Μία σοφή ρήση λέει να προσέχεις τι εύχεσαι. Συνήθως δεν υπολογίζεις όλες τις παραμέτρους, ορμώμενος από πάθος ή από κούραση και τελικά εκείνο που αρχίζει στη θέση του είναι λιγάκι χειρότερο. Να προσέχεις τι εύχεσαι να τελειώσει. Βέβαια μικρή σημασία έχει τι εύχεσαι εσύ, τα πράγματα δεν λειτουργούν με βάση τις δικές σου προσευχές, αλλά κουβέντα να γίνεται.

Τα τελευταία χρόνια το έχουμε ευχηθεί πολλές φορές. Δεν μας έχουν βρει και λίγα. Είπαμε, να περάσει αυτό και θα είμαστε καλύτερα. Υπάρχει και το τραγούδι του Ακη Πάνου (που το έγραψε για δικά του προσωπικά ζόρια) που έλεγε «Αμα περάσει τούτο δω – τι να μου κάνουν τ’ άλλα – ετούτο είναι ωκεανός – και τ’ άλλα είναι στάλα».

Είναι αυτή η έμφυτη αισιοδοξία – μάλλον απόγνωση – πως αυτό που μας συμβαίνει κάθε φορά μας υπερβαίνει και το επόμενο ή θα είναι πιο εύκολο ή εμείς πιο δυνατοί, πιο φιλοσοφημένοι και θα το αντιμετωπίσουμε αλλιώς. Σε κρίσεις πανικού ακούς ένα «φέρτε μας πίσω το 2009 μας», αν και τότε θεωρούσαμε πως το Καστελλόριζο και τα capital controls ήταν το τέλος του κόσμου.

Δεν γίνεται να σπρώχνεις τη ζωή σου να περάσει. Πλην ακραίων αβίωτων καταστάσεων, το σύνολο του μέσου όρου των προβλημάτων μας πρέπει να το ζούμε. Δεν γίνεται να πηδάς κεφάλαια. Είναι χρόνος που δεν γυρίζει πίσω. Ούτε γίνεται να πηδάμε από νούφαρο σε νούφαρο σαν βατραχάκια, θεωρώντας πως δεν θα χρειαστεί να πέσουμε ποτέ στο ποτάμι.

Το κάθε λεπτό πατάει στο προηγούμενο, τίποτα δεν κρατιέται στον αέρα, ούτε υπάρχει απομονωμένο σε αποστειρωμένο περιβάλλον.

Πολλές φορές ευχηθήκαμε αν όχι ένα fast forward, τουλάχιστον ένα pause. Κάτι τέλος πάντων, που να καταλύει την κανονικότητα στη χρονική εξέλιξη.

Αν αναλογιστούμε επίσης πως οι φόβοι μας στην ουσία δεν αφορούν τόσο τα ίδια τα γεγονότα που φοβόμαστε αλλά τον χρόνο που κονταίνει όσο τα πλησιάζουμε, τότε συμμαχούμε ακόμη και με τον διάβολο για να αλλάξουμε τη διάστασή του.

Και ας μη μείνουμε στα σοβαρά, στα επώδυνα, είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης που αν τον έχεις, τον έχεις παντού. Πόσες εβδομάδες ολόκληρες σκοτώσαμε πιτσιρικάδες περιμένοντας ένα πάρτι Σαββάτου το οποίο το είχαμε φορτώσει με όλες τις προσδοκίες;

Σε πόσες ανεπανάληπτες στιγμές δεν ήμασταν ουσιαστικά απόντες, παρά τη φυσική, μηχανική μας παρουσία; Κάτι άλλο σκεφτόμασταν, κάτι αυριανό. Πάντα σκεφτόμαστε κάτι άλλο από αυτό που συμβαίνει.

Κι επειδή είναι μάλλον αργά – αλλά ούτε είναι αναγκαίο – να απαρνηθούμε τον τρόπο και τον ρυθμό του δυτικού πολιτισμού και να αρχίσουμε μόνο να παρατηρούμε ποτάμια να κυλάνε για να βρούμε την εσωτερική μας γαλήνη, είναι χρήσιμο ο καθένας να καταφέρνει τις εκεχειρίες του απέναντι στον χρόνο. Ετσι κι αλλιώς φίλοι μαζί του δεν θα γίνουμε ποτέ, αλλά δεν βγαίνει πουθενά και να τον πολεμάς συνέχεια. Λίγο κρυφτούλι μπορούμε να το πετύχουμε.

Και ας μην ευχόμαστε να τελειώσει τίποτα πριν την ώρα του.

Headlines