Γαλλία: Η κανονικοποίηση της ακροδεξιάς στην Εθνοσυνέλευση

Στις 4 Οκτωβρίου του 2015, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας εκλογής των αντιπροέδρων της Βουλής των Ελλήνων, η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή είχε διαμαρτυρηθεί γιατί δεν είχε λάβει μία θέση αντιπροέδρου, παρότι με βάση την κοινοβουλευτική παράδοση της αναλογούσε μία.

Όμως, το σύνολο των κομμάτων έκαναν σαφές δεν θα επέτρεπαν να συμβεί αυτό. Άλλωστε, τα περισσότερα μέλη της Κ.Ο. της νεοναζιστικής οργάνωσης ήταν και υπόδικα στη μεγάλη δίκη. Και παρότι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν μια ασάφεια του κανονισμού για να ρίξουν περισσότερες ψήφους στις πολλαπλές κάλπες για τους αντιπροέδρους, εντούτοις δεν θα φτάσουν το απαραίτητο αριθμό των 75 ψήφων και θα μείνουν εκτός προεδρείου.

Επαναλήφθηκε έτσι αυτό που είχε γίνει το 2012 όταν πάλι τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής είχαν μπλοκάρει την εκλογή Χρυσαυγίτη στη θέση του έβδομου αντιπροέδρου της Βουλής

Όμως, στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά. Όχι μόνο η Μαρίν Λεπέν έχει προσπαθήσει να δώσει την εικόνα ότι δεν εκπροσωπεί την παλιά ακροδεξιά (παρότι το κόμμα της στον πυρήνα του παραμένει το κόμμα των απολογητών της αποικιοκρατίας  και του ρατσισμού), αλλά φαίνεται ότι και άλλα κόμματα, τυπικά εντός «συνταγματικού τόξου», έχουν επιλέξει να αντιμετωπίζουν την άκρα δεξιά ως μια «κανονική» πολιτική δύναμη.

Αυτό επιτείνεται από το ότι η Γαλλία έχει αυτή τη στιγμή μια κυβέρνηση κοινοβουλευτικής μειοψηφίας, αφού ο σχηματισμός του Γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν δεν κατάφερε να πάρει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στο κοινοβούλιο και προσανατολίζεται στο να σχηματίζει πλειοψηφίες κατά περίπτωση, κατά βάση με την υπόλοιπη δεξιά αλλά και με την ακροδεξιά.

Η εκλογή αντιπροέδρων της Εθνοσυνέλευσης

Όλα αυτά αποτυπώθηκαν και στη διαδικασία εκλογής των έξι αντιπροέδρων της Εθνοσυνέλευσης. Η κυβερνητική παράταξη, συνεπικουρούμενη από τη δεξιά και την ακροδεξιά υποστήριξε ότι θα έπρεπε ν κατανομή να δώσει και δύο θέσεις αντιπροέδρων στον Εθνικό Συναγερμό, τη μετεξέλιξη δηλαδή του Εθνικού Μετώπου, υπό την ηγεσία της Μαρίν Λεπέν.

Η διαδικασία της εκλογής ήταν αρκετά επεισοδιακή, καθώς οι βουλευτές της NUPES, της συμμαχίας που διαμορφώθηκε ύστερα από την πρόταση του Ζαν Λυκ Μελανσόν για κοινή εκλογική κάθοδο της Αριστεράς στις βουλευτικές εκλογές, αρνήθηκαν να πάνε με τη λογική της συνεννόησης, κάτι που οδήγησε στο να εκλεγούν οι δυο αντιπρόεδροι της άκρας δεξιάς με τις ψήφους της κυβερνητικής παράταξης και της Δεξιάς.

Αυτό προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις της Αριστεράς που κατηγόρησε τόσο την Αναγέννηση, τον εκλογικό συνασπισμό γύρω από τον Εμανουέλ Μακρόν, όσο και τη δεξιά των Ρεπουμπλικανών, ότι συνεργάστηκαν ανοιχτά με την Άκρα Δεξιά.

Ούτως ή άλλως, η Αριστερά ήταν οργισμένη και γιατί δεν μπόρεσε να πάρει μία από τις τρεις σημαντικές θέσεις των Κοσμητόρων, καθώς εκεί την ψηφοφορία την κέρδισε η συνεργασία ανάμεσα στην κυβερνητική παράταξη και του Ρεπουμπλικανών που μοιράστηκαν 2-1 τις τρεις θέσεις.

Μόνη σημαντική επιτυχία της Αριστεράς η εκλογή του Ερίκ Κοκερέλ στην προεδρία της σημαντικής Επιτροπής Οικονομικών της Εθνοσυνέλευσης.

Η αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς ως «κανονικής» πολιτικής δύναμης

Ο πυρήνας της αντιπαράθεσης είναι εάν η Άκρα Δεξιά θα αντιμετωπιστεί στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση ως μια δύναμη εκτός «δημοκρατικού τόξου» απέναντι στην οποία θα πρέπει να υπάρξει μια σαφής πολιτική «υγειονομική ζώνη», ή εάν, αντίθετα, θα αντιμετωπιστεί ως μια ακόμη δύναμη της ευρύτερης «δεξιάς» που θα έχει τη μεταχείριση μιας κανονικής κοινοβουλευτικής δύναμης.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανησυχούν και υποστηρίζουν ότι ο Εθνικός Συναγερμός, που ήταν ένας από τους κερδισμένους των βουλευτικών εκλογών, όσο περισσότερο αντιμετωπίζεται ως μια «εντός των τειχών» πολιτική δύναμη, τόσο πολύ ενισχύεται στην πραγματικότητα το ενδεχόμενο να διεκδικήσει την εξουσία, ιδίως από τη στιγμή που είναι ήδη η ηγεμονική δύναμη στον ευρύτερο χώρο της  γαλλικής δεξιάς. Σε μια τέτοια προοπτική το να έχει κυβερνητικό ορίζοντα μια δύναμη σαν το κόμμα της Μαρίν Λεπέν θα σήμαινε μια μεγάλη ανατροπή για τα δεδομένα όχι μόνο της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας αλλά και της Ευρώπης.

Γιατί μπορεί να είχε υπάρξει το παράδειγμα της Ιταλίας, με τη συμμετοχή παραλλαγών της Ακροδεξιάς σε κυβερνήσεις εδώ και χρόνια, τόσο των μετεξελίξεων των φιλοφασιστικών κομμάτων, όσο και της Λέγκας, ή της Αυστρίας, όμως μέχρι τώρα αυτό δεν είχε γίνει ούτε στη Γαλλία ούτε και στη Γερμανία.

Ούτως ή άλλως, αυτό είχε φανεί και στη διάρκεια του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών όπου σε αρκετές περιπτώσεις όπου υπήρχε «μονομαχία» ανάμεσα σε υποψήφιο της Αριστεράς και υποψήφιο της Άκρας Δεξιάς, ούτε η κυβερνητική πλευρά, ούτε η Δεξιά επέλεξαν να κινηθούν με λογική «δημοκρατικής συσπείρωσης», κάτι που ευνόησε γενικά την Άκρα Δεξιά.

Ένα νέο τοπίο

Παρότι ο Εμανουέλ Μακρόν πολλές φορές παρουσίασε την πολιτική του τοποθέτηση ως το «ανάχωμα» απέναντι στα δύο άκρα, ωστόσο ένα από τα αποτελέσματα του τρόπου που η παρουσία του αναδιέταξε το πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας τα τελευταία 5 χρόνια, ήταν μάλλον μια αναδιάρθρωση του τοπίου στα που έφερε την Άκρα Δεξιά πιο κοντά στο να είναι η βασική έκφραση του χώρου «δεξιότερα του Κέντρου». Κάτι που με τη σειρά του συνεπάγεται και μια συνολικότερη μετατόπιση και της πολιτικής συζήτησης προς τα δεξιά.

Την ίδια στιγμή οι προκαταρκτικές διαδικασίες στην Εθνοσυνέλευση δείχνουν ότι κάθε άλλο παρά εύκολη δεν θα είναι η διαδικασία νομοθέτησης, καθώς η ύπαρξη συμμαχιών προς τα δεξιά για την κυβέρνηση δεν σημαίνει ότι αυτό θα μεταφράζεται σε αυτόματη στήριξη, την ώρα που η Αριστερά, ως αξιωματική αντιπολίτευση θα έχει μεγάλα περιθώρια να εκφράζει τη διαμαρτυρία της και όπου μπορεί να διαμορφώνει προσκόμματα στο κυβερνητικό νομοθετικό έργο. Ga