Η Ελλάδα «σβήνει» αλλά εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου

Και ο βιαστής Λιγνάδης, και η απελευθέρωσή του, και οι αντιδράσεις του κόσμου είναι σοβαρά θέματα.

Και η πτώση του Antonov και η αύξηση των κρουσμάτων κοροναϊού, και τα τροχαία δυστυχήματα που σκοτώνονται μικρά παιδιά, είναι συγκλονιστικά θέματα.

Όμως, όταν έρχεται η ΕΛΣΤΑΤ και ανακοινώνει τα στοιχεία της απογραφής, τότε νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με το κορυφαίο θέμα των ημερών. Θέμα επιβίωσης της πατρίδας μας.

Η απογραφή του 2021 έδειξε ότι ο πληθυσμός στην Ελλάδα είναι 10.432.481, μειωμένος κατά 400 χιλιάδες περίπου ή 3,5% σε σχέση με μια δεκαετία πριν.

Η δεκαετία της οικονομικής κρίσης, των σκληρών μνημονίων, της μείωσης των εισοδημάτων, της φυγής 500 χιλιάδων και πλέον Ελλήνων στο εξωτερικό.

Μια δεκαετία όπου το άγχος της επιβίωσης προκάλεσε σοβαρά προβλήματα υγείας και θανάτους.

Μια δεκαετία όπου η σκληρή καθημερινή μάχη για την επιβίωση, δεν επέτρεψε σε ζευγάρια να παντρευτούν, να κάνουν δύο και τρία ή και περισσότερα παιδιά. Και που έμειναν άτεκνοι ή με μόλις ένα παιδί.

Τα στοιχεία είναι δραματικά. Κι όποιος κάνει πως δεν καταλαβαίνει, απλά βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος. Ή επιλέγει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου.

Σε μια κανονική χώρα θα έπρεπε να γίνει σήμερα χαμός στη Βουλή, στο νομοσχέδιο για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Αλλά ήταν ελάχιστοι.

Θα έπρεπε να υπάρχουν 300 βουλευτές και όλοι να μιλούν για το νούμερο ένα πρόβλημα. Ότι η Ελλάδα «εξαφανίζεται», γερνάει, χάνεται, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι για να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας.

Θα έπρεπε να υπάρχει διακομματική σύμπνοια για μέτρα που πρέπει να ληφθούν εδώ και τώρα. Μέτρα που θα πρέπει να εφαρμόζονται ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Ακόμη και ένα υπουργείο Πληθυσμού θα έπρεπε να δημιουργηθεί, το οποίο θα νομοθετεί με τη στήριξη όλων των κομμάτων προκειμένου το 2031 να έχει αναστραφεί η πορεία προς τον γκρεμό.

Η δεκαετία που πέρασε ήταν καταστροφική από όλες τις πλευρές. Προφανώς και όσα ζήσαμε στην οικονομία και την κοινωνία, συνέβαλαν στην τραγική υποχώρηση του πληθυσμού.

Όμως, κάτι πρέπει να γίνει χωρίς καθυστερήσεις.

Ναι, τα 2.000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται είναι καλό μέτρο.

Ναι, η άδεια πατρότητας 14 ημερών με αποδοχές για κάθε εργαζόμενο πατέρα είναι σημαντικό μέτρο.

Όπως και οι μεταρρυθμίσεις που προωθούνται για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.

Αλλά δεν φτάνουν όλα αυτά.

Η Πολιτεία οφείλει να πάρει πιο γενναίες αποφάσεις.

Βρεφονηπιακοί σταθμοί παντού που θα μπορούν οι εργαζόμενοι γονείς να είναι σίγουροι για τα παιδιά τους.

Κίνητρα στις εργαζόμενες γυναίκες να κάνουν παιδιά. Με περισσότερες άδειες με αποδοχές, με υποχρέωση αν χρειάζεται, των επιχειρήσεων να «πριμοδοτούν» τις γεννήσεις.

Να αισθάνονται ασφάλεια οι γυναίκες ότι αν γίνουν μητέρες δεν θα μείνουν χωρίς δουλειά.

Χρηματικά κίνητρα ή ενίσχυση θεσμών για βοήθεια στο σπίτι των νέων μητέρων.

Μέτρα για επιστροφή των Ελλήνων που έφυγαν στο εξωτερικό (brain gain).

Αλλά και μια οραματική στεγαστική πολιτική για χορήγηση φθηνών δανείων ή κατασκευή κοινωνικών κατοικιών που θα δίνονται στα νέα ζευγάρια που θέλουν να κάνουν το ξεκίνημά τους στη ζωή.

Και φυσικά, πολιτικές ενσωμάτωσης των μεταναστών που ζουν χρόνια στη χώρα μας, αισθάνονται Ελληνες, σπουδάζουν στα ελληνικά σχολεία, αλλά αντιμετωπίζονται ως «ξένοι», «απόκληροι» ή… επικίνδυνοι για το… καθαρό ελληνικό αίμα.

Αυτές οι ρατσιστικές, μισαλλόδοξες και άκρως επικίνδυνες θεωρίες πρέπει να εξαλειφθούν ώστε να υπάρξουν γενναίες αποφάσεις.

Υπάρχουν πολλά μέτρα που μπορούν να εφαρμοστούν, ας δούμε λίγο τι συμβαίνει στο εξωτερικό κι ας τους αντιγράψουμε.

Γιατί αν δεν το κάνουμε, κάθε απογραφή απλά θα γίνεται… αστείο στο twitter. Και δεν είναι καθόλου αστείο όταν ο πληθυσμός της πατρίδας μας μειώνεται, όταν η Ελλάδα αργοπεθαίνει.