Διαβάζοντας τη σημερινή στήλη θα αναρωτηθούν πολλοί: «Τι θέλει αυτός ο boomer και γράφει για ραπ; Τι ξέρει αυτός για τον Λεξ και που πάει και μπλέκει με το χαμό που γίνεται από προχθές με τους 25.000 νέους που μαζεύτηκαν να τον ακούσουν;»

Και γιατί ο Λεξ έγινε viral, πρωτοσέλιδο σε εφημερίδες, και κουβέντα να γίνεται, περισσότερο κι από άλλους, πιο δημοφιλείς τραγουδιστές;

Ομολογουμένως ως… boomer, μιας άλλης γενιάς δηλαδή που δεν πολυκαταλαβαίνει τους σημερινούς νέους, δεν είχα εντρυφήσει στο φαινόμενο Λεξ.

Τον ήξερα ως ράπερ που τραγουδά στίχους με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά τι να κάνουμε; Ενας boomer είμαι κι εγώ, έχω μείνει σε Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Ξαρχάκο και σε στιχουργούς όπως ο Μάνος Ελευθερίου, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, άντε και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Όμως, αν διαβάσει κανείς τους στίχους που τραγουδά ο Λεξ θα καταλάβει γιατί τόσοι νέοι πήγαν να τον ακούσουν.

Και θα καταλάβει γιατί είναι δημοφιλής, αλλά και γιατί διαφέρει από κάτι καρικατούρες καλλιτέχνες που υπηρετούν το είδος της μουσικής αυτής. Της ραπ, της τραπ ή ό,τι άλλο έχει έρθει από την Αμερική κι έχει ελληνοποιηθεί.

Διότι άλλο είναι να τραγουδά ο Λεξ:

«Ζούμε τον έρωτα σε νοικιασμένα σπίτια

Που ‘χουν κομμένα ρεύματα και απλήρωτα ενοίκια

Μικρά δωμάτια και όνειρα τεράστια

Μίσος σαν τα Γαλλικά προάστια»

Κι άλλο να τραγουδά κάποιος ανύπαρκτος:

«Διώχνω τη Σούζη από δω, έλα αύριο πρωί,

γιατί όπου να `ναι σκάει η γκόμενά μου η κανονική,

που για ‘κείνη θα κρατιόμουν μέχρι αύριο το πρωί,

αλλά @@@δια, είστε όλες τα ίδια, ζητάτε μόνο φράγκα και χατίρια»

Άλλο να ακούνε 25.000 άνθρωποι:

«Δε φταίει το σχολείο για όσα μπόρεσα
Φταίει που πεινούσα και δε χόρτασα
Βρήκα δέκα λέξεις και τις κόλλησα
Το rap είν’ ο πατέρας που δε γνώρισα
Κολλημένος, κολλημένος, κολλημένος
Το τρέχω σαν να ‘μαι κυνηγημένος»

Κι άλλο να ακούνε:

Εχω πάρει στη π@@@@ μου chinchilla
Έχω άκρες να βουλώσω κάθε τρύπα
Έχω τις σφαίρες να ψεκάσω όλο το τμήμα,
Έχω money, έχω drugs, είμαι dealer

Κι αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα τραγούδια, οι στίχοι μπαίνουν στο μυαλό και την ψυχή των ανθρώπων. Διαμορφώνουν χαρακτήρες, δημιουργούν εικόνες, όνειρα, φτιάχνουν ιδεολογίες, ξεσηκώνουν.

Αρκεί να είναι τραγούδια που εκφράζουν αυτούς που τα ακούνε. Και όσοι πήγαν στον Λεξ, όσοι τον ακούνε, τον θαυμάζουν, τον αποθεώνουν, το κάνουν γιατί αγγίζει την ψυχή τους.

Είναι νέα παιδιά, με αδιέξοδα, με αγωνίες για το μέλλον τους, με όνειρα ανεκπλήρωτα και με μια διάθεση να ζήσουν καλύτερα.

Είναι γενιές απογοητευμένες από τον κόσμο που τους αφήνουμε εμείς οι boomers, και που μέσα από τα τέτοιου είδους «πολιτικά», «κοινωνικά» τραγούδια (τέτοια έγραφε και ο αδικοχαμένος Παύλος Φύσσας) βλέπουν τους εαυτούς τους.

Αυτά τα παιδιά, λοιπόν, είναι το μέλλον, αυτά τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην οργή, και καλά κάνουν να αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον.

Αν αυτό το εκφράζει ο Λεξ, μια χαρά. Σίγουρα δεν μπορεί να το εκφράζει ο κάθε είδους σεξιστής, κακοποιητής και τελικά… κακοποιός τράπερ – δημιούργια ενός μιντιακού, δισκογραφικού κατεστημένου που προωθεί την ανοησία ως τέχνη.

Κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ακούει όποια τραγούδια, όποια μουσική γουστάρει. Κανείς δεν μπορεί να το απαγορεύσει.

Όμως, είναι θέμα επιλογής που μπορεί να αλλάξει την κοσμοθεωρία του.

Αν ακούει σεξιστικά και ρατσιστικά τραγούδια και τα αποθεώνει, αυτό δεν είναι πλάκα. Είναι σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο η κακοποίηση της μουσικής και η αντιαισθητική, μέχρι αηδίας, χρήση άθλιων υπονοούμενων για τις γυναίκες ή «απογείωσης» των ναρκωτικών, του παράνομου χρήματος, της «κόντρας» με γρήγορα αυτοκίνητα, του εύκολου πλουτισμού.

Και σε τελική ανάλυση, για εμένα τον παλαιολιθικό, τον «γέρο», όπως με λέει ο γιος μου, είναι υγιές να τρέχουν 25.000 νέοι να ακούσουνε τον Λεξ και να τραγουδήσουνε μαζί του. Είναι σα να βλέπω τον εαυτό μου πριν από 30 χρόνια να τραγουδά Παπακωνσταντίνου στο γήπεδο της Λεωφόρου, να λέει: «Στα όργανά μου μια χαρά, χωράει να γραφτείτε» και να δείχνει την Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής.

Με τον Λεξ, λοιπόν, κι όλα καλά. Και δεν είμαι mainstream, ούτε… φασαίος. Ενας boomer είμαι.

Headlines