Σπίτια στις φλόγες: Η σφαίρα ήταν η τελευταία καταφυγή – Είναι ντουβάρια αυτά που θα καούν ή η ίδια η ζωή;

Σε αυτό το βίντεο των 13 δευτερολέπτων, όπου πυροσβέστες καταβάλλουν απεγνωσμένες προσπάθειες να αναχαιτίσουν την καρδιά της φωτιάς, φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο η κόλαση.

Είναι η ίδια ακριβώς κόλαση που κάθε δύο, τρία, τέσσερα το πολύ χρόνια, εκδικείται με μανία τον ορεινό και ημιορεινό όγκο της Πεντέλης, ό,τι φυτρώνει σε αυτήν, ότι χτίζεται, ό,τι προϋπήρχε.

Διαβάστε επίσης: Φωτιά στην Πεντέλη: 86χρονος κάτοικος αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του – Δείτε το βίντεο

Είναι κόλαση γιατί όπως δείχνουν αυτά τα 13 τρομακτικά δευτερόλεπτα, σε απόσταση πολλών μέτρων δεν μπορεί να ζήσει τίποτα.

Διαβάστε επίσης: Φωτιά στα Μέγαρα: Αναφορές για καμένα σπίτια – Νέες εκκενώσεις οικισμών

Κομμάτια, πύρινα

Η ίδια η φωτιά διασπάται σε μικρότερα κομμάτια και εκτοξεύεται προς κάθε κατεύθυνση, ανάβοντας νέες φωτιές. Δεν φαίνεται κανένα τμήμα του ουρανού, κανένα δέντρο όρθιο, κανένα κτίσμα αλώβητο.

Οποιος έχει βιώσει μια τέτοια κόλαση, δεν θέλει ποτέ να την ξαναβρεί μπροστά του. Ομως η Πεντέλη, δεν έχει δικαίωμα επιλογής, η πιο τρομακτική καταστροφή έγινε το 1995.

Δικαίωμα επιλογής δεν έχουν όσοι κατοικούν εκεί, όσοι αντίκρισαν και έζησαν την κόλαση αμέτρητες φορές, είδαν τη φωτιά να περνά μπροστά από τα σπίτια τους, μέσα από τα σπίτια τους. Οσοι είχαν δυνάμεις, μπόρεσαν να τα ξαναχτίσουν.

Γέλια και φωτογραφίες

Και τα σπίτια κάηκαν για δεύτερη και τρίτη φορά, κάηκαν σπίτια που χτίστηκαν πιο πρόσφατα.

Δεν μαύρισαν τοίχοι ούτε χάθηκαν τα λουλούδια της αυλής, ρίχτηκαν όλα στην πυρά βίαια, χρόνια ζωής και αναμνήσεις, μνήμες από φωνές και γέλια, φωτογραφίες από παιδιά και εγγόνια που μεγάλωσαν και έφυγαν μακριά.

Συμπληρώθηκε ο κύκλος της ζωής, μπροστά από το σπίτι δεν υπάρχουν μεγάλα δέντρα, όπως παλιά, που οι φρεσκοβαμμένοι τοίχοι μύριζαν μπογιά ακόμη, «και εμείς πια δεν έχουμε μαύρα μαλλιά, έχουμε άσπρα είμαστε ξανά μόνοι μας όπως τότε που ξεκινήσαμε», όμως η φωτιά είναι εκεί.

Τότε καταλαβαίνεις

Και πλέον όταν καταλαβαίνεις ότι για τρίτη και φαρμακερή φορά πλησιάζει ξανά η κόλαση, και μόλις ξημερώσει δεν θα έχεις πού να σταθείς, αέρα να αναπνεύσεις, ακούς τις φωνές των αστυνομικών που ουρλιάζουν «απομακρυνθείτε» και τις σειρήνες των περιπολικών και της πυροσβεστικής να ξεπερνούν σε φρίκη τους ήχους των δέντρων που πεθαίνουν….

Ενας πυροβολισμός ακούστηκε στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού που είχε κυκλωθεί από τις τεράστιες φλόγες, και τον κρότο από την σκανδάλη κατάπιε ο θόρυβος της καταστροφής, και ένας άνθρωπος 84 χρονών, σε εκείνο το σπίτι που είχε καεί τρεις φορές, αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του, επειδή η απελπισία δεν είχε όρια, και η ζωή στο εξής, νόημα.

Ετσι ερμηνεύτηκε αυτή η ολέθρια πράξη που βύθισε σε ακόμη μεγαλύτερη θλίψη τη σύζυγό του, συγγενείς, γείτονες.

Μία νεαρή γυναίκα

Το δεύτερο βίντεο, δείχνει και άλλες οικογένειες που είδαν τα σπίτια τους να καίγονται. Μία νεαρή γυναίκα, με τρία παιδιά και τον σύζυγό της, έμενε στον πρώτο από τους δύο ορόφους ενός  σπιτιού.

Οι γονείς της στον πάνω. Το πρωί της Τετάρτης, το σπίτι ήταν ακατοίκητο. Κάπνιζε, από μέσα έβγαιναν πυροσβέστες. «Αυτό το σπίτι που βλέπετε, έχει καεί τρεις φορές από το 1995».

Είναι η ζωή μου

Το βράδυ της Τετάρτης η κόλαση της φωτιάς που ξέσπασε το απόγευμα στο Νταού Πεντέλης απλωνόταν προς της Ανθούσα, την Παλλήνη, σάρωνε το Ντράφι, χτυπούσαν τα κινητά από το 112 που καλούσε σε εκκένωση ολόκληρων περιοχών και τα αυτοκίνητα έκαναν ουρές να φύγουν, λυσσομανούσε ο αέρας που σκόρπιζε κάπνα και φλόγες, πυροσβέστες και αστυνομικοί, εθελοντές,

και κάτοικοι να φωνάζουν και να προσπαθούν να ακουστούν πάνω από τις σειρήνες, να μπαίνουν στα σπίτια και να φωνάζουν «φύγετε», και η κόλαση της Πεντέλης να κατακαίει και πολλοί να μην μπαίνουν στα αυτοκίνητα, να τυλίγουν με βρεγμένα μαντήλια τα πρόσωπά τους, και να παίρνουν τα λάστιχα, να καταβρέχουν….

Τόσοι πολλοί εκείνοι που δεν ήθελαν να φύγουν, που οι κάμερες σταμάτησαν να τους διακρίνουν από τις φωτιές, κόπηκε το ρεύμα, και η μάχη για το σπίτι δινόταν στη λάμψη της φωτιάς, σταμάτησαν νύχτα να πετούν τα τελευταία ελικόπτερα,

μόνοι τους να προσπαθούν, σαν να ήταν να σώσουν τον ίσιο τους τον εαυτό, και να στριγγλίζουν οι σειρήνες περιπολικών έξω από τα σπίτια, ξανά «φύγετε μακριά», διαπληκτισμοί, όμως αν καεί το σπίτι «θα είμαστε άνθρωποι χωρίς παρελθόν, δύσκολα θα ξαναχτίσουμε το μέλλον».

Τα παράθυρα

Και έμειναν τόσοι πολλοί με τη φωτιά να τους προσπερνά, και άλλους να τους τραβούν με το ζόρι, όταν τα παράθυρα που είχαν ανοίξει μόλις το προηγούμενο πρωί για να δεχτούν τον ήλιο, τώρα ξερνούσαν φωτιά.

Φυσάει και την επόμενη μέρα, σηκώνεται στάχτη από το έδαφος, όπου κι αν γυρίσει το βλέμμα, κάποιοι τα κατάφεραν, στάθηκαν δίπλα στα σπίτια τους, όπως θα βοηθούσαν τα παιδιά τους, κι ας πίστευαν ότι με ένα λάστιχο θα τρόμαζαν την κόλαση της Πεντέλης.

Ας είναι

Κάτι πιο βαθύ, σε όλες τις πυρκαγιές, τους καρφώνει τα πόδια στο έδαφος. Το σπίτι πρέπει να σωθεί με κάθε κόστος. Το σπίτι είναι η ζωή του κάθε ανθρώπου. Εκείνων που προυπήρχαν κι εκείνων που θα έρθουν στη συνέχεια.