Αμβλώσεις: Οι γυναίκες που εύχονται να μην ήταν μαμάδες: «Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη διαρκεί μια ζωή»

Καθώς το Roe v Wade ανατρέπεται και οι απαγορεύσεις αμβλώσεων επιστρέφουν στις ΗΠΑ, γυναίκες από όλο τον κόσμο που δέχτηκαν πιέσεις να κάνουν παιδιά μοιράζονται τις ιστορίες τους.

Γυναίκες οι οποίες εγκλωβίστηκαν σε γάμους με βίαιους συντρόφους και που δεν κατάφεραν να βρουν κάποιον άνθρωπο να καταλάβουν τις ανάγκες τους. 

• Διαβάστε επίσης: Σκοταδισμός: Γέννησε πρόωρα, έχασε το μωρό της και καταδικάστηκε σε 50 χρόνια φυλακή

Οι ιστορίες όπως δημοσιεύτηκαν στον Guardian:

«Όλοι με κατηγορούν»

Έμεινα έγκυος δύο χρόνια μετά τον γάμο και ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μου συμβεί γιατί ήμουν σε διαδικασία του χωρισμού από τον άντρα μου. Είχε προσπαθήσει να με χτυπήσει και δεν ήθελα να μείνω για να δω αν θα το έκανε ξανά.

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα παιδιά, οπότε δεν ήθελα να έχω ένα. Η άμβλωση ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, αλλά το μόνο μέρος κοντά στο οποίο επιτρεπόταν ήταν η πόλη του Μεξικού και μόνο μέχρι τις 12 εβδομάδες.

Συνήθως φεύγω για δουλειά στις 10 το πρωί. Η μητέρα μου με βοηθά να διαχειρίζομαι το νοικοκυριό. Φροντίζει το σπίτι και το φαγητό και φροντίζει το κοριτσάκι μου όλη μέρα όσο είμαι στη δουλειά. Γυρίζω σπίτι στις 8 το βράδυ. Συχνά πρέπει να παίξω με την κόρη μου ακόμα κι αν είμαι εξουθενωμένη. Γύρω στις 9-10 μ.μ. την βάζω στο κρεβάτι και βλέπω βίντεο ή δεν κάνω τίποτα – είναι ο μόνος μου χρόνος που κάνω διάλειμμα. Όταν τελικά την πάρει ο ύπνος, αρχίζω να κάνω άλλες δουλειές. Αν βρω εκπτωτικές προσφορές σε σούπερ μάρκετ, αγοράζω τα προϊόντα και τα μεταπωλώ διαδικτυακά. Πρέπει να κάνετε ό,τι μπορείτε για να πληρώσετε τους λογαριασμούς.

Όλοι με κατηγορούν που δεν θυσίασα τη δική μου ευτυχία για να μεγαλώσει η κόρη μου σε ένα σπίτι και με τη μητέρα και τον πατέρα της. Με κάνουν να νιώθω ότι είμαι εγωίστρια που βάζω τη δική μου ευτυχία πάνω από τη δική της. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την άγνοια στην κοινωνία. Δαιμονοποιεί τις μητέρες που θέλουν να είναι γυναίκες πριν γίνουν μητέρες, τις γυναίκες που θέλουν να είναι ευτυχισμένες και να μην θυσιάζουν τα πάντα για τα παιδιά τους.

«Δεν επέλεξα να έχω αυτή τη ζωή»

Τον πατέρα του παιδιού μου τον γνώρισα στα 17 μου. Κατέληξα σε μια τοξική σχέση και με πίεζε να μην χρησιμοποιήσω προφυλακτικά και να πάρω το χάπι. Είναι εύκολο να κρίνεις απ’ έξω, αλλά όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον καταλήγεις να αναλαμβάνεις όλη την ευθύνη.

• Διαβάστε επίσης: Τέξας και Οχάιο εφάρμοσαν αυστηρότερους περιορισμούς στις αμβλώσεις

Έμεινα έγκυος όταν ήμουν 18, επειδή το birth control μου απέτυχε, και παρόλο που δεν ήθελα να γίνω μητέρα, το συνέχισα ούτως ή άλλως λόγω συναισθηματικού εκβιασμού από τον πατέρα. Με κατηγόρησε ότι ήθελα να σκοτώσω το μωρό μας. Η μητέρα μου μου είπε: «Σε αυτό το σπίτι δεν κάνουμε εκτρώσεις – αν χρειαστεί, θα το φροντίσω» και «τώρα που διασκέδασες λίγο, πρέπει να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες». Και το έκανα.

Στην αρχή προσπάθησα να το αποδεχτώ. Ήθελα να γίνω καλή μητέρα και να προσποιούμαι ότι δεν ήταν τόσο κακό. Ήθελα να φαίνομαι μεγαλύτερη από ό,τι ήμουν γιατί οι άνθρωποι με έκριναν πολύ επειδή ήμουν τόσο νέα μητέρα.

Μέχρι που μια μέρα ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου. Κοίταξα στον καθρέφτη και είπα στον εαυτό μου: «Ποιον προσπαθώ να κοροϊδέψω; Δεν θέλω να γίνω μητέρα». Προσποιούμουν ότι ήμουν χαρούμενη, οπότε οι γύρω μου δεν με χαρακτήρισαν ως αποτυχημένη, ως ηλίθια με διαλυμένη ζωή.

Μισώ την πραγματικότητά μου, τη ζωή που δεν επέλεξα να έχω. Πού είναι τώρα αυτός ο καθηγητής θρησκευτικής αγωγής κατά των αμβλώσεων; Θα φροντίσει το παιδί μου; Ο πρώην μου είπε ότι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες, οπότε γιατί δεν πληρώνει τη διατροφή του παιδιού; Γιατί πρέπει να ζω με τις ενοχές της μητέρας μου που τη φροντίζει για να μπορώ να σπουδάσω; Είναι πραγματικά δύσκολο για μένα, γιατί μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη δεν διαρκεί εννέα μήνες – διαρκεί μια ζωή.

«Ποια είμαι;»

Δούλευα πριν παντρευτώ. Δεν ήξερα τίποτα για το να κάνω παιδιά γιατί καμία από τις στενότερες φίλες μου δεν είχε, αλλά είδα πόσο σημαντικό ήταν για τον σύζυγό μου, που πλησίαζε τα 40. Επιπλέον, μου είπε ότι όλες οι φίλες του που δεν είχαν παιδιά άνω των 40 πήγαν έπαθαν βαθιά κατάθλιψη για το ότι δεν έχουν κάνει παιδιά. Τρόμαξα με αυτή την ιδέα και αποφάσισα ότι ίσως ήταν εντάξει να προσπαθήσω. Έτσι ξεκίνησε.

Ήμουν εντελώς απροετοίμαστη. Ξυπνάω στις 6 το πρωί κάθε μέρα τώρα, ακόμα και στις διακοπές. Έχω 45 λεπτά για να ντυθώ, να προσπαθήσω να κάνω τα παιδιά μου να φάνε κάτι, να τα ντύσω για το σχολείο, να ετοιμάσω το φαΐ τους για το σχολείο, να βουρτσίσω τα δόντια τους και να πλύνω τα πρόσωπα και τα χέρια τους. Μετά από αυτό, τα παίρνει το λεωφορείο και νιώθω ότι έχω χάσει τη μισή καθημερινή μου ενέργεια σε αυτά τα 45 λεπτά. Αναλαμβάνω τις δουλειές του σπιτιού, μετά ο άντρας μου ξυπνά και ξεκινά την αργή και χαλαρή πρωινή του ρουτίνα.

Στις 3 το μεσημέρι, το λεωφορείο επιστρέφει. Τα τελευταία χρόνια, τα παιδιά που επέστρεψαν από το σχολείο σήμαιναν δύο ώρες αδιάκοπου κλάματος και κραυγών. Ετοιμάζω το δείπνο τους. Τελικά καταφέρνω να τους κάνω να φάνε και να παίξουν. Μετά τους βάζω να κάνουν ντους, βάζω τις πιτζάμες τους, διαβάζουν δύο ή περισσότερα βιβλία, παίζουν το ίδιο νανούρισμα για δέκατη φορά και αποκοιμιούνται. Μετά, κάνω κάποια δουλειά ή μιλάω με τον άντρα μου στο τηλέφωνο. Μετά κοιμάμαι.

Ο σύζυγός μου ταξιδεύει πολύ για δουλειά, συναντιέται με τους συναδέλφους του, έχει δείπνα. Ζούσε τη ζωή με τον ίδιο τρόπο που ζούσε πριν κάνουμε παιδιά, μόνο που δεν το μοιράζομαι πια μαζί του. Είμαι η μόνη στο σπίτι με τα παιδιά όλη την ώρα.