Οι θεσμοί πρέπει να είναι σεβαστοί από όλους, γιατί χωρίς αυτούς δεν έχουμε Δημοκρατία. Κι ένας τέτοιος θεσμός είναι η Δικαιοσύνη η οποία απαρτίζεται από ανθρώπους με γνώση των νόμων.

Θέλω να πιστεύω ότι οι δικαστές λειτουργούν ανεπηρέαστοι, δεν αποφασίζουν ανάλογα με τις πολιτικές ή άλλες πεποιθήσεις τους και κυρίως δεν είναι δυνατόν να πιέζονται από κέντρα, παράκεντρα και άλλες εξωθεσμικές δραστηριότητες.

Είναι, όμως, έτσι; Και είναι άραγε οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης πάντα και απόλυτα σεβαστές επειδή όλοι εμείς οι θεσμικοί πιστεύουμε ότι οι δικαστές θα πράξουν το καθήκον τους ανεπηρέαστοι;

Θέλω να πω, γιατί πρέπει να σεβόμαστε μια απόφαση δικαστηρίου, να μην αντιδρούμε, να μην εξοργιζόμαστε, να μην βγάζουμε κραυγή απόγνωσης ή απογοήτευσης; Επειδή έχουμε την πεποίθηση ότι η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη κι ανεπηρέαστη;

Κι αν δεν είναι πάντα; Θα είμαστε παθητικοί αποδέκτες προκλητικών αποφάσεων που πάνε πέρα για πέρα κόντρα στο περί δικαίου αίσθημα;

Ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι και με τη βούλα βιαστής. Δεν είναι «φερόμενος ως βιαστής», δεν είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Δικάστηκε πέρα για πέρα δίκαια, καταδικάστηκε, έφαγε 12 χρόνια φυλακή, αν και η πρόταση του εισαγγελέα ήταν για 24 χρόνια συνολικά για δύο βιασμούς.

Το λέμε ξεκάθαρα για να το κατανοήσουν όλοι. Ο Λιγνάδης είναι ένοχος και είναι βιαστής. Και μάλιστα ανήλικων παιδιών.

Δεν είναι πια ο «μεγάλος θεατράνθρωπος», ο «σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης», ο σημαντικός καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού ή ο… κορυφαίος δάσκαλος ή ο κολλητός και φίλος κανενός.

Κατηγορήθηκε για 4 βιασμούς, καταδικάστηκε για 2, έφαγε μια ποινή που θεωρούταν… δίκαιη, 12 χρόνια, δεν του αναγνωρίστηκε κανένα ελαφρυντικό.

Και γιατί θα είναι έξω μόλις καταβάλει 30 χιλιάδες ευρώ; Γιατί δεν θεωρείται ύποπτος τέλεσης νέων, ανάλογων πράξεων; Κι αν πράγματι έχει σωφρονιστεί και δεν θα κάνει άλλους βιασμούς, τα θύματα, τα αποδεδειγμένα πλέον θύματα πώς δικαιώνονται;

Αλλά και γιατί ο ένας βιασμός ανηλίκου τιμωρείται με 10 χρόνια και ο άλλος με 5;

Είναι ένα μεγάλο ερώτημα η δίκη Λιγνάδη. Διότι αν ένας βιαστής δεν πάει φυλακή, τουλάχιστον μέχρι το Εφετείο, τότε θα πρέπει να δούμε αν είναι δίκαιη απόφαση. Και να την κρίνουμε, χωρίς φωνές, χωρίς παρεμβάσεις, χωρίς καν αμφισβήτηση του συνόλου της Δικαιοσύνης.

Αλλά νηφάλια να δούμε γιατί ένας άνθρωπος που καταδικάστηκε για δύο βιασμούς θα κυκλοφορεί ελεύθερος. Μιλάμε για βιασμούς, το χειρότερο κατά τη γνώμη έγκλημα μετά την αφαίρεση της ζωής.

Εγώ… κακόβουλα κάνω το εξής ερώτημα: Αν κάποιος είναι πατέρας ενός παιδιού που βιάζεται από έναν μεγαλύτερο, ισχυρότερο, πιο δημοφιλή και με ισχυρές «άκρες» άνθρωπο.

Ο βιαστής συλλαμβάνεται, δικάζεται, καταδικάζεται αλλά δεν πάει φυλακή.

Τότε ο πατέρας τι έχει δικαίωμα να κάνει, να σκεφτεί, να πράξει;

Ας θυμηθούμε τον πατέρα στις ΗΠΑ που σκότωσε τον βιαστή του παιδιού του και το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 7 χρόνια φυλάκιση, αλλά με αναστολή.

Γιατί κάποιες φορές το περί δικαίου αίσθημα πρέπει να ικανοποιείται, χωρίς να «κακοποιείται» η Δικαιοσύνη συλλήβδην. Γιατί έτσι αποφεύγονται φαινόμενα αυτοδικίας και νόμοι «Φαρ Ουέστ».

Όπως λένε: Χίλιες φορές ένας ένοχος έξω από τη φυλακή παρά ένας αθώος μέσα, κι έχουν δίκιο.

Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν ένοχο για ειδεχθή εγκλήματα που βγαίνει έξω. Γιατί παίρνει αναστολή.

Αυτό δυστυχώς δεν είναι εύκολο να το χωνέψει κανείς. Και είναι ένα κακό παράδειγμα απονομής δικαιοσύνης. Η κοινωνία είναι σε σοκ.

Ελπίζω, όπως είπα και στην αρχή, η ανεξάρτητη δικαστική εξουσία να έμεινε κι εδώ ανεπηρέαστη. Γιατί αλλιώς… καήκαμε ως κοινωνία, ως δημοκρατία, ως κράτος δικαίου.

Headlines