Ο Θάνος, ο Παύλος, ο Αλέξης, τα παιδιά στη Marfin και η σπορά του διχασμού

Τριάντα χρόνια πέρασαν από τη δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν, από την… παράπλευρη απώλεια μιας δολοφονικής ομάδας ψευτοεπαναστατών που ήθελαν να πάνε διακοπές και χτύπησαν μέρα μεσημέρι στο πιο πολυσύχναστο μέρος της Αθήνας.

30 χρόνια τώρα μιλάμε και γράφουμε τα ίδια. Για ένα παιδί – θύμα ενός ακήρυχτου πολέμου της «17Ν» και της παρέας του μεγαλύτερου δολοφόνου της Μεταπολίτευσης, του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Και δεν είναι μια ακόμη άποψη για το πολιτικό περιεχόμενο της δολοφονίας, για το ό,τι πολλοί είναι αυτοί που ακόμη και σήμερα δεν τολμούν να προφέρουν το όνομα του Αξαρλιάν.

Να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν μέλη πολιτικών κομμάτων που αδιαφορούν για την «παράπλευρη απώλεια». Και που μετά από 30 χρόνια χαρακτηρίζουν «ακτιβιστές» τους δολοφόνους τρομοκράτες.

Είναι η ώρα να μιλήσουμε για τον εθνικό διχασμό που τρώει τα παιδιά μας και θα συνεχίσει να τα τρώει όσο ορισμένοι επιλέγουν να βάζουν ταμπέλες.

Οι μεν κάνουν εκδηλώσεις μνήμης και κλαίνε για «κάποια» δολοφονημένα παιδιά, οι δε για «κάποια» άλλα.

Οι μεν χαρακτηρίζουν ήρωες ανθρώπους που σκοτώθηκαν άδικα, οι δε ηρωοποιούν αυτούς που οι ίδιοι θέλουν.

Και κανείς δεν κάθεται να δει ότι τα δολοφονημένα παιδιά, ανεξάρτητα από το ποιος τα σκότωσε, είναι παιδιά μανάδων και πατεράδων που τους λείπουν. Που κλαίνε γι’ αυτά, που ζητούν δικαιοσύνη, που ποτέ δεν ξεχνούν.

Γιατί δηλαδή κάνουμε διαχωρισμούς στους νεκρούς; Ο Θάνος Αξαρλιάν είναι ένα δολοφονημένο παιδί όλων μας. Δεξιών, Κεντρώων και Αριστερών. Τον σκότωσε ο Κουφοντίνας και η παρέα του και δεν πρέπει να ξεχνάμε γιατί και πώς το έκαναν.

Γιατί 30 χρόνια τώρα δεν οργανώθηκε μια διαδήλωση για τον Θάνο; Γιατί σύσσωμη η Βουλή δεν πήγε να καταθέσει ένα στεφάνι στη ματωμένη γωνία της Καραγεώργη Σερβίας;

Γιατί τα κόμματα δεν συμφωνούν ότι ένα παιδί σκοτώθηκε και τα χέρια τους τα έβαψαν με αίμα οι τρομοκράτες της «17Ν»;

Γιατί δεν έχουν οργανώσει ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, όλοι μια μεγάλη διαδήλωση για τα θύματα των τρομοκρατών;

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν θύμα ενός αστυνομικού ή μάλλον ενός «μπάτσου». Τον σκότωσε, πήγε φυλακή, τώρα κυκλοφορεί ελεύθερος. Ασφαλώς δεν συγκρίνεις τη μια δολοφονία με τις 12 που έκανε ο Κουφοντίνας, όμως, και ο Αλέξης δικός μας παιδί ήταν.

Και θα μπορούσε να είναι σύμβολο ενός αγώνα ώστε να μην υπάρξουν ποτέ άλλοτε θύματα αστυνομικής βίας.

Κι όμως, ακόμη και σήμερα κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν τον δολοφόνο και να ενοχοποιήσουν το θύμα. «Τι δουλειά είχε το 15χρόνο στα Εξάρχεια;»

Κι όμως, ακόμη και σήμερα κάποιοι άλλοι «ηρωοποιούν» ένα παιδί που δολοφονήθηκε άγρια και το εκμεταλλεύονται πολιτικά κάνοντας μπάχαλο της χώρα σε κάθε επέτειο. Γιατί; Τους το ζήτησε ποτέ ο… Αλέξης ή απλά τον κόβουν κάθε χρόνο κομματάκια και τον πουλάνε για ίδιον όφελος;

Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από τους φασίστες της Χρυσής Αυγής. Αγρια δολοφονία, με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά. Γιατί, όμως, ακόμη και αυτό το παιδί το εκμεταλλεύονται πολιτικά μόνο εκείνοι που θέλουν να έχουν οφέλη;

Ο Παύλος ήταν δικός μας παιδί, κατά κύριο λόγο ανήκει στη μάνα του, αλλά είναι και σύμβολο ενάντια στον διαχρονικό αγώνα κατά του φασισμού. Δεν είναι ο «ήρωας» που κάποιοι θέλουν να εκμεταλλευτούν για πολιτικά οφέλη.

Τα παιδιά στη Marfin, δύο γυναίκες, ένα αγόρι κι ένα αγέννητο παιδί, δολοφονήθηκαν άγρια από κουκουλοφόρους. Γιατί ποτέ δεν ομονόησε το πολιτικό σύστημα για να τους τιμήσει όπως τους πρέπει;

Γιατί τους ξεχνάμε; Γιατί δεν αναζητούμε πλέον τους δολοφόνους τους;

Αυτά δεν είχαν μάνα; Δεν είχαν συγγενείς; Ή μήπως υιοθετούμε λογικές του τύπου «καλά τους έκαναν αφού επέλεξαν να δουλέψουν σε τράπεζα».

Απειρα είναι τα παραδείγματα δολοφονημένων Ελλήνων που γίνονται ήρωες μόνο σε μέρος του λαού, ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση.

Όχι, αυτό είναι εθνικός διχασμός που κάνει ζημιά στην πατρίδα μας.

Ο Θάνος, ο Ζακ, ο Αλέξης, ο Παύλος, τα παιδιά της Marfin και κάθε άλλο παιδί που δολοφονήθηκε δεν ανήκουν σε πολιτικά κόμματα.

Οσο βλέπουμε τα θύματα και τους συγγενείς με κομματικά γυαλιά τόσο αυτή η χώρα θα είναι διχασμένη.

Σημασία έχει να μην υπάρξουν άλλα θύματα.

Είναι ντροπή για εκείνους που διαχωρίζουν τους νεκρούς ή που δικαιολογούν τους δολοφόνους. Η σπορά του Εμφυλίου δυστυχώς έχει πιάσει ρίζες στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία.