Ο Νταγκ Ίνγκλις, γνωστός φωτογράφος με έδρα το Λος Άντζελες «ξαναζωντανεύει» τις πρώτες του φωτογραφίες μία προς μία και η γοητεία της δουλειάς του «καταπολεμά» τη νοσηρότητα της εποχής μας. «Είναι κάτι καθαρά συναισθηματικό. Είναι τα απομνημονεύματά μου. Η δημιουργία αυτή αφορά τη νοσταλγία και την απώλεια», λέει από το δωμάτιο του ξενοδοχείου που διαμένει στη Ρώμη. «Είναι κάτι σαν το: ήμουν, είμαι, εξελίσσομαι».
30 χρόνια μετά από τότε που τραβήχτηκαν οι πρωτότυπες φωτογραφίες, ο Ίνγκλις απαθανατίζει τα ίδια μοντέλα, σε ίδια ακριβώς concept, αντιπαραθέτοντας 2 διαφορετικές ηλικιακές ομάδες (νέοι και μεσήλικες). «Όλα ξεκίνησαν με μια εμμονή που είχα με ένα μοντέλο, τον Τζέικομπ, τον οποίο άρχισα να φωτογραφίζω το 2004. Κρατήσαμε επαφή όλα αυτά τα χρόνια και μια μέρα αποφασίσαμε να «αναδημιουργήσουμε» μερικές από τις παλιές μας φωτογραφίσεις. Το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά ευχάριστο, οπότε συνεχίσαμε με τις φωτογραφίες να γίνονται περιοδικό με την βοήθεια του εκδότη Luis Venegas.
Το όλο θέμα είναι μια ωδή στον Τζέικομπ και στο ανεκπλήρωτο πάθος». Ο χρόνος ομολογουμένως ήταν καλός με τον Τζέικομπ και τους συνομηλίκους του, με τα σώματά τους να παραμένουν το ίδιο όμορφα, όπως πριν από δεκαετίες. Παρά το γεγονός ότι ο φωτογράφος επέλεξε «τα πιο όμορφα» από τα μοντέλα του, η δουλειά του δεν ήταν εύκολη αφού όπως δηλώνει είναι δύσκολο να «προσδιορίσεις» όλα αυτά τα θετικά χαρακτηριστικά. Γεγονός που κατά τον ίδιο καθιστά την όλη διαδικασία ακόμη πιο δελεαστική.
«Ως νέοι, ήρθαν στο Λος Άντζελες για να γίνουν κάτι, να βρουν τον εαυτό τους. Πλέον έχουν κάνει έναν κύκλο ζωής και δεν υπάρχει αυτή η αίσθηση της αθωότητας. Αυτό που σε ελκύει σε αυτά τα πρόσωπα στη νεότητά τους είναι ότι είναι πολλά υποσχόμενα. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι η αλήθεια τους. Αυτό είναι σημαντικό και ουσιαστικό από μόνο του», σημειώνει ο Ίνγκλις. Όσο συγκινητικό κι αν είναι το πέρασμα του χρόνου, οι εικόνες προκαλούν επίσης ένα ερωτικό ανάγνωσμα, που κρύβεται σε έντονα βλέμματα, ξεκούμπωτες ζώνες και ανοιχτά πόδια.
«Συλλέγω ομοερωτικές φωτογραφίες σε όλη μου τη ζωή. Κάποια στιγμή άρχισα να συλλέγω vintage φωτογραφίες από φωτογράφους όπως ο Bob Mizer, ο Bruce of LA, ο Jim French και ο Cadinot, αλλά και έργα ερασιτεχνών φωτογράφων που τραβούσαν φωτογραφίες στα σπίτια τους», λέει ο ίδιος. Το κίνημα για την απελευθέρωση των ομοφυλοφίλων προφανώς παρείχε μια διέξοδο ώστε να εκφραστεί ανοιχτά η ομοφυλοφιλία. Ο Ίνγκλις ωστόσο προσεγγίζει τη φωτογραφία όπως οι παλαιότεροι συνάδελφοί του που έπρεπε να φωτογραφίζουν σε άκρα μυστικότητα, κάνοντας το σπίτι τους μυστικό στούντιο.
«Μοιραζόμαστε μια κοινή γλώσσα», λέει. «Η φωτογραφία κάνει το προσωπικό βίωμα, δημόσιο. Έτσι το ερωτικό στοιχείο γίνεται πολιτιστικό». Και συνεχίζει: «Είναι τα κοινά χαρακτηριστικά, μια γραμμή που ενώνει και συνδέει όλη μου τη δουλειά. Και υπάρχει μια αίσθηση λαχτάρας σε όλο αυτό. Αυτός είμαι πραγματικά. Είμαι ρομαντικός».
Χρόνια μετά τη λήψη των αρχικών φωτογραφιών, ο Ίνγκλις βλέπει το Τώρα και το Τότε ως ένα «οπτικό ημερολόγιο άντλησης γνώσεων» για το ανθρώπινο «πριν και μετά», για το πέρασμα του χρόνου. «Συνήθως δεν εκτιμάμε το πέρασμα του χρόνου, αλλά υπάρχει ένα είδος αφοβίας σε αυτούς τους άνδρες που παραμένει αναλλοίωτο στο χρόνο και που μας βοηθά να αναμετρηθούμε κι εμείς με αυτόν», καταλήγει.
Το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος – η τιμή της εργασίας ανά μονάδα παραγωγής – αυξήθηκε με σταθερό ετήσιο ρυθμό 1,9% το τρίμηνο Ιουλίου-Σεπτεμβρίου
