Εξυπηρέτηση μόνο αν δεν είσαι εμποδιζόμενο άτομο, κοινώς ασθενής, ανάπηρος ή ανάπηρη. Ο Γολγοθάς των ΕΛΤΑ μπορεί να περιγράφεται γλαφυρά από τα εκνευρισμένα σχόλια των πελατών (όπως ότι δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα ή ότι αφήνουν ειδοποίηση, χωρίς να έχουν χτυπήσει το κουδούνι), αλλά υπάρχει μία κατηγορία πολιτών, που -συνηθίζεται, εξάλλου- δεν έχουν, τελικά, καμία πρόσβαση στην υπηρεσία.

Πιο συγκεκριμένα, ας πούμε ότι έχει γίνει παραγγελία δέματος από χώρα της ΕΕ, δηλαδή χωρίς να απαιτούνται φορολογικές επιβαρύνσεις, και χωρίς να απαιτείται να παρευρεθεί ο πελάτης στο κατάστημα παραλαβής.

Ωστόσο, δε γίνονται κατ’οίκον διανομές από χώρες του εξωτερικού το τελευταίο διάστημα ή, αν γίνονται, πρόκειται για μία καφκική, δαιδαλώδη εξαίρεση. Γιατί δαιδαλώδη; Γιατι δεν βγαίνει νόημα.

Αν παραγγείλεις κάτι από χώρα του εξωτερικού και εντός ΕΕ, μπορεί -σπανίως- να έρθει σπίτι σου, μπορεί -κυρίως- να κληθείς να το παραλάβεις. Τι γίνεται, όμως, αν δεν μπορείς; Ειδικά μέσα στην πανδημία;

Υπάρχουν πολίτες οι οποίοι είναι εμποδιζόμενα άτομα για μία σειρά λόγων: Από το να έχουν ίωση ή να έσπασαν το πόδι τους, μέχρι να είναι ανάπηρες και ανάπηροι με χρόνιες βλάβες. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει ένα άτομο εμποδιζόμενο, είτε τη δεδομένη στιγμή, είτε όλες, να παραλάβει. Κι εκεί ξεκινά η… ανηφόρα. Χωρίς σημαίες και χωρίς ταμπούρλα.

Μία από τις πολλές φορές που ως εμποδιζόμενο άτομο δεν κατάφερα να πάω σε κατάστημα των ΕΛΤΑ, ρώτησα ποια είναι η πολιτική του «μαγαζιού» για ανθρώπους σαν κι εμένα. Η απάντηση είναι εξουσιοδότηση μέσω gov.gr και ταυτότητα στον παραλήπτη. Ας πούμε ότι αυτό είναι εφικτό, με δεδομένο ότι τις ώρες λειτουργίας των ΕΛΤΑ δεν δουλεύει κανένας κοντινός άνθρωπος που να μπορεί να βοηθήσει. Αν δεν είναι εφικτό, όμως;

Αν δεν είναι εφικτό, χάνεις την αποστολή. «Ε, θα την κρατήσουμε 20 ημέρες, δεν έχω τι άλλο να σας πω» ήταν η απάντηση από τα κεντρικά, ενώ από το τοπικό κατάστημα με παρέπεμψαν σε μία σειρά άλλων καταστημάτων, που «μυστηριωδώς» (;) η κλήση τερματιζόταν όταν έλεγα ότι θέλω να μάθω την πολιτική των Ταχυδρομείων για τα ανάπηρα άτομα.

Δεν είναι ζήτημα ελλείψεων προσωπικού η μη συμπερίληψη των εμποδιζόμενων ατόμων, έστω ως ενδεχόμενο, στην πολιτική των διανομών. Οι ιδιωτικές εταιρείες το κάνουν μεν, αλλά με χειρότερους εργασιακούς όρους για τους υπαλλήλους, πράγμα που δεν είναι και δεν πρέπει να είναι λύση.

Ο αποκλεισμός των εμποδιζόμενων ατόμων είναι γενικός. Είναι τα ΕΛΤΑ, οι δημόσιες υπηρεσίες (όλες), με δεδομένο ότι όντως υπάρχουν μέρες που δεν μπορείς να πας όχι λόγω ελλιπούς προσβασιμότητας, επειδή, ας πούμε, δεν έχει ράμπες, αλλά επειδή είσαι ανάπηρη ή ανάπηρος χωρίς αμαξίδιο.

Αν είσαι σοβαρά ασθενής και δεν σου επιτρέπει η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι να μετακινηθείς, είτε οι βλάβες είναι σωματικές (πόνοι, αστάθεια κα), είτε και ψυχικές, που διαρκώς τις ξεχνάμε ως μη υπολογίσιμες.

Η απάντηση από τα κεντρικά των ΕΛΤΑ ήταν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι κι η ερώτηση ήταν γιατί δεν ανέφερα ότι είμαι άτομο εμποδιζόμενο, ώστε να το έχει υπόψη ο διανομέας. Προφανώς πρέπει να εντάσσεσαι σε «ειδική κατηγορία ειδικής ανάγκης» και αντίληψης που πλέον θεωρείται ρατσιστική, περιθωριοποιητική, για να συμπεριλαμβάνεσαι ακόμη και στην πιο απλή διαδικασία της καθημερινότητας του δημόσιου βίου.

Headlines