Ο μικρούλης Χάουαρντ Σουλτς που έμενε σε ένα καταθλιπτικό, μικρό διαμέρισμα στις χτισμένες από κοκκινότουβλα, εργατικές πολυκατοικίες του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης είχε μάθει καλά το μάθημα του. Από εκεί ξεκινάει η ιστορία των Starbucks.

Οι γονείς του δεν εργαζόντουσαν και το σπίτι το είχαν πνίξει τα χρέη και οι λογαριασμοί. Κάθε λίγο και λιγάκι τηλεφωνούσαν οι εισπρακτικές και ζητούσαν τον πατέρα του.

Ο μικρούλης είχε μάθει να λέει με πολύ πειστικό ύφος ότι ο πατέρας του δεν ήταν εκείνη τη στιγμή σπίτι και παρακαλούσε να του αφήσουν ένα όνομα και ένα τηλέφωνο για να επικοινωνήσει μόλις επιστρέψει σπίτι.

Όλα αυτά στα τέλη της δεκαετίας του 50, αρχές του 60. Η ιστορία του Χάουαρντ ξεκινάει στις 19 Ιουλίου του 1953. Είναι ο άνθρωπος που ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, σχεδόν πάμπτωχος, πήρε μια εταιρία με 11 καταστήματα και 100 υπαλλήλους και την έκανε έναν παγκόσμιο κολοσσό με 28.000 καταστήματα.

Ο Φρεντ Χάουαρντ ένας βετεράνος του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, δεν είχε τελειώσει το σχολείο. Όταν επέστρεψε από το μέτωπο άρχισε να εργάζεται εδώ και εκεί. Άλλοτε έκανε μεροκάματα σε εργοστάσια, άλλοτε πάλι δούλευε σαν οδηγός.

Λάτρευε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την οικογένεια του. Τα Σάββατα ήταν αφιερωμένα στα παιδιά του και τον μικρό του τον Χάουαρντ. Έπαιζαν μπέιζμπολ σε μια αλάνα πίσω από την πολυκατοικία τους. Και τα απογεύματα της Κυριακής άκουγαν όλοι μαζί το ραδιόφωνο να μεταδίδει τους αγώνες των πολυαγαπημένων του «Γιάνκις».

Μόλις και μετά βιας το ετήσιο εισόδημα της οικογένειας άγγιζε τα 20 χιλιάδες δολάρια. Δεν πεινούσαν αλλά δεν μπορούσαν να έχουν αυτό το κάτι παραπάνω που κάποιες φορές θέλουν όλοι.

Ο Φρεντ σταμάτησε να εργάζεται το 1961. Έσπασε τον αστράγαλο του σε ένα εργατικό ατύχημα. Έμεινε χωρίς μισθό, χωρίς αποζημίωση και το κυριότερο χωρίς ασφάλιση.

Ο μικρός Χάουαρντ στο μεταξύ άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό και χάρη σε μια αθλητική υποτροφία κατάφερε να μπει και να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο «Northern Michigan».

Η εκτόξευση

Ο Χάουαρντ έβαλε στόχο ζωής να μην περάσει ποτέ τόσο δύσκολα όσο όταν ήταν παιδί. Έγινε μισθωτός και έπιασε δουλειά σε μια μικρή εταιρία του Σιάτλ που είχε τρια υποκαταστήματα και πωλούσε χύμα κόκκους καφέ. Το όνομα της ήταν Starbucks.

Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 80 ο Χάουαρντ έκανε ένα ταξίδι στο Μιλάνο και γοητεύτηκε με την ιταλική ιεροτελεστία του καφέ. Συνέλαβε την ιδέα να ανοίξει ένα παρόμοιο κατάστημα στις ΗΠΑ, όπου θα πινουν καφές οι άνθρωποι, θα είναι σημείο συνάντησης και ο ιδιοκτήτης θα ξέρει τους πελάτες με το μικρό τους όνομα.

Απευθύνθηκε στα αφεντικά του στη Starbucks και τους είπε την ιδέα του. Εκείνοι γέλασαν και του είπαν να πάει στην ευχή του θεού. Ο Χάουαρντ όμως δεν το έβαλε κάτω και άνοιξε ένα καφέ έτσι όπως το φανταζόταν. Το όνομα του «Il Giornale».

Το καφέ πήγαινε όλο και καλύτερα και μέσα σε λίγο καιρό ο Χάουαρντ εξαγόρασε την ονομασία «Starbucks» από τα παλιά του αφεντικά. Μέσα σε λίγες δεκαετίες κατάφερε να απογειώσει την εταιρία η οποία σήμερα έχει 28 χιλιάδες καταστήματα σε 80 χώρες και 93 δισεκατομμύρια δολάρια κεφαλαιοποίησης.

Η δε περιουσία του άλλοτε χαμινιού από τις εργατικές πολυκατοικίες του Μπρούκλιν είναι σήμερα στα 4 δισεκατομμύρια δολάρια. Ο ίδιος από την αρχή και πριν ακόμη γίνει η εκτόξευση είχε πει στον εαυτό του ένα πράγμα: Δεν πρόκειται να δεχτεί στις επιχειρήσεις του, εργαζόμενο που να εργάζεται με τις άθλιες συνθήκες που βίωσε ο πατέρας του. Και αυτό το έκανε πράξη.

Ο Χάουαρντ έμεινε στο τιμόνι της εταιρίας για περισσότερες από 4 δεκαετίες. Αργότερα αποσύρθηκε και προσπάθησε να ζήσει τη ζωή του. Όμως κακοτοπιές και κακές επιλογές έκαναν τον Χάουαρντ να επιστρέψει εθελοντικά στη θέση του διευθύνοντα συμβούλου και με συμβολικό μισθό 1 δολαρίου το μήνα. Και όλα αυτά μέχρι η εταιρία να βρει έναν μόνιμο CEO.

Ο Χάουαρντ όμως κατάφερε και κάτι άλλο. Κατάφερε να αλλάξει τη συνείδηση για τον καφέ, να τον βάλει στο πλαστικό ποτήρι και από παντού. Στη δουλειά μας, στο αυτοκίνητο μας, όπου πηγαίνουμε, να κρατάμε ένα πλαστικό (χάρτινο πλέον) ποτήρι. Κατάφερε να τον μετατρέψει σε ένα premium προϊόν.

Ένας δημοκρατικός κατά των συνδικάτων

Ο Σουλτς είναι ένας νεοφιλελεύθερος , κεντρώος , τεχνοκράτης που πολιτικά πρόσκειται στους Δημοκρατικούς. Είναι υπέρ του ελέγχου των όπλων και του γάμου των ομοφυλοφίλων και υπέρ της απόκτησης υπηκοότητας από παράτυπους μετανάστες που είχαν εισέλθει στις ΗΠΑ ως παιδιά.

Είναι ένας σκληρός καπιταλιστής που υποστηρίζει το ελεύθερο εμπόριο, και δεν ανέχεται κανένα συνδικαλισμό και συνδικάτο. Άλλωστε όταν ανέλαβε την Starbucks στις αρχές του 80 το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να διαλύσει τον συνδικαλισμό που είχε δημιουργηθεί εντός της εταιρίας.

«Ήμουν πεπεισμένος ότι υπό την ηγεσία μου, οι εργαζόμενοι θα συνειδητοποιούσαν ότι θα άκουγα τις ανησυχίες τους. Εάν είχαν πίστη σε εμένα και στα κίνητρά μου, δεν θα χρειάζονταν ένα σωματείο.» είχε πει κάποτε σε μια συνέντευξη του.

Headlines