Ομολογώ ότι δεν είμαι πολύ υπομονετικός άνθρωπος. Όμως με τα χρόνια είχα μάθει να αντιμετωπίζω τις αναμονές ως αναγκαίο κακό του να… ζεις. Από τους καφέδες με φίλους που κοντεύουν να μετατραπούν σε ποτό ώσπου – επιτέλους – να γίνει η πολυπόθητη συνάντηση, μέχρι τα λεωφορεία που μοιάζουν αποφασισμένα να μου χαρίσουν τροπικό μαύρισμα στα τσιμέντα της Αθήνας και σίγουρα περιλαμβανομένης της αναμονής για τον courier που είναι να φτάσει στις 11, αλλά κανείς δεν ξέρει αν αυτό σημαίνει «το πρωί» ή «του μήνα».

Ήμουν, λοιπόν, μάλλον καχύποπτη όταν ενημερώθηκα για την νέα υπηρεσία που εγκαινίασε το Πλαίσιο και αφορά στο Last Mile ιδίως από τη στιγμή που το ίδιο φορτηγό που θα έφερνε στην πόρτα μου ένα μικρό κουτί με μια κορνίζα, θα μετέφερε σε κάποιον άλλο μια οικιακή συσκευή πολλαπλάσιου μεγέθους, σε έναν τρίτο μια ογκώδη, αναπαυτική πολυθρόνα και πάει λέγοντας. Τελικά, το Πλαίσιο στάθηκε αντάξιο των υποσχέσεών του – και οι φίλοι μου μάλλον θα πρέπει να ανακαλύψουν καινούργιες δικαιολογίες για την επόμενη φορά που θα εμφανιστούν με μια ώρα καθυστέρηση.

Από το πρώτο μέχρι το Last Mile

Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ολοκληρώνοντας την παραγγελία μου στο plaisio.gr (εσείς μπορείτε και τηλεφωνικά, αν είστε παραδοσιακοί τύποι), ενημερώθηκα, ως είθισται, για την ημερομηνία παράδοσης. Όμως η επαφή μου με το πολυαναμενόμενο δέμα δεν σταμάτησε εκεί. Μια ημέρα πριν φτάσει στην πόρτα μου, έλαβα μήνυμα που με ενημέρωνε για το δίωρο «παράθυρο» της παράδοσης – από τις 09:40 έως τις 11:40 στην περίπτωσή μου – ώστε να είμαι βέβαιη ότι θα βρίσκομαι στο σπίτι τη σωστή στιγμή, χωρίς να χρειαστεί να ξεροσταλιάσω.

«Ωραία αρχή», σκέφτηκα. Όμως η συνέχεια ήταν ακόμη καλύτερη. Βλέπετε, η ημέρα που θα λάμβανα το πακέτο μου, ξεκίνησε με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μήνυμα. Ο εκτιμώμενος χρόνος παράδοσης συνοδευόταν από ένα link που οδηγούσε σε livemap. Εκεί, έμαθα πρώτα από όλα ότι τον οδηγό μου τον λένε Βασίλη. Και στη συνέχεια είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω να κινείται στους δρόμους της Αθήνας, ώστε να ξέρω ανά πάσα στιγμή αν έχω, για παράδειγμα, το περιθώριο να πεταχτώ μέχρι το περίπτερο. Ή την τουαλέτα.

Η βαθιά μου εκτίμηση για τον εκτιμώμενο χρόνο

Αναφέρθηκα στον εκτιμώμενο χρόνο, χωρίς να επεκταθώ, πράγμα άδικο. Η ώρα που μου δόθηκε ήταν 10.20 – χρόνος που ήξερα ότι είχε υπολογιστεί με ακρίβεια εικοσαλέπτου, αφού διάφορα απρόοπτα, όπως οι καιρικές συνθήκες, οι αργοπορημένοι παραλήπτες που θα μπορούσαν να προηγηθούν και η παροιμιώδης κίνηση της Αθήνας, θα μπορούσαν να απειλήσουν τη συνέπεια του ραντεβού μας. Ή έτσι μου λένε συνήθως οι άνθρωποι που υποδέχομαι εκνευρισμένη.

Ο Βασίλης, πάντως, είναι ένας κύριος και με το παραπάνω. Μισή ώρα πριν την παράδοση (στις 09:31), έλαβα νέα ενημέρωση ότι η παραγγελία μου πλησιάζει. Και, πράγματι, στις 10:03 το κουδούνι μου είχε χτυπήσει.

Ένας μικρός, καθημερινός άθλος

Για να απολαύσω αυτού του είδους τη συνέπεια, απαιτούνται επίπεδα κεντρικού συντονισμού και προσωπικής προσπάθειας που – εγώ τουλάχιστον – δεν έχω συνηθίσει. Το φορτηγό που οδηγούσε ο Βασίλης είχε φορτωθεί με όλες τις παραγγελίες της ημέρας από τις 06:00 το πρωί και οι εκτιμώμενοι χρόνοι είχαν ήδη υπολογιστεί για την καθεμιά τους ξεχωριστά. Το ίδιο ισχύει και για τους περίπου 100 συναδέλφους του που πραγματοποιούσαν παραδόσεις ταυτόχρονα με εκείνον.

Κάθε μικρή απόκλιση των δρομολογίων, για όλους τους λόγους ανωτέρας βίας που αναφέρθηκαν παραπάνω, παρακολουθούνται στενά από μια ομάδα 200 ατόμων, από τα τμήματα customer support – φόρτωσης – διανομής και οδηγών, που συνεργάζεται άψογα μεταξύ της, ώστε όλα να γίνουν εγκαίρως. Και, από τη στιγμή που είχα παράλληλη ενημέρωση για την παράδοση του δέματος μου με το Πλαίσιο (ενημερώθηκα για την πορεία της τη στιγμή που ενημερώνεται και το Πλαίσιο) κανείς δεν θα μπορούσε να προσπαθήσει να με πείσει ότι «έχει φύγει το παιδί». Βέβαια, όλα δείχνουν ότι δεν είχαν και τέτοιο σκοπό.

Συνολικά, μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα ότι το Πλαίσιο είναι η πλέον συνεπής παρουσία στη ζωή μου. Οι υπόλοιποι, θα πρέπει να κοιτάξουν την πορεία τους – ή έστω την πορεία του οδηγού τους.

Headlines