Οι ακήρυχτες εκλογές

Η πολιτική ζωή στην Ελλάδα δεν σε αφήνει ποτέ να πλήξεις. Οχι επειδή είναι καμία συναρπαστική πολιτική ζωή, μη φανταστείτε, τουναντίον: οι περισσότεροι πολιτικοί μας πορεύονται με αυτόματο πιλότο, βάζουν την ίδια «κασέτα» να παίζει επί δεκαετίες και ξεχνούν να κλείσουν το ρημάδι το «μαγνητόφωνο»· εάν ένας ταξιδιώτης του χρόνου μεταφερόταν από τη δεκαετία του 1950 στη δεκαετία του 2020, θα έμενε εμβρόντητος από τις τεχνολογικές εξελίξεις – θα νόμιζε ότι έχει προσεδαφιστεί κυριολεκτικά σε άλλον πλανήτη – αλλά θα του φαινόταν απρόσμενα κι ευχάριστα οικεία η κομματική ρητορική. Ωστόσο, με έναν μαγικό τρόπο που, δεν μπορεί, κάποτε θα απασχολήσει σοβαρά τους ειδήμονες, όσοι ενασχολούνται στην πατρίδα μας με την ενεργό πολιτική κατορθώνουν πάντοτε και νοστιμεύουν το άγευστο πιάτο με διάφορες λιχουδιές· η ημερομηνία των εκλογών είναι η δημοφιλέστερη ανάμεσά τους.

Υποτίθεται πως οι κανόνες του παιχνιδιού έχουν διαχρονικά ως ακολούθως: εθνικές εκλογές διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια, εκτός και αν ο εκάστοτε πρωθυπουργός αποφασίσει διαφορετικά και κηρύξει πρόωρες. Το «εκτός και αν» παίζει πολύ συχνά στην Ελλάδα, τόσο συχνά ώστε τείνει να μεταλλαχτεί πλέον από εξαίρεση σε κανόνα· σχεδόν κανένας πρωθυπουργός δεν απέφυγε να υποκύψει στον πειρασμό και να αδράξει την ευκαιρία προκήρυξης πρόωρων εκλογών, είτε για να πετύχει μια «ηρωική έξοδο» προεξοφλώντας ότι τα πράγματα για τον ίδιον μονάχα να χειροτερεύσουν μπορούν με την εξάντληση των συνταγματικών περιθωρίων, είτε για να εξαργυρώσει στις πρόωρες κάλπες το κατά τη γνώμη του και τη γνώμη των συμβούλων του ιδανικό γι’ αυτόν momentum. Το φετίχ της ημερομηνίας ασκεί τόσο μεγάλη σαγήνη στο εθνικό μας υποσυνείδητο, με αποτέλεσμα να υποχρεώνει ακόμη και κυβερνητικά μορφώματα που εκτρέπονται από τη συνταγματική νομιμότητα – λέγε με «χούντα» – να υπόσχονται ελεύθερες εκλογές στο προσεχές μέλλον, προσδιορίζοντάς τες με «δημιουργική ασάφεια»: σε έξι μήνες, σε έναν χρόνο, σε όποιο διάστημα κρίνουν, εν πάση περιπτώσει, ότι θα έχουν ολοκληρώσει την «εθνική αποστολή» τους ή υπολογίζουν ότι αντέχουμε το δούλεμά τους αγόγγυστα.

Πρώτη φορά πάντως, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αντιμετωπίζουμε το σφόδρα παράδοξο και πικάντικο φαινόμενο, ο Πρωθυπουργός να μην προκηρύσσει επισήμως πρόωρες εκλογές και κυβερνητικοί βουλευτές (προσοχή, εφιστώ την προσοχή σας κι επαναλαμβάνω: κυβερνητικοί, όχι όποιοι κι όποιοι σπεκουλαδόροι αντιπολιτευόμενοι) να διαγκωνίζονται ποιος θα «αποκαλύψει» την ημερομηνία τους, δίχως την παραμικρή κομματική κύρωση γι’ αυτή τη ζαβολιά τους, ούτε καν μια τυπική επίπληξη. Βεβαίως, επειδή οι εν λόγω «μαρτυριάρηδες»  δεν διαθέτουν το κύρος και την επιστημονική επάρκεια ενός Κώστα Λεφάκη ή μιας Βίκυς Παγιατάκη, δίνουν στη δημοσιότητα κι εναλλακτικές ημερομηνίες (αυτή η ανασφάλεια προδίδει και τον ερασιτεχνισμό τους: ο επαγγελματίας αστρολόγος εμπιστεύεται τυφλά τη «μνήμη χρυσόψαρου» των πελατών του και ουδέποτε απολογείται για τις επαναλαμβανόμενες προφητικές του αστοχίες).

Κατά πόδας, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καλύπτουν με εμβριθή ρεπορτάζ την «ακήρυχτη» προεκλογική κίνηση και οι wannabe «υποψήφιοι» δραστηριοποιούνται αναλόγως στις εκλογικές τους «περιφέρειες». Εάν δεν ήθελα να εκβιάσω τον σαχλό συνειρμό με το ανέκδοτο για τον απατημένο σύζυγο, θα σας έλεγα ότι «πάντα τελευταίος το μαθαίνει ο πρωθυπουργός».  Πίσω από τη φαιδρή πρεμούρα για τις πρόωρες κάλπες (πόσο πρόωρες πια να θεωρούνται κάλπες που στήνονται ελάχιστους μήνες νωρίτερα;) ελλοχεύει η βεβαιότητα τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης ότι, ελέω απλής αναλογικής, θα είναι εκλογές transit, αναγκαστική διέλευση για τις μεθεπόμενες. Ποτέ άλλοτε τα κομματικά επιτελεία δεν αφιέρωσαν τόση ενέργεια και τόση φαιά ουσία για εκλογές που επιθυμούν να ξεφορτωθούν μια ώρα αρχύτερα.