Η επιβλητική παρέλαση του Κόκκινου Στρατού το 1945 – Τα λάβαρα των ναζί πετάχτηκαν στο έδαφος και σχημάτισαν βουνό

Το πρωινό της 24^ης Ιουνίου του 1945, ο καιρός επάνω από τη Μόσχα ήταν μουντός και ο μολυβένιος ουρανός προμήνυε μεγάλη βροχή. Από νωρίς δεκάδες ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες είχαν γεμίσει ασφυκτικά την Κόκκινη Πλατεία και περίμεναν να αρχίσει η πρώτη παρέλαση μετά τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο που τσάκισε τον ναζισμό.

Θα ήταν η πρώτη παρέλαση στην ΕΣΣΔ που μέσα σε 4 χρόνια πολέμου θρήνησε περισσότερους από 27 εκατομμύρια νεκρούς. Όμως την εκδίκηση της, την πήρε και το κτήνος είχε σφαγιαστεί. Πλήρωσε το τίμημα της χώρας με τις περισσότερες απώλειες (στρατιώτες και αμάχους) στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Όταν ο στρατάρχης Γκεόργκι Ζούκοφ, εμφανίσθηκε στην Κόκκινη Πλατεία επάνω στο επιβλητικό λευκό άλογο του, οι χιλιάδες Σοβιετικοί ξέσπασαν σε ένα πρωτοφανές παραλήρημα ενθουσιασμού. Ο άνθρωπος που έκανε τους ναζί να υποχωρήσουν τρέχοντας, κατευθύνθηκε στη μέση της πλατείας.

Εκεί τον περίμενε επάνω σε ένα μαύρο άλογο ο στρατάρχης Κονσταντίν Ροκοσόφσκι και του ανέφερε χαιρετώντας στρατιωτικά, ότι όλα είναι έτοιμα για την έναρξη της παρέλασης. Στο μεταξύ ο κόσμος ίσα που ανέπνεε. Η ένταση και η συναισθηματική φόρτιση της στιγμής ήταν τεράστια. Στο πλακόστρωτο της πλατείας ακουγόταν μόνο τα πόδια των δυο αλόγων.

Ο Ζούκοφ ανταπέδωσε τον χαιρετισμό, και με το άλογο του κατευθύνθηκε προς την πλευρά του Μαυσωλείου του Λένιν, στην ταράτσα του οποίου βρισκόταν ο Ιωσήφ Στάλιν.

Ο πρωτομάστορας της νίκης κατά του ναζισμού, ενημέρωσε τον Στάλιν ότι κηρύσσει την έναρξη της παρελάσεως. Στο μεταξύ οι ουρανοί είχαν «ανοίξει» και η βροχή έπεφτε δυνατά και είχε κάνει τους πάντες μούσκεμα. Κανείς όμως δεν κουνιόταν από τη θέση του. Ο κόσμος ξέσπασε ξανά σε νέες ιαχές και χειροκροτήματα.

Η Έναρξη

Την παρέλαση άνοιξαν 230 στρατιώτες που βαστούσαν σημαίες με τη σβάστικα. Ήταν ένα μικρό μέρος από σημαίες, λάβαρα και διακριτικά μεγάλων Γερμανικών στρατιωτικών μονάδων που τις είχαν παρατήσει βάζοντας το στα πόδια μετά από μάχες με τους Σοβιετικούς.

Οι στρατιώτες έφτασαν κάτω από εκεί που βρισκόταν ο Στάλιν και επιδεικτικά τις πέταξαν στα πόδια του. Οι σημαίες σχημάτισαν ένα μεγάλο βουνό. Η σημειολογία με το σύμβολο του ναζισμού να βρίσκεται πεταμένο και ο Στάλιν σχεδόν να το πατάει ήταν εμφανής.

Η παρέλαση

Η πρώτη παρέλαση που έγινε μετά το τέλος του πολέμου, ήταν η μεγαλύτερη αλλά και μακρύτερη που έγινε ποτέ στη Σοβιετική πρωτεύουσα. Συμμετείχαν 40.000 στρατιώτες του Σοβιετικού Στρατού και 2.000 τανκς και άλλα στρατιωτικά οχήματα. Όσοι συμμετείχαν στην παρέλαση, ήταν άνδρες που πολεμούσαν μέχρι πριν και από λίγες ώρες και ήρθαν όλοι από τα μέτωπα.

Η παρέλαση έγινε – από την έναρξη μέχρι το τέλος – υπο καταρρακτώδη βροχή και είναι γεγονός ότι κανένας από όσους την παρακολούθησαν δεν έφυγε για να μη βραχεί.

Η διάρκεια της χωρίς τα προκαταρκτικά, αλλά όσο παρήλαυναν  στρατιώτες, ξεπέρασε τις 3 ώρες. Η παρέλαση έγινε έναν μήνα μετά την πλήρη παράδοση και συνθηκολόγηση των ναζί στο Βερολίνο.

Οι εντατικές προετοιμασίες για την παρέλαση πραγματοποιήθηκαν στα τέλη Μαΐου και στις αρχές Ιουνίου στη Μόσχα. Η προκαταρκτική πρόβα της «Παρέλασης της Νίκης» πραγματοποιήθηκε στο Αεροδρόμιο Χοντίνκα, ενώ η γενική πρόβα έγινε στην Κόκκινη Πλατεία, δυο μέρες πριν, στις 22 Ιουνίου.

Μετά την παρέλαση του 1945, οι παρελάσεις για την «Ημέρα της Νίκης» σταμάτησαν να γίνονται τακτικά στη Σοβιετική Ένωση. Γινόντουσαν μόνο στα κύρια ιωβηλαία της «Ημέρας της νίκης». Και αυτό για να δώσει χώρο στην ετήσια παρέλαση της «Ημέρας της Οκτωβριανής Επανάστασης» στις 7 Νοεμβρίου.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, πραγματοποιήθηκαν 3 παρελάσεις: το 1965, το 1985 και το 1990. Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Μπόρις Γέλτσιν το 1995 διοργάνωσε ξανά παρέλαση για την 50^η επέτειο της «Ημέρας της Νίκης».

Αυτό έγινε ως Ρωσία πλέον και όχι ως ΕΣΣΔ. Το 2008 ο Βλαντίμιρ Πούτιν καθιέρωσε ξανά η συγκεκριμένη παρέλαση να γίνεται κάθε χρόνο, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα εκτός από την περίοδο του κορωνοϊού.