Κάθε μέρα γλιτώνουμε από ένα σωρό πράγματα. Τα πιο πολλά δεν τα μαθαίνουμε ποτέ, δεν τα αντιλαμβανόμαστε. Ενα αυτοκίνητο πέρασε είκοσι πόντους δίπλα μας γιατί ο οδηγός αποσπάστηκε στο κινητό του. Η στάση που κάναμε στο περίπτερο, μας έσωσε από ένα σοβαρό τροχαίο στην επόμενη διασταύρωση. Ο χωροχρόνος είναι ένα τρελό λούνα παρκ δίχως κανόνες και καμία δυνατότητα πρόβλεψης. Γλιτώνουμε συνέχεια.

Εσχάτως έχει δημιουργηθεί και μία ιδιότυπη αστυνομία, από την οποία όλοι όσοι έχουμε δημόσιο λόγο γλιτώνουμε καθημερινά, μέχρι να σταματήσουμε να τη γλιτώνουμε. Αισθάνομαι πως πολλοί έχουν βρει ως ασχολία το να διαβάζουν λέξη-λέξη δηλώσεις, αναρτήσεις, συνεντεύξεις και άρθρα με μοναδική χαρά τους να βρουν κάτι που να μην είναι σύμφωνο με τις σύγχρονες correct επιταγές σε διάφορους τομείς. Να απομονώσουν, να ακρωτηριάσουν με χοντροκομμένο τρόπο λέξεις και φράσεις, να φτιάξουν δικά τους αυθαίρετα συμφραζόμενα και να στήσουν τις κρεμάλες των social media.

Δεν υπάρχει παρελθόν για κανέναν, ακυρώνεται βίος δεκαετιών, η μνήμη μας αποδεικνύεται με πονηρό τρόπο εξαιρετικά κοντή και ένα ποτάμι χολής από αδέκαστους τύπους ξεχύνεται ορμητικό στις οθόνες μας. Δεν υπάρχουν λάθη, δεν υπάρχει παραδρομή, μόνο το δημόσιο πρόσωπο που πρέπει να σκάσει με δυνατό κρότο.

Οι περισσότεροι νιώθουμε έντονα μία ανελευθερία εκεί που θα έπρεπε να αισθανόμαστε μόνο το βάρος της ευθύνης του δημόσιου λόγου. Είναι διαφορετικά πράγματα, μην τα μπερδεύουμε.

Είναι άλλο η ευθύνη και άλλο η γνώση πως δεν θα σου χαριστεί κανένας, δεν θα σε συνδέσει κανένας με λόγια, θέσεις και πράξεις δεκαετιών και θα σε αντιμετωπίσει σαν κάποιον που μόλις προσγειώθηκε στον μαγικό πλανήτη μας.

Πραγματικά αρχίζω να πιστεύω πως είναι επάγγελμα πια. Δεν ξέρω αν έχει και χρήματα, αλλά μια θλίψη την έχει. Ενα τεράστιο get a life πλανάται πάνω από τις ζωές ανθρώπων που ασχολούνται αποκλειστικά με τους άλλους. Θεωρούν πως είναι οι θεματοφύλακες ενός νέου πολιτισμού του λόγου, πως είναι οι αμύντορες αδικημένων, αλλά στην ουσία δεν είναι και πολύ καλά. Οταν δεν είσαι σε θέση να συγχωρήσεις, να κατανοήσεις, να διακρίνεις τον χαλασμένο από τον προπέτη ή τον απρόσεκτο, γίνεσαι αυτό ακριβώς που νομίζεις πως πολεμάς.

Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως συζητήσεις που θα έπρεπε να είχαν ανοίξει πολλά χρόνια πριν και να είχαμε ξεμπερδέψει οριστικά.

Για παράδειγμα, θεωρώ μεγάλη ήττα του πολιτισμού μας ότι κουβεντιάζουμε ακόμη για την ελευθερία της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού. Οτι αναγκαζόμαστε να επιχειρηματολογήσουμε υπέρ των ίσων δικαιωμάτων ανθρώπων λόγω σεξουαλικού ή άλλου προσδιορισμού. Ασύλληπτο να σε ρωτάει κάποιος τι γνώμη έχεις για τους gay. Αδιανόητο.

Από εκεί και πέρα όμως, το εικοσάχρονο κορίτσι που κατακεραύνωσε φίλο μου όταν της σύστησε τη γυναίκα του επειδή χρησιμοποίησε κτητική αντωνυμία δίπλα στη λέξη «γυναίκα», μπορείς να το δικαιολογήσεις ως νεανικό υπερβάλλοντα ζήλο, αλλά σε πιάνει και μία ανησυχία τι στο καλό έχει ο καθένας στο μυαλό του όταν αναφέρεται στα δικαιώματα των άλλων

Headlines