«Μου κάνεις πλάκα!»

Και ξυπνούν ένα πρωί τριάντα πέντε εκατομμύρια γυναίκες και δεν έχουν δικαίωμα στη διακοπή κύησης. Ετσι, για καλημέρα. Δεν σταματά εκεί ο κατάλογος με τα πρωινά νέα που κυριολεκτικά μάς έπιασαν στον ύπνο. Οσο κι αν στην προκειμένη περίπτωση τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο παρουσιάστηκαν στην αρχή (εννοώ πως δεν άλλαξε τόσο μια κοινωνία, είναι απλά η απόφαση μιας πλειοψηφίας κάποιας πρόσκαιρης σύνθεσης ενός Ανώτατου Δικαστηρίου, δεν θα αργήσει να καταπέσει με κάποιον τρόπο), είναι μια ευγενική υπενθύμιση πως όσο εμείς απαξιούμε, απέχουμε  ή θεωρούμε τα πράγματα δεδομένα, κάποιοι δουλεύουν, δεν τεμπελιάζουν.

Εδώ και αρκετά χρόνια το «αδιανόητο» μας γλεντάει κανονικά, έχει στήσει ένα τρελό πάρτι  πάνω στα κουφάρια των σιγουριών μας και χαίρεται πολύ όταν τις Κυριακές των εκλογών έχει καλό καιρό, για να μη χάσουμε το μπάνιο μας. Σχηματικά το αναφέρω αυτό, δεν είναι οι εκλογές η μοναδική ασφαλιστική δικλίδα για τη Δημοκρατία πια, αντιθέτως μπορεί να λειτουργούν και υπονομευτικά αν δεν βρούμε την παράλληλη και διαρκή ζέση για συμμετοχή και συλλογικότητα.

Ο πλανήτης είναι μοιρασμένος, χωρισμένος με πολύ βαθιές διαχωριστικές σε νοοτροπίες, επιδιώξεις και ηθική, αλλά όπως γνωρίζουμε καλά πια ανάλογα ρήγματα υπάρχουν και ανάμεσα στις κοινωνίες που υποτίθεται πως συστεγαζόμαστε κάτω από τις ίδιες αρχές και αξίες. Υποτίθεται, αλλά δεν συμβαίνει. Η φτωχοποίηση, ο αποκλεισμός, το έλλειμμα στη δικαιοσύνη και στην ισονομία δημιουργούν ανεξέλεγκτες φυγόκεντρες απόγνωσης που μπορεί να καταλήξουν οπουδήποτε, αρκεί να αντιδράσουν σε αυτό που βιώνουν.

Ας προσθέσουμε σε αυτό και το παράδοξο πως όλοι αυτοί αναγνωρίζουν περισσότερα δικαιώματα στα αγέννητα παιδιά από όσα στα γεννημένα. Τα γεννημένα πετιούνται στην αρένα ενός άγρια ανταγωνιστικού πολιτικοοικονομικού συστήματος, δίχως καμία φροντίδα, ενσυναίσθηση, νοιάξιμο, δομές, θεσμούς. Αλλά πονάνε πολύ για τα αγέννητα. Τα αγέννητα είναι του Θεού. Να το δεχθώ. Τα γεννημένα τίνος είναι τελικά;

Δεν μπορώ να προβλέψω τι άλλες εκπλήξεις μας περιμένουν στο επόμενο ξύπνημα. Εχουν τόσο μπερδευτεί οι «καλημέρες» με τα «μου κάνεις πλάκα!» που έχει γίνει λίγο τζόγος. Με ζαριές μοιάζει να πορευόμαστε, σε ακανόνιστες πορείες που δεν ακολουθούν καμία γνωστή μαθηματική σχέση. Ενα γλέντι χάους. Εδώ ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό μη χαθούμε τελείως.

Ζητώ συγγνώμη από την πολύ πλούσια γλώσσα μας αλλά έχουν μια ωραία φράση οι Αγγλοι, το «put myshelf together». Κοίτα να έχεις όσο πιο κοντά γίνεται όλα τα κομμάτια σου. Και σε στοιχειωδώς λειτουργική διάταξη.

Δεν βοηθάνε οι πανικοί και οι ακραίες απογοητεύσεις. Το ότι είμαστε σε θέση ακόμη να αντιδρούμε στον παραλογισμό, να κουβεντιάζουμε, να δρούμε, δεν είναι καθόλου λίγο. Μην το αθροίσουμε και αυτό στα αυτονόητα που δεν κινδυνεύουν. Κινδυνεύει κάθε λεπτό αλλά δεν είμαστε εκεί.

Το να αμφισβητεί μια δυτική κοινωνία το απόλυτο δικαίωμά σου επάνω στο σώμα σου και στη μητρότητα είναι βέβαια μια φρίκη βγαλμένη από κόμικς επιστημονικής φαντασίας, αλλά κι αυτές οι κοπέλες δεν θα μείνουν ποτέ μόνες. Αν χάσουν πρέπει να χάσουμε όλοι μαζί. Είμαστε μέρη του ίδιου σώματος. Δεν μας αφορά απλά. Αυτές οι γυναίκες είμαστε εμείς.