«Είμαι Βερολινέζος» – Οι άνθρωποι του Βερολίνου μιλούν στο in για τη ζωή και την πόλη τους

Σε αυτό το πρώτο χωρίς Covid-περιορισμούς καλοκαίρι, επέστρεψαν και επιστρέφουν στο Βερολίνο εκδηλώσεις και φεστιβάλ που πάντοτε αποτελούσαν σημείο αναφοράς της ευρωπαϊκής πολιτιστικής ατζέντας (Θερινές προβολές Berlinale, υπαίθριο φεστιβάλ κλασικής μουσικής Gendarmenmarkt, Kreuzberg Festival, βερολινέζικο Pride – Cristopher Street Day, Μεγάλη Νύχτα των Μουσείων, κ.α.).

Το Βερολίνο, βέβαια, δεν χρειάζεται κάποια συγκεκριμένη αφορμή για να βρεθεί ή να αναφερθεί κανείς σε αυτό.

Από κάθε άποψη, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική, είναι μια πόλη μύθος που έχει «δει» και «ζήσει» όσα ελάχιστες πόλεις στον πλανήτη μας.

Στο Βερολίνο «γράφτηκαν» ορισμένες από τις σημαντικότερες σελίδες της σύγχρονης παγκόσμιας Ιστορίας ενώ, ταυτόχρονα, υπήρξε το εκκολαπτήριο μιας σειράς μεταπολεμικών πολιτιστικών και κοινωνικών ρευμάτων, στα οποία έδωσε το πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν και εν συνεχεία να «ταξιδέψουν» σε ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο.

«Το Βερολίνο είναι η σπουδαιότερη πολιτιστική εξτραβαγκάντσα, που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί» είχε δηλώσει ο σπουδαίος Ντέιβιντ Μπόουι, ενώ νωρίτερα, το 1963, μέσα στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου, ο αμερικανός πρόεδρος Τζόν Κένεντι, είπε από εκεί το περίφημο:  «Ich bin ein Berliner» (Είμαι ένας Βερολινέζος).

Σήμερα, οι Βερολινέζοι ξεπερνούν σε αριθμό τα 3,5 εκατομμύρια και η φράση του Κένεντι, μοιάζει να έχει εξελιχθεί στο μότο όλων όσοι, αν και γεννήθηκαν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, επιλέγουν το Βερολίνο για να δώσουν στη ζωή τους μια νέα αρχή.

• Διαβάστε επίσης: Βερολίνο: Οι συναρπαστικοί «Κόσμοι του Σλήμαν»

Τι είδους πόλη είναι όμως το Βερολίνο και γιατί να επιλέξει κανείς να ζει σε αυτό; Αρνητικά δεν έχει;

Βρέθηκα στο Βερολίνο και ασπαζόμενος την άποψη ότι γνωρίζεις μια πόλη, μόνο όταν γνωρίσεις τους ανθρώπους της, με τη βοήθεια της Κλεοπάτρας Μάρκου, του Νίκου Ξυνού, της Ελένης Σταυροπούλου, αλλά και της τύχης, συνάντησα κάποιους από αυτούς τους εκατομμύρια «ξενόφερτους» Βερολινέζους.

Με δέχθηκαν στο σπίτι τους, στη δουλειά τους, στο πάρκο τους και υπομένοντας ένα αυτοσχέδιο – home made γύρισμα, μίλησαν στο in για το δικό τους Βερολίνο.

Ήταν η Βιολέτα Ρουίθ από την Ισπανία, ο Ρικάρντο Ρότζστερ από την Αργεντινή και το Ισραήλ, ο Ματίας Βίνολντ και η Εύα Ζόμερσμπεργκ από τη Γερμανία και η Ελένη Ορφανού, η Σύλβια Κουτσουφλάκη και ο Σταμάτης Κουτσουφλάκης από την Ελλάδα. Όλοι τους Βερολινέζοι.

1. Πώς βρέθηκες στο Βερολίνο;

Ξεκίνησαν από το τι ήταν αυτό που τους έκανε να μετακομίσουν σε αυτήν την πόλη.

2. Όλο το Βερολίνο σε τρεις λέξεις ή…φράσεις

Για το Βερολίνο θα μπορούσε να μιλά κανείς για ώρες, πώς όμως μπορεί να το περιγράψει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα;

3. Αυτό είναι το άσχημο Βερολίνο…

Προσπαθώντας να βρούμε το αντίβαρο σε μία κατα τ’ άλλα υπέροχη πόλη για να ζει κανείς, ζητήσαμε από τους Βερολινέζους να μας υποδείξουν το κατά τη δική τους γνώμη χειρότερο στοιχείο της πόλης που ζουν.

4. Οι ξένοι κι εμείς, εμείς κι οι ξένοι

Όταν έχεις απέναντι σου κάποιον άνθρωπο με καταγωγή από ξένη χώρα, δύσκολα αποφεύγεις τον πειρασμό να τον ρωτήσεις για το τι πιστεύει για την κουλτούρα και τους συμπατριώτες σου . Όταν μάλιστα κάποιος συμπατριώτης σου τυγχάνει συμβιώνει με κάποιον ξενικής καταγωγής τότε ο πειρασμός γίνεται ακόμα μεγαλύτερος.