Δώρος Δημοσθένους: «Με το αλκοόλ έχανα τον εαυτό μου»

Από όλα τα τραγούδια που θα πείτε στη συναυλία σας στον Κήπο του Μεγάρου την Τρίτη 28 Ιουνίου ποιο σας αντιπροσωπεύει;

Το «Dance me to the end of love». Είναι μια επίκληση που θεωρώ ότι και στα πιο δύσκολα όταν σε κρατά κάποιος όλα γίνονται πιο υποφερτά ακόμα και στο τέλος της αγάπης, δηλαδή ο πόνος του αποχωρισμού γίνεται πιο ήπιος όταν σε κρατά κάποιος. Μακάρι να τελειώνουν όλα με ένα χορό της αγάπης.

Γι’ αυτό και δώσατε φαντάζομαι αυτόν τον τίτλο: «LOVE».

Γιατί μόνο η αγάπη μπορεί να δώσει τις πιο σωστές λύσεις σε όλα. Η αγάπη θέλοντας και μη πάντα θριαμβεύει. Το μίσος βγάζει μόνο σε αδιέξοδα. Κάποια στιγμή όλοι μας βυθιζόμαστε στα σκοτάδια και στους δαίμονές μας, στο χέρι μας είναι να ξαναβγούμε στο φως.

Πρόσφατα είχατε γενέθλια. Βιώνετε διαφορετικά τον χρόνο απ’ ό,τι παλαιότερα;

Ο χρόνος είναι υποκειμενικός. Ανάλογα με τη διάθεση ορίζεται και ο χρόνος. Τη στιγμή που κάνεις έρωτα σταματάει ο χρόνος. Μια ωραία μέρα που νιώθεις έντονα συναισθήματα αργοκυλάει ο χρόνος, όταν είσαι στρεσαρισμένος φεύγει γρήγορα και δεν σε φτάνει. Στο κομμάτι το δημιουργικό πολλές φορές αισθάνομαι ότι δεν με φτάνει ο χρόνος. Θα ήθελα να είχα τρεις ζωές για να κάνω όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου.

Τώρα είστε στη φάση που θέλετε να κυλάει αργά.

Και γαλήνια όπως τους τελευταίους 9 μήνες.

Τι έχει αλλάξει;

Για δεκαπέντε περίπου χρόνια όπου η σχέση μου με το αλκοόλ παρόλο που δεν ήταν καθημερινή ήταν δυσλειτουργική. Πράγματα που ήθελα να κάνω δεν τα υλοποιούσα. Συμπληρωνόντουσαν από το αλκοόλ για να χαλαρώσω, να ηρεμήσω και να πω «οκ δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας». Ομως επειδή ήταν όπως είπα δυσλειτουργική σχέση ο χρόνος περνούσε πολύ γρήγορα. Εχανα τον εαυτό μου, δεν είχα πολύ καλή επαφή μ’ εμένα. Χωρίς το αλκοόλ έρχεσαι σε επαφή με τα συναισθήματά σου. Μπορείς να τα αναγνωρίσεις καλύτερα και να τα αντιμετωπίσεις.

Ποια συναισθήματά σας προσπαθούσατε να αποφύγετε;

Ολα εκείνα που μου έδειχναν ότι αντιμετωπίζω λάθος τα πράγματα. Συναισθήματα του άγχους, της τελειομανίας μου. Συνεχώς έπρεπε να κάνω το τέλειο. Ηθελα πάντα να αποφασίζω το σωστό. Ομως δεν μπορούσα επειδή είχα διλήμματα. Επίσης όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική δεν ήθελα να δουλέψω νύχτα. Φοβόμουν ότι θα μπλέξω. Γι’ αυτό και ήμουν πάντα αποτραβηγμένος.

Σας στοίχισε αυτό;

Βεβαίως. Εκανα ριψοκίνδυνα πράγματα γιατί ήθελα ό,τι φοβόμουν να το προσεγγίσω.

Οπως;

Ως παιδί φοβόμουν τη θάλασσα. Οταν φοιτούσα στο γυμνάσιο πήγαινα σε πολύ άγρια νερά και προσπαθούσα να βουτήξω και τελικά μια μέρα τα κατάφερα. Το ύψος επίσης φοβόμουν και έκανα επικίνδυνα πράγματα αυτοκαταστροφικά. Περπάτησα στην άκρη μπαλκονιού ενός ρετιρέ. Οταν ήμουν νέος έπαθα ένα ατύχημα που μου στοίχισε τον παράμεσο, έχασα το δάχτυλό μου. Είχα μια έντονη σχέση, ήμασταν διακοπές στη Σέριφο. Είχαμε πιει, μου είπε να οδηγήσω μέσα στο αυτοκίνητο, υπήρξε μια ένταση και πάτησα όλο το γκάζι, πάθαμε ατύχημα, βγήκε το χέρι μου έξω και έκοψα το δάχτυλο.

Επώδυνο συναισθηματικά και ψυχικά.

Λυτρώθηκα. Σαν να ήθελα να τελειώσει αυτή η σχέση γιατί ένιωθα ότι δεν θα με έβγαζε κάπου καλά. Εβλεπα ότι θα γινόταν κάτι κακό και το επίσπευσα. Επρεπε να ελευθερωθούμε και οι δύο από αυτό. Πάντα όταν αντιμετώπιζα μια οδυνηρή κατάσταση και έφτανε στο πικ της αισθανόμουν λύτρωση. Τη στιγμή της καταστροφής νιώθω ότι έρχεται η κάθαρση. Νομίζω ότι είμαι τυχερός γιατί σε μια αυτοκαταστροφική στιγμή μου πάντα κάτι γίνεται και σώζομαι. Είμαι τυχερός που ζω ακόμη. Κάτι με προστατεύει. Στη δουλειά, για παράδειγμα, πολλά από αυτά που έχω απορρίψει τελικά αποδείχθηκε ότι το όχι που είχα πει ήταν η σωστή απάντηση.

Δεν υπάρχει κάτι δηλαδή για το οποίο έχετε μετανιώσει;

Φυσικά και υπάρχει. Οπως για παράδειγμα μεγάλη συναυλία στο εξωτερικό που ένιωθα ότι θα ταλαιπωρηθώ.

Η σχέση σας με το τραγούδι πότε ξεκινά;

Ηρθα στην Αθήνα μετά από προτροπή του συνθέτη Δημήτρη Λάγιου, τον οποίο γνώρισα στα 13 μου χρόνια. Με άκουσε να τραγουδώ όταν ήμουν σε ένα φωνητικό σύνολο, τη διάσταση, και μου είπε όταν τελειώσεις το σχολείο να έρθεις στην Ελλάδα και θα αναλάβω τη μουσική σου παιδεία. Λίγο πριν έρθω αρρώστησε και έφυγε. Πήγα στο Εθνικό Ωδείο και άρχισα να σπουδάζω κλασικό τραγούδι. Αποφοίτησα με αριστείο εξαιρετικής επίδοσης και βραβείο «Βύρωνα Κολάση» που είχε να δοθεί χρόνια. Μου έδωσαν υποτροφία για να σπουδάσω στο εξωτερικό αλλά δεν την αξιοποίησα.

Γιατί;

Εργαζόμουν ήδη με διάφορους συνθέτες και φοβήθηκα ότι θα έχανα ό,τι είχα. Ισως ήταν λάθος μου. Από την άλλη όμως δεν με ενδιέφερε να κάνω πορεία τενόρου. Η καθηγήτριά μου Αγγέλα Στάμος, που χάθηκε πρόσφατα με έβριζε!

Θέλατε να ασχοληθείτε με το έντεχνο τραγούδι;

Τυχαία όλα έγιναν. Το 1994 πραγματοποιήθηκε μια παράσταση με αφορμή τα 20 χρόνια μετά την εισβολή όπου τον κεντρικό ρόλο είχε ο Νταλάρας και σκηνοθέτης ήταν ο Μιχάλης Κακογιάννης. Μου έδωσε να πω τρία τραγούδια. Εκεί με άκουσε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ο οποίος ήταν βοηθός του Κακογιάννη και μου έδωσε μια κασέτα με τα «Τραγούδια της αμαρτίας» του Χατζιδάκι και μου πρότεινε να τα πω στις παραστάσεις που έκανε στο παλιό εργοστάσιο της ΔΕΗ. Με άκουσε ο Νίκος Κυπουργός και ξεκινήσαμε συνεργασία με την Ορχήστρα των Χρωμάτων. Επειτα ήρθαν οι συνεργασίες με τον Λεοντή, τον Ανδριόπουλο και άρχισα σιγά σιγά να μπαίνω στον χώρο.

Αργήσατε όμως να κάνετε δικό σας δίσκο. Γιατί;

Ξεκίνησα με σημαντικά πράγματα αλλά δεν χτύπησα πόρτες για να κάνω δίσκο. Ηθελα το παραπάνω αλλά δεν το κυνηγούσα. Εβγαλα με τη Μικρή Αρκτο το 2008, το «One for the road». Είχε προηγηθεί μια παράσταση με αυτό τον τίτλο, η οποία συνδεόταν με τη μυθολογία του αλκοόλ. Συμμετείχε ο Κηλαηδόνης, ο Θηβαίος, ο οποίος έκανε τον μπάρμαν κι εγώ τον πελάτη.

Επειδή αναφέρατε ξανά το αλκοόλ να σας ρωτήσω ότι αποτέλεσε τροχοπέδη στην πορεία σας;

Σαφώς με έβλεπαν με επιφυλακτικότητα. Πιστεύω ότι αν ήμουν διπλωμάτης θα μπορούσα να είχα διανύσει μεγαλύτερη απόσταση.

Εχετε μετανιώσει;

Βεβαίως. Γιατί όταν πίνεις ένα βράδυ και την επόμενη δεν είσαι καλά χάνεις μια μέρα και πάει λέγοντας. Από την άλλη θεωρώ ότι με εμπόδισε και ο χαρακτήρας μου. Μιλώντας με ειδικό μου είπε ότι ίσως φοβόμουν την επιτυχία.

Πού μπορεί να οφείλεται αυτό;

Οφείλεται και στους γονείς μας. Εχουμε τους γονείς μας τόσο ψηλά που νιώθουμε ότι δεν μας αξίζει να τους φτάσουμε και να τους ξεπεράσουμε. Μεγάλωσα μέσα σ’ ένα περιβάλλον με αρρώστιες, με θανάτους, με κακές εικόνες. Αυτά με επηρέασαν και από παιδί πάλευα με τον φόβο του θανάτου. Γι’ αυτό και ήθελα μικρός να γίνω γιατρός.

Και πώς φτάσατε στην τέχνη;

Το τραγούδι είναι ένα είδος θεραπείας γιατί μπαίνεις μέσα στις εικόνες και τις βιώνεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Συνήθως έχει προηγηθεί κάτι το οποίο σου φέρνει μια συγκίνηση. Το τραγούδι είναι μνήμη.

Για να κλείσουμε αισιόδοξα: πώς αποφασίσατε να βάλετε τέλος σε αυτή τη δύσκολη σχέση με το αλκοόλ;

Πολλές φορές έπαιρνα όρκους που την επόμενη μέρα τους πατούσα. Ωσπου άρχισε να με φοβίζει. Αρχισα να ξεχνάω. Ενα βράδυ είχα πιει αρκετά και ξέχασα το ξενοδοχείο που έμενα. Επίσης οι ενοχές που ένιωθα γιατί ίσως το ποτό να με έκανε να συμπεριφερθώ άσχημα σε κάποιον. Επίσης σκέφτηκα ότι έχω ένα παιδί και έχω ευθύνη.

Τα πράγματα ελλείψει αλκοόλ επανήλθαν στην προτέρα κατάσταση;

Βεβαίως και με μια σοφία πλέον. Αυτό το μεσοδιάστημα του αλκοόλ είναι χαμένος χρόνος. Γι’ αυτό και νιώθω δεκαπέντε χρόνια μικρότερος.