Ευθύμιος Λέκκας: Με το καΐκι στον Αλμυρό, ή στο Χαράκι της Ρόδου

Γράφει ο Ευθύμιος Λέκκας

Τα καλοκαίρια της δεκαετίας του ’60, όταν ήμουν ακόμη παιδί, φεύγαμε με την οικογένειά μου από την Καρδίτσα για να περάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές στο Τρίκερι και τον Αλμυρό. Το ταξίδι κρατούσε μια ολόκληρη μέρα… Ξεκινούσαμε με το οτομοτρίς – μια απίστευτη εμπειρία για τα παιδικά μας μάτια – και φτάναμε στον Βόλο. Κι έπειτα με ένα καΐκι πηγαίναμε στον Αλμυρό. Εκεί συναντούσαμε κάθε χρόνο τα ξαδέλφια μου και ζούσαμε «τα πρώτα καλοκαίρια της εξερεύνησης». Για εμάς που ξεκινούσαμε από μια επαρχιακή πόλη, στην οποία τότε δεν είχες τίποτα να δεις, τα πάντα φάνταζαν εντυπωσιακά: τα χωριά που βλέπαμε στο ενδιάμεσο της διαδρομής, το ταξίδι με το οτομοτρίς, το ότι μπαίναμε σε πλεούμενο, ακόμη και η επαφή με τη θάλασσα την οποία άλλα παιδιά από την Καρδίτσα δεν είχαν δει ποτέ από κοντά, ήταν φοβερές ανακαλύψεις. Οι εικόνες από εκείνα τα καλοκαίρια δεν έχουν σβήσει από το μυαλό μου: κάθε μέρα πολλές ώρες μπάνιο, ένα διάλειμμα κάτω από τον ίσκιο των δέντρων για φαγητό που κουβαλούσαν οι μανάδες μας στα καλάθια, λίγο τυρί, ένα αβγό, χειροποίητο ψωμί, και μετά ξανά βουτιές στη θάλασσα. Τα θυμάμαι πολύ νοσταλγικά…

Επειτα, όταν τελείωσα το σχολείο, ξεκίνησαν τα καλοκαίρια που σημάδεψαν τη νιότη μου. Ανάμεσά τους δεν θα ξεχάσω ποτέ το καλοκαίρι του 1974. Ηταν το καλοκαίρι που έδινα πανελλαδικές εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Και ήταν οι μέρες της εισβολής στην Κύπρο. Τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχαν εξεταστικά σε κάθε πόλη και το εξεταστικό κέντρο ολόκληρης της Θεσσαλίας βρισκόταν στη Λάρισα. «Μετακομίζαμε», λοιπόν, στην πόλη στις αρχές του καλοκαιριού, αμέσως μετά το τέλος των σχολικών μαθημάτων, έρχονταν οι καθηγητές των φροντιστηρίων και ξεκινούσαμε την προετοιμασία. Ολα αυτά μέχρι το τέλος Αυγούστου που δίναμε τις εξετάσεις και φεύγαμε. Εκείνο το καλοκαίρι όμως δεν ήταν σαν τα άλλα. Ζούσαμε σε ένα φορτισμένο κλίμα, με τα αεροπλάνα να πετούν συνέχεια τη νύχτα πάνω από τη Λάρισα, με εκατοντάδες στρατιωτικά καμιόνια σε πλήρη κινητικότητα να μεταφέρουν υλικό ή κόσμο για την επιστράτευση κάνοντας τρομερό θόρυβο. Κι εμείς διαβάζαμε μαθηματικά και γεωμετρία. Μέσα σε μια αβέβαιη ατμόσφαιρα, προσπαθούσαμε να σχεδιάσουμε το μέλλον μας, ένα μέλλον στο οποίο οι επιλογές ήταν «ή ζεις ή πεθαίνεις». Γιατί κάπως έτσι ήταν για εμάς το να περάσουμε στο Πανεπιστήμιο – το να μην περάσεις σήμαινε πως ήσουν αναγκασμένος να μείνεις στην Καρδίτσα, όπου δεν θα είχες κανένα μέλλον και θα ζούσες σε ασφυκτικά όρια. Οι μεγάλες πόλεις φάνταζαν τότε στο μυαλό μας ως παράδεισος, και καθώς η απελευθέρωση ήταν το σύνθημα της εποχής, η εισαγωγή μας σε μια σχολή σηματοδοτούσε τα πάντα.

Ο νέος κύκλος

Τα φοιτητικά καλοκαίρια άνοιξαν, πάλι, έναν νέο κύκλο στη ζωή μου. Αυτόν της ξεγνοιασιάς σε συνδυασμό με τη δουλειά – κυρίως σε μεταλλεία – ανά την Ελλάδα. Οταν πήρα το πτυχίο και διορίστηκα στο Πανεπιστήμιο, είχα ήδη αποκτήσει την κόρη μου, και οι διακοπές πλέον επιλέγονταν με βάση την εργασία που θα είχα κάθε καλοκαίρι. Αν είχαμε δουλειά στην Κρήτη, θα πηγαίναμε διακοπές στην Κρήτη, αν είχαμε στην Κεφαλλονιά, θα πηγαίναμε εκεί. Και αυτό συνέβαινε για ένα διάστημα ενάμιση ή και δύο μηνών. Το καλοκαίρι του 1996, για παράδειγμα, έμεινα 20 μέρες στην Κέρκυρα, 20 μέρες στην Κρήτη και 20 μέρες στη Ρόδο. Και εκεί ήταν που βρήκα «το δεύτερο χωριό μου». Στο Χαράκι της Ρόδου, ένα καταπληκτικό μέρος με έναν όμορφο κόλπο, με σπίτια δίπλα στη θάλασσα… Σε αυτό το μέρος πηγαίνω κάθε καλοκαίρι αδιαλείπτως τα τελευταία 30 χρόνια. Εχουμε φτιάξει μια καταπληκτική παρέα με φίλους που παραθερίζουν χρόνια εκεί και περιμένω κάθε καλοκαίρι πότε θα τους δω, είναι η παρέα της Ρόδου.

Αυτό όμως που δεν μπορώ να παραλείψω είναι τα καλοκαίρια που είναι συνυφασμένα με μεγάλες καταστροφές, ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου. Τα καλοκαίρια που είχαμε καταστροφές τα θυμάμαι απέξω και ανακατωτά. Αλλωστε, το γεγονός ότι πηγαίνω σε οποιαδήποτε γωνιά της Γης χτυπηθεί από φυσική καταστροφή έχει ως αποτέλεσμα από το 1996 μέχρι σήμερα να έχω επισκεφθεί για επιχειρησιακές αποστολές 63 χώρες του κόσμου, σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Ετσι θυμάμαι το καλοκαίρι του 1995 που το πέρασα στο σεισμόπληκτο Αίγιο και στα Γρεβενά, του 2019 με την πλημμύρα στην Εύβοια και την έκρηξη ηφαιστείου στη Χαβάη, το καλοκαίρι του 2017 με τον σεισμό στη Λέσβο και την Κω, τον σεισμό στο Ιζμίτ της Τουρκίας τον Αύγουστο του 1999, όταν άναυδοι οι φίλοι που με περίμεναν για μπάνιο στο Χαράκι με είδαν ξαφνικά στο μπαλκόνι να τους φωνάζω: «Γεια σας, φεύγω για Τουρκία!».

Οπως καταλαβαίνετε, για μένα τα καλοκαίρια σημαδεύουν ολόκληρους κύκλους ζωής. Ανοίγουν νέες φάσεις, κλείνουν προηγούμενα διαστήματα και έτσι δεν ξεχνιούνται ποτέ…