρίτο, πρέπει επιτέλους κυβέρνηση και αντιπολίτευση να καταλάβουν ότι η οδός της λογικής και της συνεννόησης με αυτόν τον άνθρωπο, με αυτή την κυβέρνηση και, δυστυχώς, αυτή τη χώρα, είναι εντελώς αδιέξοδη. Δεν υφίσταται. Οι ελπίδες για ήρεμα νερά, για κοινή λογική, για απευθείας διαλόγους, ή μέσω τρίτων κ.ο.κ. όχι απλώς δεν αποδίδουν αλλά αντίθετα οξύνουν την κατάσταση. Γιατί από τους Τούρκους εκλαμβάνονται μόνον ως αδυναμία.

Από την εποχή που ο Παπανδρέου χόρευε εκείνα τα φαιδρά ζεϊμπέκικα με τον Τζεμ μέχρι σήμερα όλοι έχουν δοκιμάσει τα πάντα. Αποτέλεσμα; Κάθε μέρα που περνάει είναι χειρότερα. Επιτέλους ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Πριν πέσει και μας πλακώσει. Εναντι της Τουρκίας μία γλώσσα υπάρχει: της ισχύος. Την οποία η Ελλάδα έχει τα μέσα να μιλήσει.