Ο κόσμος πίσω από τη μουσική τραπ

Θαύμαζε το πολλαπλό του είδωλο στους καθρέφτες του δωματίου, το απαθανάτιζε με το hi tech κινητό του και τη στιγμή που αναφώνησε «influencer της καρδιάς μας» εμφανίστηκε το κορίτσι του στην άκρη του πλάνου.

Πρωταγωνιστής της σκηνής που έκανε τον γύρο του Διαδικτύου ήταν ο Snik, ο οποίος – γελώντας – την προέτρεψε να απομακρυνθεί λέγοντάς της «φύγε, ρε πατσαβούρα». Φυσικά εκείνη απομακρύνθηκε ησύχως, ίσως και λίγο αμήχανα.

Είναι περιττό εν έτει 2022 να τοποθετηθεί κανείς για τη φρασεολογία και το ύφος της συγκεκριμένης συμπεριφοράς. Αυτό συνδέεται με την αγωγή, τους τρόπους και την παιδεία που διαθέτει ο καθένας.

Ισως όμως επιβάλλεται ένας προβληματισμός για το περιστατικό που εκτυλίχθηκε μπροστά στις κάμερες πριν από λίγες ημέρες στα Mad Video Awards ανάμεσα στους Snik και Light.

Οι δύο τράπερ πιάστηκαν στα χέρια και χρειάστηκε η επέμβαση των καλλιτεχνών που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στη σκηνή, αλλά και των παρευρισκομένων, για να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να συνεχιστεί η βραδιά.

Μάλιστα δεν αποχώρησαν, παρέμειναν μέχρι το τέλος του show και συνέχισαν διαδικτυακά να λύνουν τις διαφορές τους με το δικό τους ύφος και στυλ. Απειλές, ειρωνείες και λεκτικές ακρότητες. Αυτό είναι ένα ελαφρύ περιστατικό.

Μια σύντομη αναζήτηση στο Διαδίκτυο αρκεί για να δει κανείς ότι οι καλλιτέχνες της εν λόγω σκηνής έχουν αρκετά πάρε-δώσε με τη Δικαιοσύνη.

Οπως για παράδειγμα η σύλληψη ενός τράπερ για οπλοκατοχή – το όπλο μάλιστα ήταν γεμάτο. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι θα το χρησιμοποιούσε για το γύρισμα ενός video clip και φυσικά δεν έπεισε.

Τα νέα από την ιδιαίτερη αυτή σκηνή της μουσικής δεν σταματούν ποτέ. Το είδος αυτό έχει κερδίσει μεγάλο μέρος της αναγνωρισιμότητάς του και εξαιτίας της βίαιης αντιπαράθεσης των δημιουργών του και των επιπλοκών με τη Δικαιοσύνη.

Ακόμα και εκείνοι που αγνοούν τη σημασία της λέξης trap σίγουρα αναγνωρίζουν αυτή τη μουσική, αφού είναι περασμένη ως ringtone στα κινητά πολλών των εφήβων, σε διαφημίσεις και beach bars.

Η συζήτηση θα παραμείνει ανοιχτή για την ένταση και την αντιπαλότητα που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στους καλλιτέχνες του δημοφιλούς είδους.

Οι απόψεις και οι προσεγγίσεις για τον λόγο για τον οποίο το ιδιαίτερο αυτό είδος έχει αποκτήσει πρωτόγνωρη δημοφιλία είναι πολλές, έχει όμως σημασία η τοποθέτηση ανθρώπων του χώρου όπως ο Γουίλιαμ Νταρλαντάνης, παραγωγός συναυλιών καλλιτεχνών αυτής της μουσικής σκηνής.

Σε προηγούμενο ρεπορτάζ της εφημερίδας (για τα «Πρόσωπα» του Σαββάτου) είχε επισημάνει: «Οπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα έτσι και το τραπ έφτασε με σχετική καθυστέρηση, με όλα τα υπέρ και τα κατά. Το φαινόμενο έσκασε μέσα στις ψηφιακές πλατφόρμες, όπως είναι το YouTube. Τα νούμερα των views είναι δυσθεώρητα. Και όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες δεν παίζουν στο ραδιόφωνο διότι θεωρούν οι παραγωγοί πως η τραπ έχει μια σκληρή γλώσσα. Πιστεύουν ότι πολλοί από αυτούς τους τράπερ είναι μισογύνηδες, γκάνγκστερ και υπόκοσμος. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν ισχύει κάτι τέτοιο».

«Δεν υπάρχει ομοιογένεια».

Με αφορμή τα τελευταία περιστατικά ο κ. Νταρλαντάνης εξηγεί πως ο όρος τράπερς στην ουσία δεν υπάρχει. Ολοι είναι ράπερς, με τη διαφορά πως κάποιοι επιλέγουν να κάνουν ραπ χρησιμοποιώντας trap beats και autotune.

«Ξεκαθαρίζω πως εκφράζω την άποψή μου. Η ομοιογένεια που θέλουν να παρουσιάσουν κάποιοι ότι έχει το μουσικό αυτό είδος – παρακλάδι της ραπ – δεν υπάρχει. Ο κάθε καλλιτέχνης εκφράζει την κοσμοθεωρία του, τις απόψεις και τα βιώματά του, με τον τρόπο που εκείνος επιλέγει. Με αφορμή λοιπόν τα όσα έγιναν στα Mad Music Awards, θέλω να σημειώσω κάποιες σκέψεις για όσα ακούγονται και λέγονται σχετικά με το πόσο επικίνδυνη είναι η ραπ-τραπ για τη νεολαία και το κατά πόσο προωθεί τον σεξισμό, τη βία, τα ναρκωτικά και γενικότερα τον παραβατικό τρόπο ζωής και τον γρήγορο πλουτισμό με κάθε κόστος».

Η ραπ μουσική του νέου ήχου, τονίζει ο Γουίλιαμ Νταρλαντάνης, είναι ένα φαινόμενο που έγινε viral τα τελευταία πέντε χρόνια χωρίς να έχει καμία προώθηση από τα κλασικά παραδοσιακά μέσα όπως το ραδιόφωνο και η τηλεόραση.

«Είναι μια μουσική που δημιουργήθηκε και εξαπλώθηκε μέσα από το Internet στην Αμερική και πάρα πολύ γρήγορα έφτασε και στη χώρα μας. Για πάρα πολλά χρόνια μέχρι το «Caliente» και το «Mama» τα τηλεοπτικά κανάλια, οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, οι δημοσιογράφοι δεν είχαν ιδέα τι είναι η ραπ μουσική (όχι πως τώρα έχουν, πλην ελαχίστων περιπτώσεων) και το αντιμετώπιζαν σαν κάτι εξωγήινο. Με τις επιτυχίες όμως και τα τεράστια νούμερα των συγκεκριμένων τραγουδιών καθώς και με άλλες τεράστιες επιτυχίες που κυκλοφόρησαν από το 2019 κυρίως και μετά, το μουσικό αυτό είδος τράβηξε τα βλέμματα των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών και κατά συνέπεια και των παραδοσιακών μέσων (δισκογραφικές, τηλεόραση, μουσικά βραβεία), αφού με απλά ελληνικά μυρίστηκαν ζεστό χρήμα και προοπτική. Εγώ προσωπικά πάντα πίστευα πως η μουσική μας θα είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητή και να μεταφραστεί σωστά από ένα σύστημα όπως αυτό της ελληνικής τηλεόρασης, που ορθώς καταδικάζει το περιστατικό που έγινε μεταξύ των δύο καλλιτεχνών στα βραβεία αλλά είναι οι δημοσιογράφοι που μας λέγανε πόσο κούκλος είναι ο Κασιδιάρης».

«Μαύρα πρόβατα».

«Βλέπαμε για πολλά χρόνια έναν δήθεν καθωσπρεπισμό ανθρώπων που ζούσαν, ζουν και ελπίζω πως δεν θα ζουν σε μια φούσκα που καμία σχέση δεν έχει με τη ζωή του έλληνα πολίτη» συνεχίζει ο Γουίλιαμ Νταρλαντάνης.

«Είναι βολικό και εύκολο οι ραπ καλλιτέχνες να είναι τα μαύρα πρόβατα και οι αποδιοπομπαίοι τράγοι σε μια κοινωνία βίας, υποκρισίας, σε μια κοινωνία που δύο τετράγωνα δίπλα μας γίνεται πόλεμος, που δύο χρόνια ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας, σε μια κοινωνία που καθημερινά φτάνει όλο και περισσότερο στο τέλμα. έχουν ευθύνη οι ράπερ για τη βία στην κοινωνία και για το αν αποτελούν κακό πρότυπο για τη νεολαία; Οι περισσότεροι καλλιτέχνες δεν δήλωσαν ποτέ πως είναι πρότυπα, δεν είπαν ποτέ πως αυτό που κάνουν είναι σωστό και δεν παρότρυναν κάποιον να κάνει αυτά που κάνουν. Αν με ρωτάτε προσωπικά, θεωρώ ότι είναι μεγάλο λάθος το «άνοιγμα» που έγινε της μουσικής μας στα mainstream media, διότι ήταν κάτι εκ διαμέτρου αντίθετο με το πώς ξεκίνησε το είδος και δεν θα είχαμε ποτέ το βήμα να εκφραστούν πολλές και διαφορετικές απόψεις. Πιστεύω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στους γονείς, οι οποίοι, λόγω των δύσκολων εποχών που ζούμε, δεν έχουν χρόνο να περάσουν με τα παιδιά τους. Θεωρώ μεγαλύτερο πρόβλημα τη συστηματική διάλυση των σχολείων μας από την εκάστοτε κυβέρνηση για συγκεκριμένους λόγους και σκοπούς παρά τη ραπ που είναι η κορυφή του παγόβουνου της προβληματικής κοινωνίας που ζούμε».