«Ο λόγος που δεν μου αρέσουν οι συνεντεύξεις είναι ότι φαίνεται να αντιδρώ βίαια στις προσωπικές ερωτήσεις. Αν οι ερωτήσεις αφορούν το έργο, προσπαθώ να τις απαντήσω. Όταν αφορούν εμένα, μπορεί να απαντήσω ή να μην απαντήσω, αλλά ακόμη και αν απαντήσω, αν η ίδια ερώτηση γίνει αύριο, η απάντηση μπορεί να είναι διαφορετική» θα πει ο ίδιος συστήνοντας τον εαυτό του περίφημα.

Ο William Faulkner καταγόταν από παλιά οικογένεια του Νότου, γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1897, μεγάλωσε στην Οξφόρδη του Μισισιπή, κατατάχθηκε στην καναδική και αργότερα στη βρετανική Βασιλική Πολεμική Αεροπορία κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, σπούδασε για λίγο στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή και εργάστηκε προσωρινά σε ένα βιβλιοπωλείο της Νέας Υόρκης και σε μια εφημερίδα της Νέας Ορλεάνης. Εκτός από κάποια ταξίδια στην Ευρώπη και την Ασία και μερικές σύντομες παραμονές στο Χόλιγουντ ως σεναριογράφος, δούλευε αδιάκοπα πάνω στα μυθιστορήματα και τα διηγήματά του σε μια φάρμα στην Οξφόρδη.

Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα δικό του έπος, ο Φώκνερ επινόησε ένα πλήθος ηρώων χαρακτηριστικών της ιστορικής ανάπτυξης και της επακόλουθης παρακμής του Νότου. Το ανθρώπινο δράμα στα μυθιστορήματα του Φώκνερ χτίζεται στη συνέχεια πάνω στο πρότυπο του πραγματικού, ιστορικού δράματος που εκτείνεται επί ενάμιση σχεδόν αιώνα. Κάθε ιστορία και κάθε μυθιστόρημα συμβάλλει στην κατασκευή ενός συνόλου, που είναι η φανταστική κομητεία Yoknapatawpha (Γιοναπατόφα) και οι κάτοικοί της. Το θέμα τους είναι η παρακμή του παλιού Νότου, όπως εκπροσωπείται από τις οικογένειες Sartoris και Compson, και η εμφάνιση των αδίστακτων και θρασύτατων νεοφερμένων, των Snopes.

Το θέμα και η τεχνική – η διαστρέβλωση του χρόνου μέσω της χρήσης του εσωτερικού μονολόγου συγχωνεύονται με ιδιαίτερη επιτυχία στο The Sound and the Fury (1929), την πτώση της οικογένειας Compson μέσα από το μυαλό διαφόρων χαρακτήρων. Το μυθιστόρημα Sanctuary (1931) αναφέρεται στον εκφυλισμό της Τεμπλ Ντρέικ, μιας νεαρής κοπέλας από διακεκριμένη οικογένεια του Νότου. Η συνέχειά του, το Requiem For A Nun (1951), γραμμένο εν μέρει ως δράμα, επικεντρώνεται στη δίκη μιας νέγρας γυναίκας που κάποτε είχε συμμετάσχει στην ακολασία της Τεμπλ Ντρέικ. Στο Light in August (1932), η προκατάληψη αποδεικνύεται ότι είναι πιο καταστροφική όταν εσωτερικεύεται, όπως στον Joe Christmas, ο οποίος πιστεύει, αν και δεν υπάρχει καμία απόδειξη, ότι ένας από τους γονείς του ήταν νέγρος. Το θέμα της φυλετικής προκατάληψης επανέρχεται στο έργο Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ! (1936), όπου ένας νεαρός άνδρας απορρίπτεται από τον πατέρα και τον αδελφό του λόγω του μικτού του αίματος. Η πιο ξεκάθαρη ηθική αξιολόγηση του Faulkner για τη σχέση και τα προβλήματα μεταξύ νέγρων και λευκών βρίσκεται στο Intruder In the Dust (1948).

Το γραφείο του Γουίλιαμ Φώκνερ.

Το 1940, ο Faulkner δημοσίευσε τον πρώτο τόμο της τριλογίας Snopes, The Hamlet, για να ακολουθήσουν δύο τόμοι, The Town (1957) και The Mansion (1959), οι οποίοι παρακολουθούν την άνοδο της ύπουλης οικογένειας Snopes σε θέσεις εξουσίας και πλούτου στην κοινότητα. Οι Ρέιβερς, το τελευταίο -και πιο χιουμοριστικό- έργο του, με πάρα πολλές ομοιότητες με το Huckleberry Finn του Μαρκ Τουέιν, κυκλοφόρησε το 1962, τη χρονιά του θανάτου του Φόκνερ.

Ως ο μεγαλύτερος από τους τέσσερις γιους του Murry Cuthbert και της Maud Butler Falkner, ο William Faulkner (όπως έγραψε αργότερα το όνομά του) γνώριζε καλά το οικογενειακό του υπόβαθρο και ιδιαίτερα τον προπάππο του, τον συνταγματάρχη William Clark Falkner, μια πολύχρωμη αν και βίαιη προσωπικότητα που πολέμησε γενναία κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, έχτισε έναν τοπικό σιδηρόδρομο και δημοσίευσε ένα δημοφιλές ρομαντικό μυθιστόρημα με τίτλο The White Rose of Memphis. Γεννημένος στο Νιου Όλμπανι του Μισισιπή, ο Φόκνερ σύντομα μετακόμισε με τους γονείς του στο κοντινό Ρίπλεϊ και στη συνέχεια στην πόλη Οξφόρδη, έδρα της κομητείας Λαφαγιέτ, όπου ο πατέρας του έγινε αργότερα διευθυντής επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου του Μισισιπή. Στην Οξφόρδη βίωσε τη χαρακτηριστική υπαίθρια ανατροφή ενός λευκού νεαρού του Νότου από γονείς της μεσαίας τάξης: είχε ένα πόνι για ιππασία και μυήθηκε στα όπλα και το κυνήγι. Απρόθυμος μαθητής, εγκατέλειψε το λύκειο χωρίς να αποφοιτήσει, αλλά αφοσιώθηκε στο «μη κατευθυνόμενο διάβασμα», αρχικά απομονωμένος και αργότερα υπό την καθοδήγηση του Φιλ Στόουν, ενός οικογενειακού φίλου που συνδύαζε τη μελέτη και την άσκηση της δικηγορίας με ζωηρά λογοτεχνικά ενδιαφέροντα και αποτελούσε συνεχή πηγή επίκαιρων βιβλίων και περιοδικών.

Τον Ιούλιο του 1918, ορμώμενος από όνειρα πολεμικής δόξας και από απόγνωση για μια διαλυμένη ερωτική σχέση, ο Faulkner εντάχθηκε στη Βρετανική Βασιλική Αεροπορία (RAF) ως δόκιμος πιλότος υπό εκπαίδευση στον Καναδά, αν και η εκεχειρία του Νοεμβρίου του 1918 μεσολάβησε πριν προλάβει να ολοκληρώσει τη σχολή εδάφους, πόσο μάλλον να πετάξει ή να φτάσει στην Ευρώπη. Αφού επέστρεψε στην πατρίδα του, γράφτηκε σε μερικά πανεπιστημιακά μαθήματα, δημοσίευσε ποιήματα και σχέδια σε εφημερίδες της πανεπιστημιούπολης και έπαιξε έναν αυτοδραματοποιημένο ρόλο ως ποιητής που είχε δει την πολεμική θητεία. Αφού εργάστηκε σε ένα βιβλιοπωλείο της Νέας Υόρκης για τρεις μήνες το φθινόπωρο του 1921, επέστρεψε στην Οξφόρδη και διηύθυνε το πανεπιστημιακό ταχυδρομείο εκεί με διαβόητη χαλαρότητα, μέχρι που αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Το 1924 η οικονομική βοήθεια του Φιλ Στόουν του επέτρεψε να δημοσιεύσει το The Marble Faun, μια ποιμενική στιχομυθία σε ομοιοκατάληκτα οκτασύλλαβα ζεύγη. Υπήρχαν επίσης πρώιμα διηγήματα, αλλά η πρώτη διαρκής προσπάθεια του Φόκνερ να γράψει μυθοπλασία έγινε κατά τη διάρκεια μιας εξάμηνης επίσκεψης στη Νέα Ορλεάνη -τότε σημαντικό λογοτεχνικό κέντρο- που άρχισε τον Ιανουάριο του 1925 και τελείωσε στις αρχές Ιουλίου με την αναχώρησή του για μια πεντάμηνη περιοδεία στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων αρκετών εβδομάδων στο Παρίσι.

Έγραψε μυθιστορήματα, διηγήματα, ένα θεατρικό έργο, ποιήματα, δοκίμια και σενάρια κινηματογραφικών ταινιών. Ωστόσο είναι ιδιαίτερα γνωστός για τα μυθιστορήματά του που όλα διαδραματίζονται στο λογοτεχνικό σύμπαν της κομητείας Γιοναπατόφα του Μισισίπι που δημιούργησε ο συγγραφέας. Αν και άρχισε να δημοσιεύει τα έργα του από την δεκαετία του 1920, έγινε διάσημος με την κατάκτηση του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1949. Με τα χρήματα του Βραβείου δημιούργησε το Ίδρυμα Γουίλιαμ Φώκνερ, που έδινε υποτροφίες σε νέους αξιόλογους Αμερικανούς συγγραφείς.

Aν και ντροπαλός και απομονωμένος, ο Faulkner ταξίδεψε πολύ, δίνοντας διαλέξεις. Αυτή η συνέντευξη έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη, στις αρχές του 1956 και δημοσιεύθηκε στο Paris Review.

-Κύριε Faulkner, λέγατε πριν από λίγο ότι δεν σας αρέσουν οι συνεντεύξεις.

Ο λόγος που δεν μου αρέσουν οι συνεντεύξεις είναι ότι φαίνεται να αντιδρώ βίαια στις προσωπικές ερωτήσεις. Αν οι ερωτήσεις αφορούν το έργο, προσπαθώ να τις απαντήσω. Όταν αφορούν εμένα, μπορεί να απαντήσω ή να μην απαντήσω, αλλά ακόμη και αν απαντήσω, αν η ίδια ερώτηση γίνει αύριο, η απάντηση μπορεί να είναι διαφορετική.

-Τι λέτε για τον εαυτό σας ως συγγραφέα;

Αν δεν είχα υπάρξει, κάποιος άλλος θα με είχε γράψει αυτά που γράφω, ο Χέμινγουεϊ, ο Ντοστογιέφσκι, όλοι μας. Απόδειξη αυτού είναι ότι υπάρχουν περίπου τρεις υποψήφιοι για τη συγγραφή των έργων του Σαίξπηρ. Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ο Άμλετ και το Όνειρο θερινής νυκτός -όχι ποιος τα έγραψε, αλλά ότι κάποιος τα έγραψε. Ο καλλιτέχνης δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει μόνο αυτό που δημιουργεί, αφού δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να ειπωθεί. Ο Σαίξπηρ, ο Μπαλζάκ, ο Όμηρος έχουν γράψει για τα ίδια πράγματα, και αν είχαν ζήσει χίλια ή δύο χιλιάδες χρόνια περισσότερο, οι εκδότες δεν θα χρειάζονταν κανέναν από τότε.

-Αλλά ακόμη και αν δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι άλλο να ειπωθεί, δεν είναι ίσως σημαντική η ατομικότητα του συγγραφέα;

Πολύ σημαντική για τον εαυτό του. Όλοι οι άλλοι θα πρέπει να μην είναι απασχολημένοι με τη δουλειά του για να νοιάζονται για την ατομικότητα.

-Και οι σύγχρονοί σας;

Όλοι μας αποτύχαμε να ανταποκριθούμε στο όνειρο της τελειότητας. Μας αξιολογώ λοιπόν με βάση την υπέροχη αποτυχία μας να κάνουμε το αδύνατο. Κατά τη γνώμη μου, αν μπορούσα να ξαναγράψω όλο μου το έργο, είμαι πεπεισμένος ότι θα το έκανα καλύτερα, που είναι η πιο υγιής κατάσταση για έναν καλλιτέχνη. Γι’ αυτό συνεχίζει να εργάζεται, να προσπαθεί ξανά- πιστεύει κάθε φορά ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρει, θα τα καταφέρει. Φυσικά και δεν θα τα καταφέρει, γι’ αυτό και αυτή η κατάσταση είναι υγιής. Μόλις τα κατάφερνε, μόλις ταίριαζε το έργο με την εικόνα, το όνειρο, δεν θα του έμενε τίποτα άλλο από το να κόψει το λαιμό του, να πηδήξει από την άλλη πλευρά αυτής της κορυφής της τελειότητας στην αυτοκτονία. Είμαι ένας αποτυχημένος ποιητής. Ίσως κάθε μυθιστοριογράφος θέλει πρώτα να γράψει ποίηση, ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί, και μετά δοκιμάζει το διήγημα, που είναι η πιο απαιτητική μορφή μετά την ποίηση. Και, αποτυγχάνοντας σ’ αυτό, μόνο τότε αρχίζει να γράφει μυθιστορήματα.

-Υπάρχει κάποια πιθανή φόρμουλα που πρέπει να ακολουθήσετε για να γίνετε καλός μυθιστοριογράφος;

Ενενήντα εννέα τοις εκατό ταλέντο … ενενήντα εννέα τοις εκατό πειθαρχία … ενενήντα εννέα τοις εκατό δουλειά. Δεν πρέπει ποτέ να είναι ικανοποιημένος με αυτό που κάνει. Ποτέ δεν είναι τόσο καλό όσο μπορεί να γίνει. Πάντα να ονειρεύεσαι και να στοχεύεις ψηλότερα από ό,τι ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις. Μην ασχολείστε μόνο με το να είστε καλύτεροι από τους συγχρόνους ή τους προκατόχους σας. Προσπαθήστε να είστε καλύτεροι από τον εαυτό σας. Ο καλλιτέχνης είναι ένα πλάσμα που οδηγείται από δαίμονες. Δεν ξέρει γιατί τον επιλέγουν και συνήθως είναι πολύ απασχολημένος για να αναρωτηθεί γιατί. Είναι εντελώς ανήθικος, καθώς θα κλέψει, θα δανειστεί, θα παρακαλέσει ή θα κλέψει από όλους και από όλους για να κάνει τη δουλειά του.

-Εννοείτε ότι ο συγγραφέας πρέπει να είναι εντελώς αδίστακτος;

Η μόνη ευθύνη του συγγραφέα είναι απέναντι στην τέχνη του. Θα είναι εντελώς αδίστακτος αν είναι καλός. Έχει ένα όνειρο. Τον βασανίζει τόσο πολύ που πρέπει να το ξεφορτωθεί. Μέχρι τότε δεν έχει γαλήνη. Όλα πάνε περίπατο: η τιμή, η περηφάνια, η αξιοπρέπεια, η ασφάλεια, η ευτυχία, όλα, για να γραφτεί το βιβλίο. Αν ένας συγγραφέας πρέπει να ληστέψει τη μητέρα του, δεν θα διστάσει.

-Τότε θα μπορούσε η έλλειψη ασφάλειας, ευτυχίας, τιμής, να είναι ένας σημαντικός παράγοντας στη δημιουργικότητα του καλλιτέχνη;

Όχι. Είναι σημαντικά μόνο για την ειρήνη και την ικανοποίησή του, και η τέχνη δεν έχει καμία σχέση με την ειρήνη και την ικανοποίηση.

-Τότε ποιο θα ήταν το καλύτερο περιβάλλον για έναν συγγραφέα;

Η τέχνη δεν ασχολείται ούτε με το περιβάλλον- δεν τη νοιάζει πού βρίσκεται. Αν εννοείτε εμένα, η καλύτερη δουλειά που μου προσφέρθηκε ποτέ ήταν να γίνω ιδιοκτήτης σε έναν οίκο ανοχής. Κατά τη γνώμη μου είναι το τέλειο περιβάλλον για να δουλέψει ένας καλλιτέχνης. Του δίνει τέλεια οικονομική ελευθερία- είναι απαλλαγμένος από το φόβο και την πείνα- έχει μια στέγη πάνω από το κεφάλι του και δεν έχει τίποτα απολύτως να κάνει εκτός από το να κρατάει μερικούς απλούς λογαριασμούς και να πηγαίνει μια φορά κάθε μήνα να πληρώνει την τοπική αστυνομία. Το μέρος είναι ήσυχο τις πρωινές ώρες, που είναι η καλύτερη ώρα της ημέρας για να δουλέψει. Υπάρχει αρκετή κοινωνική ζωή το βράδυ, αν επιθυμεί να συμμετέχει, για να μην βαριέται- του δίνει μια ορισμένη θέση στην κοινωνία του- δεν έχει τίποτα να κάνει γιατί η κυρία κρατάει τα βιβλία- όλοι οι ένοικοι του σπιτιού είναι γυναίκες και θα τον υποτιμούσαν και θα τον αποκαλούσαν «κύριε». Όλοι οι λαθρέμποροι στη γειτονιά θα τον αποκαλούσαν «κύριε». Και θα μπορούσε να αποκαλεί την αστυνομία με τα μικρά τους ονόματα.

Έτσι, το μόνο περιβάλλον που χρειάζεται ο καλλιτέχνης είναι όποια ηρεμία, όποια μοναξιά και όποια ευχαρίστηση μπορεί να βρει με όχι πολύ υψηλό κόστος. Το μόνο που θα κάνει το λάθος περιβάλλον είναι να ανεβάσει την πίεσή του- θα περνάει περισσότερο χρόνο απογοητευμένος ή εξοργισμένος. Η δική μου εμπειρία είναι ότι τα εργαλεία που χρειάζομαι για το επάγγελμά μου είναι χαρτί, καπνός, φαγητό και λίγο ουίσκι.

-Μπέρμπον, εννοείτε;

Όχι, δεν είμαι τόσο ιδιαίτερος. Μεταξύ ουίσκι και τίποτα, θα πάρω το ουίσκι.

Headlines