«Arcadia»: Η έκθεση του Χάρη Γαβρήλου, που έφυγε στα 38 του, στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων

Ο Δήμος Αθηναίων παρουσιάζει την έκθεση «Arcadia» του Χάρη Γαβρήλου (1957-1995), στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων από τις 30 Ιουνίου έως τις 25 Σεπτεμβρίου.

Η έκθεση που διοργανώνει ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων περιλαμβάνει μια επιλογή από λάδια μεγάλων διαστάσεων (1985-1995), μια σειρά μεγάλα σχέδια (1984-1991), καθώς και πολλά μικρά σχέδια-σπουδές σε προθήκες που καλύπτουν την περίοδο 1978-1987.

Διαβάστε επίσης: Το πολύμορφο έργο του Dennis Oppenheim

Εκτός από γενέθλιος τόπος του καλλιτέχνη, η Αρκαδία είναι ένας τόπος ονειρικός, ειδυλλιακός, ουτοπικός.

Ποιητικός όρος που υποδηλώνει ευδαιμονία και γαλήνη, αλλά και πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες ανά τους αιώνες, η Αρκαδία φαντάζει ως ο πλέον κατάλληλος τίτλος για να αποδώσει το έργο ενός χαρισματικού ζωγράφου, ο οποίος αναζητούσε στη ζωγραφική του την έννοια της χαράς.

Παρότι εν πολλοίς άγνωστος, ο πρόωρα χαμένος καλλιτέχνης – πέθανε μόλις 38 ετών – κατάφερε να αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στην ελληνική τέχνη.

Αφομοίωσε όσο λίγοι την αισθητική της εποχής του και τη μεταβόλισε δημιουργικά στο έργο του.

Αν χρησιμοποιούσαμε μουσικούς όρους, θα λέγαμε ότι η ζωγραφική του είναι post-punk ή ethereal darkwave.

Είναι μια ζωγραφική ρευστή, αέρινη, ρομαντική, σκοτεινή, μελαγχολική και ερωτική.

Η νεοεξπρεσιονιστική ζωγραφική του Γαβρήλου εμπεριέχει συγκαλυμμένες αναφορές στα Φαγιούμ και σε πρωτοπόρους καλλιτέχνες διαφορετικών εποχών, όπως ο Θεοφάνης ο Έλληνας, ο El Greco και ο Φώτης Κόντογλου.

Η ζωγραφική του Χάρη Γαβρήλου είναι post με την έννοια ότι διαδέχεται ή αντιμάχεται τη ζωγραφική των δασκάλων του στη Σχολή Καλών Τεχνών.

Σε αντίθεση με τους καλλιτέχνες των δεκαετιών του ’60 και του ’70, δεν τον ενδιαφέρει τόσο ο χώρος (μέσα στον χώρο) όσο ο χρόνος και οι έννοιές του.

Η συμφιλίωση με την πολλαπλότητα και τις αναδιπλώσεις του χρόνου έχει άμεσο αντίκτυπο στο σχέδιο του Γαβρήλου, το οποίο χαρακτηρίζεται από αβίαστες γραμμές, όπως στα αγγεία της αρχαιότητας.

Ο καλλιτέχνης δεν ξεκινά από μια συγκεκριμένη ιδέα ή εικόνα, δεν τον ενδιαφέρει η αναπαράσταση καθαυτή.

Οι μορφές που σχεδιάζει είναι φασματικές, εμβρυακές, ανάερες, εκτοπλασματικές, εξαϋλωμένες όπως εκείνες των αγίων στη Βυζαντινή ζωγραφική.

Αν στα έργα της δεκαετίας του ’80 οι φιγούρες του μοιάζουν με σκιές, παραπέμποντας σε σχηματικές μορφές της αρχαίας γλυπτικής, στους τελευταίους πίνακες είναι εμφανώς πιο σχηματοποιημένες, άρα και πιο ανθρώπινες: τώρα πια έχουν πρόσωπο και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά, αγκαλιάζονται ασφυκτικά και ονειρεύονται αδιάκοπα, και μάλιστα σε διαφορετικούς χρόνους.