Αμβλώσεις α λα ελληνικά

«Εάν εκλείψει η ομοσπονδιακή εγγύηση για τα δικαιώματα των αμβλώσεων, η φαρμακευτική άμβλωση πιθανότατα θα γίνει ακόμη πιο περιζήτητη μέθοδος για τον τερματισμό μιας εγκυμοσύνης» έγραφαν οι «New York Times» στις 5 Μαΐου. Ενάμιση μήνα μετά και κατόπιν της αναχρονιστικής απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου, οι «New York Times» επανήλθαν με νέο άρθρο, όπου αναφέρουν ότι πράγματι οι παραγγελίες των χαπιών λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της απόφασης εκτοξεύτηκαν, ενώ κλείσθηκαν περίπου 100 ραντεβού στην οργάνωση «Just the Pill» που βοηθά γυναίκες να τερματίσουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Στη χώρα μας η είδηση έγινε πρώτο θέμα προκαλώντας τον προφανή αποτροπιασμό που θα προκαλούσε κάθε απόφαση που περιορίζει το δημοκρατικό δικαίωμα μίας γυναίκας να ορίζει το σώμα της. Αυτές βέβαια ήταν οι θεσμικές αντιδράσεις.

Διότι γρήγορα αποκαλύφθηκαν και οι τόσα χρόνια βαθιά κρυμμένες σκοταδιστικές απόψεις, οι οποίες απεδείχθησαν πολύ πιο δημοφιλείς απ’ ό,τι κανείς θα μπορούσε να φανταστεί. Αρκεί κανείς να αναζητήσει τον διάλογο για το θέμα στα ελληνικά social media. Ολόκληρες ομάδες επιχειρηματολογούσαν στα σοβαρά ότι τα δικαιώματα του παιδιού ξεκινούν από το δευτερόλεπτο της σύλληψης, ενώ κάτω από την ανάρτηση του Πρωθυπουργού ότι η απόφαση «είναι ένα σημαντικό βήμα πίσω στον αγώνα για τα δικαιώματα των γυναικών» γράφτηκαν 635 σχόλια, τα περισσότερα εκ των οποίων υβριστικά. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το ανεκδιήγητο βίντεο που είχε εγκριθεί από το υπουργείο Παιδείας, το οποίο αναπαρήγαγε τη σκοταδιστική θεωρία του «αγέννητου παιδιού».

Η αλήθεια είναι ότι στα 10 χρόνια της κρίσης και των μνημονίων ο μονοθεματικός δημόσιος διάλογος άφησε στο περιθώριο τον επιστημονικό λόγο, ενδυνάμωσε ψεκασμένες θεωρίες και δημιούργησε έναν συνωμοσιολογικό παροξυσμό που διαπέρασε οριζόντια διάφορες πτυχές της ζωής μας. Θέματα λυμένα προ πολλού ξαναμπήκαν στο τραπέζι, ενώ η γενικότερη αίσθηση μπαχαλοποίησης που επικράτησε, έστρεψε την κοινωνία από αντίδραση σε συντηρητικά μονοπάτια. Ισως όμως έχει έρθει η ώρα να επανέλθουμε εκεί που ήμασταν και ως άτομα και ως κοινωνία. Σε κάθε περίπτωση, σε μία χώρα που αποκαλούμε «φασισμό» κάθε απόφαση με την οποία απλά διαφωνούμε, δεν μπορεί να συζητάμε στα σοβαρά εάν μία γυναίκα μπορεί να ορίζει το σώμα της ή τη ζωή της.