«Παρά τη σοβαρότητα των εγκλημάτων (του), ο Πολ Άρεϊ έλαβε επαρκή ιατρική βοήθεια. Ωστόσο, με δεδομένη τη διάγνωσή του και το άγχος του, πέθανε στις 10 Ιουλίου», ανέφερε σε ανάρτηση στο Telegram η Ντάρια Μορόζοβα, που είναι επιφορτισμένη με την προστασία των δικαιωμάτων των αυτονομιστών στο Ντονέτσκ, διαβεβαιώνοντας ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν μισθοφόρος και όχι εργαζόμενος ανθρωπιστικής οργάνωσης.
Μια μη κερδοσκοπική οργάνωση με έδρα της το Ηνωμένο Βασίλειο, το Presidium Network, είχε ανακοινώσει στις 29 Απριλίου ότι δύο εθελοντές με τους οποίους βρισκόταν σε επαφή, ο Πολ Άρεϊ και ο Ντίλαν Χίλι, είχαν αιχμαλωτιστεί από τον ρωσικό στρατό στο νότιο τμήμα της Ουκρανίας, ενώ προσπαθούσαν να απομακρύνουν από εκεί μια γυναίκα και δύο παιδιά.
Η μητέρα του Άρεϊ είχε τότε δηλώσει ότι ο γιος της βρισκόταν σε ανθρωπιστική αποστολή, ότι έπασχε από διαβήτη και ότι χρειαζόταν ινσουλίνη.
Η Μορόζοβα ανέφερε στη σημερινή της ανακοίνωση ότι οι βρετανικές αρχές γνώριζαν ότι ο Άρεϊ κρατείτο από τις ένοπλες δυνάμεις του Ντονέτσκ, αλλά ότι δεν έκαναν τίποτα για εκείνον.
Κατηγόρησε τον Άρεϊ ότι είχε «διευθύνει στρατιωτικές επιχειρήσεις, είχε στρατολογήσει και εκπαιδεύσει μισθοφόρους για τις ουκρανικές ένοπλες ομάδες». Σύμφωνα με την ίδια, ο θανών έπασχε από διαβήτη, προβλήματα στα νεφρά, τους πνεύμονες και την καρδιά καθώς και άγχος.
Αυτή η αυτονομιστική περιοχή του Ντονέτσκ, της οποίας την ανεξαρτησία αναγνώρισε η Μόσχα μόλις πριν εξαπολύσει την επίθεσή της κατά της Ουκρανίας στις 24 Φεβρουαρίου, έχει καταδικάσει δύο άλλους Βρετανούς και έναν Μαροκινό σε θάνατο με την κατηγορία ότι ήταν μισθοφόροι.
Δικαστήριο της Ελβετίας αποφάσισε πως ένα ρολόι που κλάπηκε από τον Τζον Λένον, πωλήθηκε, μεταπωλήθηκε και δημοπρατήθηκε, ανήκει στη χήρα του, Γιόκο Όνο.
Με τρομερό Φουρνιέ (20π.) και εξαιρετικούς Βεζένκοφ και Βιλντόζα, ο Ολυμπιακός πήρε το θρίλερ απέναντι στη Μακάμπι με 94-91 και πέτυχε την 7η νίκη του στη Euroleague και 5η σερί.
Το πολυαναμενόμενο sequel του Μονομάχου μπαίνει στην κινηματογραφική αρένα με το βραβευμένο με το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία Πέδρο Αλμοδοβάρ να διεκδικεί το δικό του -αφοσιωμένο- κοινό.
