Ο οδηγός του ταξί, χωρίς κανέναν ενδοιασμό όσον αφορά την επισήμανσή του, μόλις παρατήρησε, Καλλιρρόης και Βουλιαγμένης γωνία, ένα ΙΧ να περνάει με κόκκινο και τον οδηγό του μάλιστα να γελάει, προφανώς ενθουσιασμένος με το κατόρθωμά του, αναφώνησε στρέφοντας το βλέμμα του προς τον μάλλον ασυγκίνητο επιβάτη του «Τι ζούμε, κύριε, τι ζούμε…».

Προφανώς και θα είχε ζήσει σε όσα χρόνια δουλεύει ως οδηγός ακόμη δραματικότερα περιστατικά ή, ακόμη και αν δεν τα είχε ζήσει, θα τα είχε πληροφορηθεί, η ένταση ωστόσο της επισήμανσής του έμοιαζε να αγνοεί ό,τι άλλο μπορεί να είχε συμβεί στους δρόμους και εξίσωνε ένα ενοχλητικό και ενδεχομένως επικίνδυνο παράπτωμα με πραγματικώς ζοφερά περιστατικά. Οταν μια αναφώνηση του τύπου «Τι ζούμε, κύριε…», που θα ακουγόταν δικαιολογημένη αν εκστομιζόταν, παραδείγματος χάριν, για τον πόλεμο στην Ουκρανία ή για την καταβύθιση μιας λέμβου με εκατόν πενήντα πρόσφυγες, αναπέμπεται για κάτι αμελητέο, σε σχέση με τις συμφορές αυτές, δικαιολογημένα θα τη χαρακτήριζε κανείς ως αναστεναγμό ανακούφισης παρά ως μια διαμαρτυρία.

Μια κουβέντα που λέγεται και προπαντός ακούγεται τυχαία έχει πάντα ένα πολύ μεγαλύτερο νόημα σε σχέση με εκείνο που της αποδίδουμε λόγω της τυχαιότητας του ακούσματός της. Οταν ένας άνθρωπος κραυγάζει κάτι το τόσο πομπώδες, όπως το «Τι ζούμε…» επειδή ένα αυτοκίνητο παραβίασε το κόκκινο, σημαίνει πως αν δεν σημειώνονταν συναφή περιστατικά δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα και η συγκεκριμένη διερώτηση, που νομιμοποιείται μόνο σε ένα επίπεδο ηθικού προβληματισμού, θα λογαριαζόταν περιττή.

Δυστυχώς για έναν ανεξήγητο ή και εξηγήσιμο λόγο τη συνείδηση και τη σκέψη του κάθε ανθρώπου, εκτός και αν είναι ένας πραγματικά μεγαλοφυής δημιουργός ή ένας εμπνευσμένος ασκητής, φαίνεται να τις διεκδικεί, και μάλιστα με έναν ανυποχώρητα αποκλειστικό τρόπο, το γεγονός ή το συμβάν το απτό, το σχεδόν χειροπιαστά εξακριβώσιμο, σε σχέση με τις διαστάσεις του όσο και με τις ενδεχόμενες συνέπειές του.

Οσο και αν θέλουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε, για παράδειγμα, στην περίοδο της Ιεράς Εξέτασης ή του πολέμου στο Βιετνάμ, δεν παύουν οι άνθρωποι που βασανίστηκαν και εξοντώθηκαν στη διάρκειά τους να έχουν μεταλλαχτεί σε μια πραγματικότητα τόσο αφηρημένη όσο και αν δεν είχε υπάρξει. Η θέα ενός σκυλιού στον δρόμο που το χτυπάει ένα αυτοκίνητο παραμένει για μας πολύ συγκλονιστικότερη, ακόμη και στην αναπόλησή της, σε σχέση με τους δεκαπέντε χιλιάδες Βούλγαρους που τύφλωσε το 1014 ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος Β΄.

Εκεί λοιπόν έχουμε φτάσει. Να λογαριάζουμε πως όλα είναι εντάξει όταν όσα συμβαίνουν στον άμεσο, στενότατο περίγυρό μας δεν μας θυμώνουν και δεν μας αγανακτούν, έστω και αν για να το πετύχουμε χρειάζεται να κλείνουμε τα μάτια μας και προπαντός απροβλημάτιστα τους λογαριασμούς όπως τους δημιουργούν μέσα μας τα μεγάλα γεγονότα, τα συντελούμενα σε απόσταση από τη γειτονιά μας.

Headlines