Καλοκαίρι στην Ελλάδα σημαίνει Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου! Βραδιές γεμάτες μύθους, νότες και χωρίς… μάσκες θα περάσουν όσοι επιλέξουν να παρακολουθήσουν κάποια (γιατί όχι όλες;) θεατρική ή μουσική παράσταση του φεστιβάλ.
Ευτυχώς μετά από 2 χρόνια που τα πάντα… υπολειτουργούσαν λόγω πανδημίας, το φετινό καλοκαίρι προβλέπεται πλούσιο σε θεάματα.
Ανάμεσα στις πολλές θεατρικές παραστάσεις που προσφέρονται στο κοινό το φετινό καλοκαίρι, εμείς ξεχωρίσαμε αυτές που περιμένουμε περισσότερο να δούμε στο φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. .
Ένα αλλόκοτο έργο: μια γυναίκα θυσιάζει τη ζωή της για να σώσει τη ζωή του ετοιμοθάνατου άντρα της. Θρήνοι, διαπραγματεύσεις, διαφωνίες· ποιος δεν φοβάται να πεθάνει, ποιος δικαιούται περισσότερο να ζήσει. Εντέλει, ο Ηρακλής κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω την Άλκηστη, μόνο που τώρα η ηρωίδα είναι μια ξένη για την οικογένειά της.
Η μετάκληση στην Επίδαυρο του ιδρυτή του διάσημου Theater Hollandia (1985) και από τους πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής θεατρικής πρωτοπορίας, Ολλανδού Γιόχαν Σίμονς είναι γεγονός διεθνούς εμβέλειας. Ο Σίμονς, που επισκέφθηκε πρώτη φορά στο Φεστιβάλ το 2002 με τις Βάκχες του Ευριπίδη και επανήλθε το 2009 με το Καζιμίρ και Καρολίνα του Χόρβατ σε συν-σκηνοθεσία με τον συνεργάτη του Paul Koek, είναι γνωστός για την μουσική προσέγγισή του στα κείμενα και την εντυπωσιακά μινιμαλιστική αισθητική του.
Στη νέα του αυτή παράσταση, φωτίζει την Άλκηστη του Ευριπίδη με όχημα τη μουσική της ομώνυμης όπερας του Γκλουκ τοποθετώντας τέσσερις τραγουδιστές και ένα εκκλησιαστικό όργανο στη θέση του Χορού.
Πρωταγωνιστεί η Αν Ριτμέγιερ.
Μήδεια του Μποστ
Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει για πρώτη φορά ένα έργο – σταθμό της νεοελληνικής δραματουργίας στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Καλαβριανού.
Γραμμένη το 1993 σε δεκαπεντασύλλαβο, η Μήδεια του Μέντη Μποσταντζόγλου ή Μποστ, είναι μια εκρηκτική κωμωδία για τη σύγχρονη πραγματικότητα αυτής της χώρας.
Η Μήδεια, η Αντιγόνη, ένας ψαράς, ο Ιάσονας, μια καλόγρια και ένας διαφορετικός Χορός, συναντιούνται αναπάντεχα για να διαλύσουν κάθε μας βεβαιότητα, «να επικρίνουν τους επικριτάς, να προβληματίσουν τους κριτάς και να ελευθερώσουν τους θεατάς».
Οι Πέρσες ως τραγωδία της ανθρωπότητας, ως μικροσύστημα που αντανακλά ζητήματα ύπαρξης και συνύπαρξης, άλυτα ανά τους αιώνες. Στελεχωμένη από μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών, η παράσταση του Δημήτρη Καραντζά θέτει κρίσιμα ερωτήματα για το τι συνιστά «κοινωνία» και τι ισότιμη συμπερίληψη όλων των πολιτών, τι σημαίνει η επίμονη προσκόλληση στην εξουσία και η ανάγκη της πίστης σ’ έναν οδηγό, άνθρωπο ή Θεό, σε έναν συντετριμμένο κόσμο.
Το κοίλον και η ορχήστρα ενώνονται για να «συμμετάσχουν» σε μια κοινή συζήτηση για την ήττα, τη δυσκολία της παραδοχής της και την αμηχανία της συνέχειας, με τη συμμετοχή εθελοντών που εισέρχονται σταδιακά στον χώρο αναζητώντας το νήμα της ύπαρξής τους μετά την καταστροφή, σαν αντικατοπτρισμός της παρούσας, ιστορικής συγκυρίας.
Πολυαναμενόμενη η δεύτερη παγκόσμια πρεμιέρα που θα δούμε φέτος το καλοκαίρι –και συγκεκριμένα στις 22 και 23 Ιουλίου– στην Επίδαυρο, με τον καταξιωμένο Γερμανό σκηνοθέτη Ούλριχ Ράσε στο τιμόνι του αισχύλειου Αγαμέμνονα.
Με βασικό χαρακτηριστικό, την ασυνήθιστη και εντυπωσιακή σκηνική του γλώσσα, ο Ράσε είναι από τους πιο συναρπαστικούς και περιζήτητους Γερμανούς σκηνοθέτες, με σημαντική απήχηση στο νεανικό θεατρόφιλο κοινό. Όχι τυχαία.
Μουσική από τον Νίκο φαν Βερσχ – Παίζουν: Λιλιάνα Άμουατ, Τόμας Λέτοφ.
Αίας του Σοφοκλή – Αργύρης Ξάφης
Ο Σοφοκλής τοποθετεί στο κέντρο της τραγωδίας του έναν ήρωα που αδυνατεί να συμβαδίσει με το περιβάλλον και την εποχή του. Ενώ ο κόσμος αλλάζει ραγδαία, ενώ όρκοι καταπατούνται και το ατομικό συμφέρον διαμορφώνει τις σχέσεις, ενώ μια νέα πιο «δημοκρατική» κοινωνία των πολιτών αναδύεται, ο Αίας στέκει αμετακίνητος.
Όταν με δόλο του στερούν τα όπλα του Αχιλλέα, την πιο μεγάλη αναγνώριση της πολεμικής του αρετής, τον κυριεύει η επιθυμία να εκδικηθεί όσους τον αδίκησαν. Η θεά Αθηνά του θολώνει το μυαλό και στρέφει τη μανία του στα κοπάδια και τους επιστάτες τους. Όταν συνέρχεται και συνειδητοποιεί την πλάνη του, το να συνεχίσει να ζει με αυτή την ντροπή μοιάζει αδύνατο, η ταυτότητά του έχει χαθεί. Ο χρόνος του έχει τελειώσει.
Ο Αίας πεθαίνει και μαζί του τελειώνει μια εποχή. Η νέα εποχή που αρχίζει μοιάζει πιο πολύ με έναν βαθύ άχρονο χειμώνα πένθους και γύρω από τον αυτόχειρα ένα νέο αμετακίνητο πλέγμα ανθρώπων εγκλωβίζεται και αποκαλύπτεται.
Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει την τραγωδία του Σοφοκλή Αίας σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη, που κατεβαίνει για πρώτη φορά ως σκηνοθέτης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Tην επόμενη του Εμφυλίου στη Θήβα, οι χθεσινοί προστάτες της πόλης γιορτάζουν τη νίκη τους, προσπαθώντας να σβήσουν από τη μνήμη τους τις μέρες της ανασφάλειας και της δυστυχίας. Ο νέος ηγεμόνας, ο Κρέοντας, συμμετέχει στη γιορτή με στόχο να εδραιώσει την εξουσία του, εκφοβίζοντας τους συμπολίτες του με απειλές.
«Γιορτάζει» και η νεαρή Αντιγόνη· μια γιορτή ανυπακοής, που την φωτίζει ο ενθουσιασμός της αντίστασης στον πολιτικό πραγματισμό της τυραννίας. Ο καταξιωμένος Λιθουανός σκηνοθέτης Τσέζαρις Γκραουζίνις επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου με μια σύγχρονη και επίκαιρη μεταφορά της σοφόκλειας τραγωδίας.
Ο θίασος αποτελείται από εξαιρετικούς ηθοποιούς της νέας γενιάς, με την Έλλη Τρίγγου στον ρόλο της Αντιγόνης και τον Βασίλη Μπισμπίκη στο ρόλο του Κρέοντα.
Η Nara Smith είναι μέρος μιας αυξανόμενης τάσης του TikTok #tradwives, ωστόσο η ίδια δηλώνει ότι είναι εργαζόμενη μητέρα και μοιράζεται τις οικογενειακές ευθύνες εξ ημισείας με τον σύζυγό της.
Ο Νετανιάχου ήταν «ποινικά υπεύθυνος» για το έγκλημα πολέμου του λιμού ως πολεμικής μεθόδου και για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας της δολοφονίας, της δίωξης και άλλων «απάνθρωπων ενεργειών»
Το άστρο WOH G64, περίπου 2.000 φορές μεγαλύτερο από τον Ήλιο, είναι το πρώτο εξωγαλαξιακό αντικείμενο στο οποίο καταφέρνουν να ζουμάρουν οι αστρονόμοι.
Η εκτίμηση έρχεται να προστεθεί στην ανησυχία ορισμένων επενδυτών ότι τα δισεκατομμύρια που επενδύονται στην τεχνητή νοημοσύνη δεν φέρνουν τα αντίστοιχα κέρδη.
Το προσχέδιο συμφωνίας που παρουσιάστηκε την Πέμπτη στην COP29 δίνει δύο εντελώς διαφορετικές επιλογές για τη χρηματική βοήθεια προς τον αναπτυσσόμενο κόσμο.
