Ο εξευτελισμός των θυμάτων βιασμών είναι προσβολή της Δικαιοσύνης

Ο βιασμός και η σεξουαλική βία είναι από τις μορφές εγκληματικότητας που μέχρι τώρα ήταν ιδιαίτερο δύσκολο να αντιμετωπιστούν ποινικά.

Ο λόγος ήταν ότι σε μεγάλο βαθμό η απόδειξη του αδικήματος είναι κατά βάση η μαρτυρία του θύματος.

Μόνο που αυτό είναι πάρα πολύ τραυματικό, μια που ισοδυναμεί με το να ξαναπεράσει το θύμα μια εμπειρία που είναι από τις πιο οδυνηρές που μπορεί να υποστεί άνθρωπος.

Γιατί ο βιασμός είναι μια μορφή βίας που αγγίζει τον πυρήνα της ύπαρξης κάθε ατόμου.

Και πολλοί βιασμοί δεν γίνονται από «αγνώστους».

Από πρόσωπα οικεία, πρόσωπα εμπιστοσύνης γίνονται. Και αυτό κάνει μεγάλο και το τραύμα και τη δυσκολία της καταγγελίας.

Για αρκετά χρόνια τα δικαστήρια και οι διωκτικές αρχές αντιμετώπιζαν τον βιασμό όπως όλα τα άλλα αδικήματα.

Ήθελαν «φυσικές αποδείξεις» και τεκμήρια.

Και πολύ συχνά στα δικαστήρια αντί να δικάζεται ο βιαστής, δικαζόταν το θύμα, που έπρεπε να αποδείξει ότι «δεν προκάλεσε».

Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβουμε – και να περάσει και στον νομικό μας πολιτισμό – ότι βιασμός είναι το σεξ χωρίς συναίνεση.

Είναι το σεξ όπου το θύμα έχει πει όχι. Το σεξ όπου το θύμα δεν θέλει. Είτε αντιστάθηκε και πάλεψε, είτε υποτάχθηκε. Γιατί το θύμα που υποτάχθηκε το ίδιο τραυματίστηκε από τον βιασμό του.

Και χρειάστηκε ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια για να καταλάβουμε ότι για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τον βιασμό χρειαζόταν να δώσουμε τη δυνατότητα σε θύματα να κάνουν καταγγελίες ακόμη και για βιασμούς που έγιναν στο παρελθόν, αλλά δεν έχουν παραγραφεί.

Γιατί μόνο έτσι θα αντιμετωπιστούν οι περιπτώσεις βιαστών που εάν δεν βρεθούν αντιμέτωποι με αυτά που έκαναν στο παρελθόν, απλώς θα συνεχίσουν να βιάζουν.

Αυτό απαιτούσε ένα θάρρος ξεχωριστό από τα θύματα, για να μπορέσουν να σταθούν σε ένα ανακριτικό γραφείο και σε μια αίθουσα δικαστηρίου, και να πουν «ναι, βιάστηκα και αυτός είναι ο βιαστής μου».

Αυτό είναι το κίνημα του #Metoo.

Είναι το κίνημα του θάρρους των θυμάτων και της προσπάθειας να βοηθηθούν να μιλήσουν για το τραύμα και να βοηθήσουν άλλα θύματα.

Σημαίνει αυτό ότι οι βιαστές δεν έχουν δικαίωμα στην υπεράσπιση; Προφανώς και έχουν, γιατί αυτό σημαίνει κράτος δικαίου.

Όμως, υπεράσπιση δεν μπορεί να σημαίνει διαρκή προσπάθεια εξευτελισμού των θυμάτων.

Δεν μπορεί να σημαίνει τη βαθιά σεξιστική λογική ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός κάποιου σημαίνει ότι «κατά βάθος το ήθελε».

Δεν μπορεί να σημαίνει ότι οι φωτογραφίες ή οι αισθητικές επιλογές κάποιου μειώνουν το δικαίωμά του «να πει όχι» ή ακυρώνουν το τραύμα του βιασμού που υπέστη.

Δεν μπορεί να σημαίνει να κρεμιούνται στα μανταλάκια ανθρώπινες ζωές και να γίνεται προσπάθεια να ενεργοποιηθούν τα πιο σεξιστικά και συντηρητικά αντανακλαστικά.

Δεν σημαίνει «δολοφονία χαρακτήρων» ανθρώπων που είχαν μια βαθιά τραυματική εμπειρία.

Γιατί στα δικά μου μάτια αυτού του είδους η διαπόμπευση των θυμάτων, με δεύτερο βιασμό τους μοιάζει παρά με υπεράσπιση.

Και πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένας ειδικός κύκλος στην Κόλαση για όσους διαπομπεύουν ανθρώπους με τέτοιο τρόπο.