Ο Σωκράτης Οφρυδόπουλος παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη και μίλησε για όσα συνέβησαν στην ΑΕΚ της περσινής σεζόν, που δεν μπόρεσε να πετύχει τους στόχους της.

Ο έλληνας τεχνικός, που μετά τη θητεία του στην πρώτη ομάδα επέστρεψε και πάλι στην ΑΕΚ Β’ και τη Super League 2, αναφέρθηκε στα προβλήματα της ομάδας, όπως είχε κάνει τον απολογισμό του και πριν από λίγο καιρό, ενώ σχολίασε και τις εμφανίσεις, αλλά και την παρουσία του Πέτρου Μάνταλου στην Ένωση.

Αναλυτικά η συνέντευξη του στο olafaq:

«Γεννήθηκα στην Αθήνα, έχω ποντιακή καταγωγή, ο πατέρας μου είναι από την Καβάλα, η μητέρα μου από την Πάτρα και μεγάλωσα στην Καλλιθέα. Ο πατέρας μου έπαιζε ποδόσφαιρο στην ΑΕΚ Καβάλας που αγωνιζόταν στη Β’ Εθνική και έτσι από μικρός ξεκίνησα να παίζω κι εγώ μπάλα στις αλάνες. Έμενα ακριβώς απέναντι από το Ελ Πάσο και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια μαγικά: παρέα, μπάλα, πλατεία, φλερτ, χωρίς κινητά, έξω στην αληθινή ζωή να φας και τη σφαλιάρα της πραγματικότητας».

Ήρθε στη συνέντευξή μας ένα πραγματικά ζεστό μεσημέρι μαζί με έναν από τους τρεις γιους του, τον Άγγελο, ο οποίος είναι δεκατεσσάρων ετών και μοιραστήκαμε τα ακουστικά του για να ακούσουμε στο You Tube ένα κομμάτι του Λεξ -το αγάπησα αυτό το παιδί- για λίγη ώρα, όσο ο Σωκράτης πόζαρε στο φακό του φωτογράφου. Συναντηθήκαμε στην “Κίτρινη Γκαζόζα” ακριβώς δίπλα στο καινούριο γήπεδο της ΑΕΚ και πέρασαν τέσσερις ώρες τόσο ευχάριστα, σαν να ξαναέβλεπα έναν φίλο μου από τα παλιά.

Ο κόουτς της Ένωσης βρέθηκε από τον πάγκο της Β’ στην πρώτη ομάδα για τους τελευταίους και πιο δύσκολους μήνες της σεζόν και ένα είναι απολύτως σίγουρο: δεν την προπόνησε ως υπηρεσιακός προπονητής, αλλά ως περισσότερο από επικεφαλής. Για την επόμενη σεζόν επέστρεψε στη δεύτερη ομάδα και λίγο πριν πάει διακοπές στις Αλυκές της Πάρου μίλησε για όσα δεν τον ρώτησε κανείς ποτέ προηγουμένως.

«Στα 12 μου χρόνια γράφτηκα στο Σύλλογο της Καλλιθέας και μετά τα έβαλα σε μια σειρά. Δεν με πίεσε ποτέ κανείς για τίποτα, όπου έφτασα το θέλησα μόνος μου. Όταν έπαιζα στην δεύτερη ομάδα της Καλλιθέας λόγω των συγκυριών, ανέβηκα στην πρώτη κι από εκεί και πέρα πήραν όλα το δρόμο τους».

Συνήθως όταν μια ομάδα δεν πάει καλά, φεύγει ο προπονητής. Αυτό γιατί συμβαίνει τελικά; Επειδή είναι το πιο εύκολο; Και τελικά λειτουργεί;

«Δεν υπάρχει μια απάντηση, είναι περίπλοκο. Ως παίκτης θυμάμαι ότι όταν έπαιζα εγώ ποδόσφαιρο, οι προπονητές δεν έφευγαν με το παραμικρό από τη θέση τους. Αν υπήρχε λόγος ναι, άλλαζε ο προπονητής, αλλά όχι χωρίς σοβαρή αιτία. Νομίζω πως όσοι βρίσκονται μέσα σε μια ομάδα ( Πρόεδρος, Διοίκηση, Τεχνικοί Διευθυντές ) μπορούν και πρέπει να ξέρουν να αξιολογήσουν αν όντως φταίει ο προπονητής ή αν απλά κάποιος πρέπει να την πληρώσει και τυχαίνει να είναι αυτός, επειδή είναι ο πιο ξένος μέσα στο υπόλοιπο περιβάλλον που είναι πιο δεμένο.

Το καλοκαίρι παίρνεις έναν προπονητή (συνήθως) τον οποίο τον επιλέγεις για κάποιους σημαντικούς λόγους. Αν πληροί τις προϋποθέσεις, τότε οφείλεις να τον αφήσεις να εργαστεί. Πρέπει να του δώσεις χρόνο, ακόμα κι αν έρθουν κάποιες ήττες. Στην Ευρώπη τα club δεν αλλάζουν τους προπονητές με την ίδια συχνότητα που τους αλλάζουν στην Ελλάδα. Βγάζουν τη σεζόν.

Το βασικό για να εμπνεύσεις ως προπονητής είναι το συναίσθημα. Πρώτα να δώσεις και μετά να πάρεις. Όταν ο παίκτης νιώσει ότι νοιάζεσαι για εκείνον, τότε θα σε εκτιμήσει κι αν σε εκτιμήσει το σύνολο των παικτών τότε έχει γίνει η μισή δουλειά. Η ομάδα πρέπει να δεθεί πριν μπει στο γήπεδο. Αν δεθεί έξω από αυτό, όταν μπει μέσα θα αποδώσει πραγματικά και μέσα στο γήπεδο».

Πώς είναι η σημερινή γενιά ποδοσφαιριστών; Έχει διαφορά με τις παλαιότερες γενιές, όπως με τη δική σου όταν έπαιζες μπάλα;

Ο Άγγελος Χαριστέας πήρε συνέντευξη στο πλαίσιο μιας εκπομπής στον πρώην προπονητή του Ότο Ρεχάγκελ και τον ρώτησε γιατί από το 2004 μέχρι σήμερα δεν έχουν πάει καλά τα πράγματα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Ρεχάγκελ λοιπόν, που είναι πρακτικός και ορθολογιστής, απάντησε πως πολύ απλά υπάρχουν φουρνιές ανθρώπων: Εκείνη η γενιά έτυχε να είναι καλή, η επόμενη όχι και τόσο, η μεθεπόμενη μέτρια, ενώ αντίστοιχα στις άλλες χώρες οι αντίστοιχες γενιές έτυχε να είναι καλύτερες. Τόσο απλό.

Σε αυτό πρέπει να συνυπολογίσουμε και το ότι τα παιδιά πλέον είναι εντελώς διαφορετικά μεγαλωμένα από ό,τι οι προηγούμενες γενιές και αυτό παίζει τεράστιο ρόλο στον χαρακτήρα και στη ζωή τους γενικότερα, άρα και στο πώς παίζουν ποδόσφαιρο. Τα πάντα τους δίνονται απλόχερα, έχουν διαθέσιμα όλα τα υλικά αγαθά και ασχολούνται όλη την ημέρα με την τεχνολογία, έχουν ηλεκτρονικούς φίλους, κάνουν online φλερτ και όλα αυτά μαζί δεν τους επιτρέπουν να καλλιεργήσουν την σκέψη τους. Έτσι θεωρούν τα πάντα δεδομένα και αυτό είναι κακό.

Τέλος, λόγω των οικονομικών προβλημάτων που μαστίζουν ολόκληρη την κοινωνία, ο προνομιούχος γονέας, θα προσφέρει στο παιδί του όσα δεν θα μπορεί ο μη προνομιούχος και αυτό έχει αντίκτυπο και στο ποδόσφαιρο. Πώς; Το πάνω από το 50% των “νέων ταλέντων” που βλέπουμε στο ποδόσφαιρο θα είναι κάτω του μετρίου. Πώς έφτασε εκεί; Δεν υπάρχει αξιοκρατία. Κι αυτό είναι κακό, επειδή μετά ο προπονητής επιλέγει παίκτες οι οποίοι δεν είναι οι πλέον ταλαντούχοι, γιατί αυτό το υλικό έχει. Αν τα εργαλεία ενός προπονητή δεν είναι τα κατάλληλα, τότε δεν θα μπορέσει να δουλέψει. Εγώ προτιμώ να μη δουλεύω καθόλου από το να δουλεύω έτσι. Οι προπονητές δεν πρέπει να συμβιβάζονται με κάτι που δεν τους ταιριάζει.

Πώς είναι ξαφνικά να γίνεσαι από προπονητής της δεύτερης ομάδας προπονητής της πρώτης ομάδας ενός τόσο μεγάλου συλλόγου όπως η ΑΕΚ και μάλιστα ενώ τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά;

«Aρχικά όταν ένα club έχει αλλάξει τρεις προπονητές σε μια σεζόν, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Εγώ το έκανα με πολύ μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση, δεν ένιωσα κανένα βάρος, όπως μου έλεγαν οι περισσότεροι λόγω του ότι είμαι ένας νέος προπονητής. Εγώ την ποδοσφαιρική μου καριέρα την έζησα ως παίκτης της Α’ Εθνικής, επομένως αυτές ήταν και οι προσλαμβάνουσές μου.

Άρα ουσιαστικά με το να επιστρέψω ως προπονητής στην Super League, μου ήταν κάτι γνώριμο, αφού εκεί έζησα ολόκληρη την ποδοσφαιρική μου καριέρα. Είχα να κάνω με πιο επαγγελματίες και πιο ευφυείς παίκτες και να εργάζομαι σε καλύτερες συνθήκες. Αυτό που ήταν δύσκολο ήταν η χρονική στιγμή στην οποία κλήθηκα να το κάνω που η ομάδα βρισκόταν ήδη σε δύσκολη θέση.

Η ομάδα λοιπόν φαινόταν ότι θα μπει στα πλέι-οφ να παλέψει για την Ευρώπη, είχε κάνει πολλές ήττες στην κανονική διάρκεια και είχε χάσει πολλούς βαθμούς, όμως πιστεύω και στον εαυτό μου και πίστευα και στους παίκτες μου, ασχέτως που δεν τα καταφέραμε, ούτως ή άλλως, στον προτελευταίο αγώνα κρίθηκαν όλα.

Ποιο ήταν τελικά το πρόβλημα της ΑΕΚ την προηγούμενη σεζόν;

«Δεν ήταν ένα το πρόβλημα, ήταν πολλά και κάτι δεν πήγε καλά στην αρχή της χρονιάς. Πρέπει να πάμε ένα χρόνο πίσω λοιπόν και εκεί να γίνει η αξιολόγηση: πώς επιλέχθηκε το ρόστερ, ποιοι ήταν οι στόχοι, ποιο θα ήταν το πλάνο σε περίπτωση αποτυχίας ή επιτυχίας. Οι επιλογές που γίνονται στην αρχή της κάθε χρονιάς είναι καθοριστικές και μαζεύονται μεν αλλά δύσκολα στη συνέχεια. Και επίσης, πάντα πρέπει να κοιτάμε και τους άλλους, δηλαδή τον ανταγωνισμό, όχι μόνο τον εαυτό μας.

Το καλό του φετινού πρωταθλήματος ήταν ότι είδαμε να ανεβαίνουν πολύ οι μικρομεσαίες ομάδες. Η ποιότητα λοιπόν ενός πρωταθλήματος δεν ανεβαίνει μόνο από τους πρώτους τέσσερις, αλλά και από όλους τους υπόλοιπους. Αυτό έκοψε βαθμούς από τους πρώτους και έδωσε το κάτι διαφορετικό στη δομή του πρωταθλήματος.

Όλοι λοιπόν ήταν μέτριοι, κάτι που σημαίνει ότι έπεσε ένα επίπεδο ο Ολυμπιακός, αλλά δεν ανέβηκε επίπεδο καμία άλλη ομάδα.

Πιστεύεις ότι μια ομάδα επηρεάζεται από τη γνώμη του κόσμου της; Από αυτά που ακούει στο γήπεδο, από αυτά που διαβάζει στα social, από τις διαμαρτυρίες έξω από το προπονητικό… Πόσο σημαντικό είναι ο λαός ενός συλλόγου να είναι στο πλευρό του;

«Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να είναι στο πλευρό σου ο κόσμος και στα καλά αλλά και στα άσχημα. Δεν υπάρχει όμως χειρότερο πράγμα από το ο δικός σου ο λαός να σε αποδοκιμάζει. Και τον κάθε παίκτη τον νοιάζει αυτό, όσο κι αν δεν το δείχνει. Όχι ότι δεν υπάρχουν παίκτες που δεν νοιάζονται λιγότερο, αλλά γι’ αυτό πρέπει να μην τους επιλέξεις εξαρχής. Προσωπικά θέλω να έχω πάντοτε κίνητρο για να παίξω. Δεν είναι τυχαίο ότι τα σήματα της ομάδας είναι μπροστά στη φανέλα και τα ονόματα πίσω. Αν δεν μας ένοιαζε, τότε θα τα τυπώναμε αντίθετα.

Δεν γίνεται να μην σε νοιάζει να παίξεις καλά για να κάνεις χαρούμενο τον εαυτό σου, τον προπονητή σου και τον λαό της ομάδας σου, να παίξεις δηλαδή για τη φανέλα. Αυτό όμως, καλλιεργείται και μέσα στο εκάστοτε club, δηλαδή να δείξεις ποιες είναι οι αρχές σου ως σύλλογος κι αν ο παίκτης συμφωνεί καλώς, αν όχι να αποχωρεί».

-Ποια είναι η γνώμη σου για τον αρχηγό της ΑΕΚ, Πέτρο Μάνταλο, ο οποίος μάλιστα ανέλαβε και την ευθύνη για τη φετινή πορεία της ομάδας; Και γιατί θεωρείς ότι είναι αυτός που δέχεται την πλειοψηφία των αποδοκιμασιών του κόσμου της ομάδας;

«Ο κόσμος φέτος ένιωσε δυσφορία και οργή για τα αποτελέσματα και την έδειξε τόσο στο γήπεδο όσο και στο προπονητικό κέντρο στο οποίο όμως οφείλω να αναγνωρίσω ότι όταν ήρθε να διαμαρτυρηθεί το έκανε κόσμια. Τους καταλαβαίνω και τους δικαιολογώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς η οργή λοιπόν θα πέσει στους παρόντες. Λόγω της κακής νοοτροπίας που υπήρχε μέσα στα αποδυτήρια, η μισή ομάδα ποικιλοτρόπως ήταν απούσα με διάφορους τρόπους.

Αυτό που θέλω να πω στον κόσμο της ΑΕΚ είναι ότι είναι άδικοι μαζί του. Δεν μπορεί ένας παίκτης να κάνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο, κι ίσως αυτό που γίνεται με τον Μάνταλο είναι υπερβολή. Το “γιατί αυτόν” είναι κάτι που ούτε εγώ δεν μπορώ να εξηγήσω. Δεν ξέρω γιατί ο Πέτρος εισέπραξε όλη την οργή του κόσμου για την συνολική αποτυχία μιας ομάδας. Εγώ είχα έναν παίκτη που άκουγε, προπονούνταν, προσπαθούσε για το καλό κλίμα με τους συμπαίκτες του και ήταν εκεί στα δύσκολα.

Κάποιοι άλλοι ήταν απόντες. Αγωνιστικά ο καθένας μπορεί να έχει την προσωπική του γνώμη για κάποιον, αν δεν τους αρέσει παικτικά το σέβομαι, όμως δεν μπορώ να μην συνυπολογίσω το υπόλοιπο κομμάτι του χαρακτήρα και της στάσης του που κι εγώ θα ήθελα να μάθω γιατί ενόχλησε κάποιους. Εγώ χάρηκα πολύ που έμεινε, δεν μπορεί ένας Πέτρος να κερδίσει ή να χάσει ένα πρωτάθλημα».

Πώς είναι η ψυχολογία των παικτών μιας ομάδας σαν την ΑΕΚ Β’; Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπισες ως προπονητής αυτού του συνόλου παικτών και πού βρίσκεστε εν όψει της νέας σεζόν;

«H Β’ ομάδα της ΑΕΚ είναι κάτι πολύ καινούριο, το οποίο έγινε ένα χρόνο πριν και μπήκαμε με ό,τι είχαμε. Καταρχάς πρέπει να κατανοήσουμε τι εξυπηρετεί για κάθε σύλλογο η δεύτερη ομάδα της: Να δημιουργήσει παίκτες; Να αποτελέσει τον προθάλαμο για την πρώτη ομάδα; Τo έργο μας είναι δύσκολο. Εγώ βρέθηκα συγκυριακά εκεί, μετά τις αντιδράσεις που ακολούθησαν την προαναγγελία πρόσληψης του Βασίλη Τσιάρτα, η οποία δεν ευδοκίμησε. Εγώ δεν είχα σχέσεις με το σύλλογο, δεν προέρχομαι από τα σπλάχνα του. Επελέγην λόγω της πορείας και της δουλειάς μου. Είχα εμπειρία στη συγκεκριμένη κατηγορία και είμαι σε μια κανονική ηλικία για να μπορώ να συνεννοούμαι με παίκτες αυτής της ηλικίας. Επομένως βρέθηκα εκεί εξαιτίας όσων έχω κάνει.

Όταν πήγα υπήρχαν τρία γκρουπ παικτών: Κάποια παιδιά από την Κ19, παιδιά που ήταν δανεικοί και παιδιά που κατέβηκαν από την πρώτη ομάδα ενώ είχαν προπονηθεί ή είχαν κάνει προετοιμασία μαζί της.

Εδώ λοιπόν είχαμε να παντρέψουμε τρεις εντελώς διαφορετικές νοοτροπίες. Το πρώτο γκρουπ λοιπόν έπρεπε να προσαρμοστεί στα επαγγελματικά δεδομένα, το δεύτερο γκρουπ, δηλαδή οι δανεικοί επειδή βρίσκονταν σε ομάδες κάτω του μετρίου στις οποίες μερικές φορές δεν έπαιζαν καν, θα έπρεπε να μπουν στην ομάδα με πρωταγωνιστικό ρόλο για πολλούς και διάφορους λόγους και αυτοί του τρίτου γκρουπ θα έπρεπε να προσαρμοστούν, ώστε να αποδείξουν γιατί ήταν πάνω και αξίζουν να ξανανέβουν εκεί απ’ όπου κατέβηκαν.

Τα τρία γκρουπ αυτά έπρεπε να ενωθούν και να αποτελέσουν ένα ενιαίο σύνολο το οποίο να αγωνιστεί σε ένα επαγγελματικό και δύσκολο πρωτάθλημα. Φέτος που έχουν όλοι πάρει το βάπτισμα του πυρός, ξέρουμε περισσότερο πού βρισκόμαστε και τι αξίζει ο καθένας. Θα πρέπει να επενδύσουμε σε παίκτες της Κ19, ώστε στα 16-17 τους χρόνια να είναι παίκτες έτοιμοι να μπουν στο γήπεδο».

Headlines