«Ολα, θέλω να τα ξέρω όλα!» αναφώνησαν σαν την κουτσομπόλα στο θεατρικό «Εκτο Πάτωμα», οι πολυπράγμονες συμπολίτες μας, κατάπληκτοι που κάποιος Λεξ γέμισε κοτζάμ γήπεδο δίχως να τους έχει υποβάλει πρώτα τα διαπιστευτήριά του. «Τι είναι αυτός; Ράπερ;» ρώτησαν. «Και τι ακριβώς σημαίνει «ράπερ»;» ήθελαν να προσθέσουν, ντρέπονταν όμως να φανούν τόσο βαθιά νυχτωμένοι. «Μπράβο το παλικάρι!» θαύμασαν μετά. «Μάζεψε τόσο κόσμο χωρίς δημόσιες σχέσεις! Πολύ μάγκας!». Εν συνεχεία, ως εικός, διχάστηκαν.

Οι μεν, ακούγοντας τους στίχους του, δήλωσαν μαγεμένοι. «Πρόκειται για αριστουργήματα!» αποφάνθηκαν. «Πού μας τον κρύβατε τόσο καιρό; Τούτος ο Λεξ είναι γνήσιος διάδοχος του Διονύση Σαββόπουλου, αν όχι και του Μπομπ Ντίλαν. Κοινωνική απελπισία, καταγγελία αλλά και υποδόρειος λυρισμός, λυγμικές αποχρώσεις… Αύριο, που θα πάω την κόρη μου στην κατασκήνωση, θα τον βάλω στο αμάξι στη διαπασών. Θα της αρέσει κι εκείνης, βάζω στοίχημα. Ισως έτσι να βρούμε κάποιο σημείο επαφής…».

Οι δε στάθηκαν στο γεγονός ότι ο Λεξ – ή κάποιοι, τέλος πάντων, θαυμαστές του – έβρισε τον Πρωθυπουργό. «Μιλάμε για σούργελο!» αγανάκτησαν. «Το οποίο πασχίζει να γίνει διάσημο προσβάλλοντας και βλαστημώντας. Αμ δε! Το έχει επισημάνει ο Μάνος Χατζιδάκις: κάθε καινούργια γενιά έχει τον αφρό, έχει και το κατακάθι της. Αποθεώνοντας τους νέους με ηλικιακά αποκλειστικά κριτήρια, καταντάς γλοιώδης κόλακας, μπάρμπας που ζητιανεύει λίγη δροσιά. «Οκ μπούμερ…» θα σου πουν και θα σε στείλουν στον αγύριστο».

Πρώτα-πρώτα τον Λεξ δεν τον λες και ξεπεταρούδι, μπουμπούκι που μόλις έσκασε. Σαραντάρης σχεδόν, με δύο δεκαετίες παρουσίας στη μουσική, προφανώς έχει διανύσει πάρα πολλά χιλιόμετρα προτού τον μάθει ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας. Το γεγονός ότι δεν επεδίωξε τη φήμη συχνάζοντας στα τηλεπρωινάδικα ή δίνοντας συνεντεύξεις σε έγκριτους δημοσιογράφους, αποτελεί απλώς ζήτημα νοημοσύνης. Στοιχειώδους μάλιστα. Το μέσο γίνεται συχνά το μήνυμα, τι μήνυμα θα έστελνε ένας ράπερ συγχρωτιζόμενος με το μιντιακό κατεστημένο; Θα έχανε ακαριαία το κοινό του.

Ας μιλήσω πιο προσωπικά, ας αποπειραθώ να φωτίσω το φαινόμενο από τη δική μου οπτική. Ούτε τα λόγια του Λεξ με αγγίζουν. Ούτε οι ρυθμοί του μιλούν στην ψυχή μου. Απίθανο θα ήταν να συγκινούσε έναν τύπο πενήντα πέντε χρόνων, που οι διαδρομές ζωής τους, η αισθηματική και η αισθητική τους αγωγή προφανώς δεν εφάπτονται. Θα έπρεπε να δημιουργεί αληθινά υψηλή τέχνη. Πράγμα που δεν ανήκει καν στις προθέσεις του. «Ποτέ στη ζωή μου δεν υπήρξα ποιητής», το λέει καθαρά. «Μακάρι να βγουν εκατό σαν εμένα, δεν ζήτησα μονοπώλιο…» συμπληρώνει. Οσο για εμένα, εάν φορούσα μαύρα ρούχα και λικνιζόμουν στο μπιτ του, θα είχα προφανώς διαβεί τον Ρουβίκωνα της αυτογελοιοποίησης.

Σε άλλους απευθύνεται ο Λεξ. Στους έφηβους και στους μετέφηβους που, με φτερά καμένα από την κρίση, αντιλαμβάνονται το μέλλον τους ως αδιέξοδο. Στις ηλικίες που δεν βλέπουν φως. Γιατί; Διότι κάποτε ο εργάτης, με το μεροκάματό του, άνοιγε σπίτι, έφτιαχνε οικογένεια. Ή εάν δεν έστεργε να συμβιβαστεί με τη σκυφτή καθημερινότητα που τον περίμενε εδώ, σάλταρε στο πρώτο τρένο, στο πρώτο καράβι και ανοιγόταν στο άγνωστο, πλήρης ονείρων. Σήμερα – με τον βασικό μισθό – ένας εικοσάρης, ένας τριαντάρης δεν φεύγει καν από το πατρικό του. Καταλαμβάνει απλώς με την παρέα του το καθιστικό, στρίβει μπάφους, πίνει μπίρες και καταριέται τη μοίρα του. Τους προηγούμενους που – όπως έχει πειστεί – τα έφαγαν, τα κατασπατάλησαν και τον οδήγησαν στο τέλμα.

Γιατί δεν αρπάζει τη ζωή από τα μαλλιά; Γιατί δεν στείβει την πέτρα; Γιατί δεν επαναστατεί, να τα κάνει όλα λαμπόγυαλα; Ας απαντήσει ο ίδιος. Εγώ – έξω απ’ τον χορό, αφ’ υψηλού σχεδόν – δεν βρίσκω το θράσος να θέσω τέτοια ερωτήματα.

Οι της Νέας Δημοκρατίας ξορκίζουν τον Λεξ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πασχίζει να τον εκμεταλλευτεί, όπως πέρυσι τον Μιθριδάτη. Κανείς τους – εννοείται – δεν τολμάει να κοιτάξει κατάματα τον κόσμο που εκφράζει. Λυπηρό. Ισως όμως κι ελπιδοφόρο κατά βάθος.

Headlines