Τουρκική εισβολή στην Κύπρο: Η ζωή των προσφύγων μετά την εισβολή

Σαν σήμερα, στις 20 Ιουλίου 1974, ξεκινά η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Τα τουρκικά στρατεύματα, παραβιάζοντας κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου πραγματοποιούν απόβαση στο βόρειο τμήμα του νησιού.

Στην προαναγγελθείσα αυτή τους ενέργεια, τούς είχε απλόχερα προσφερθεί η ιδανικότερη πρόφαση: το πραξικόπημα στην Κύπρο, που οργάνωσε, πέντε ημέρες πριν, η Χούντα των Αθηνών εις βάρος της κυπριακής κυβέρνησης.

Στις 20 Ιουλίου είχαμε το πρώτο βήμα (Επιχείρηση: Αττίλας Ι) των Τούρκων στην Κύπρο. Το σχέδιο εισβολής ολοκληρώθηκε με τον Αττίλα ΙΙ, στις 14 – 18 Αυγούστου, όπου, κατά παράβαση της επίσημα συμφωνημένης εκεχειρίας , εξαπέλυσαν δεύτερη εισβολή καταλαμβάνοντας το 36% της έκτασης του νησιού.

• Διαβάστε ακόμα: Τουρκία: «Εργαλειοποίηση» του Κυπριακού

Ο κατάλογος των θυμάτων ιδιαίτερα μακρύς. 6 χιλιάδες νεκροί, πάνω από 1.500 αγνοούμενοι και πάνω από 200.000 εκτοπισμένοι.

Λίγους μήνες μετά την εισβολή, τον Δεκέμβριο του 1974, «ΤΟ ΒΗΜΑ» και ο Μανούσος Πλουμίδης βρίσκονται στην Κύπρο και περιγράφουν τη ζωή των ελληνοκύπριων προσφύγων.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 19.12.1974, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

«Μια σύντομη επίσκεψη στους καταυλισμούς των περιοχών Αμμοχώστου – Λάρνακος, στους καταυλισμούς Λευκαρίτη, Μαρσέλλου, Ορμιδίων, Ξυλοτύμπου και Δασακίου –  Άχνας αφήνει εντυπώσεις καταθλιπτικές.

»Σε σειρές από σκηνές άσπρες (της ελληνικής βοήθειας) και πράσινες (της αμερικανικής) ζουν πέντε μήνες τώρα άνθρωποι, που έχουν συνηθίσει σε άλλο τρόπο ζωής, στα σπίτια τους, με χωρισμένη κάθε οικογένεια από την άλλη, με τα αγαθά που τους εξασφάλιζε ο τεχνικός πολιτισμός και το σχετικό ψηλό βιωτικό τους επίπεδο, την ηλεκτρική κουζίνα τους, την τηλεόρασή τους και πολλές φορές το ηλεκτρικό πλυντήριο.

»Τώρα ζουν στις σκηνές που μόλις χωρούν τρία ντιβάνια, κάνουν το νοικοκυριό τους στο ύπαιθρο, μαγειρεύουν στα κοινά μαγειρεία, ή σ’ ωρισμένους καταυλισμούς, παίρνουν το φαγητό τους έτοιμο από το κοινό συσσίτιο.

»Ζουν η κάθε οικογένεια δίπλα στην άλλη με μοναδικό χώρισμα το πανί της σκηνής, έτσι που όχι μόνο να μην είναι δυνατή η απομόνωση, αλλ΄ ούτε η αποφυγή της δημοσιοποιήσεως του ιδιωτικού βίου.

»Οι συνθήκες αυτές είναι βέβαια ιδιαίτερα αποκρουστικές για πληθυσμούς αγροτικούς. Στον καταυλισμό του Δασακίου – Άχνας οι πρόσφυγες αρνήθηκαν το στήσιμο των σκηνών σε σειρές και βοηθούμενοι από την τοποθεσία, εσκόρπισαν τις σκηνές τους κάτω από τα δέντρα.

(…)

»Δεν είναι, άλλωστε, μόνο τα προβλήματα της συμβιώσεως, που αντιμετωπίζουν οι επιτροπές. Ασχολούνται και με τα πολλά και ποικίλα άλλα, που προκύπτουν κάθε τόσο, προβλήματα και παράπονα για την ανεπάρκεια του επιδόματος, που δίνει η Κυβέρνηση, με ζητήματα που σχετίζονται με τη διανομή των τροφίμων (…), ή του ρουχισμού (…) και ακόμη με ζητήματα σχετικά με τις τιμές των τροφίμων, που πουλούν οι έμποροι και που κατηγορούνται ενίοτε για αισχροκέρδεια.

»Ταλαιπωρεί ακόμη τους πρόσφυγες η καθυστέρηση του ηλεκτροφωτισμού των καταυλισμών, που γίνεται αισθητότερη όσο προχωρεί ο χειμώνας και μεγαλώνουν οι νύχτες.

»Όπως και η καθυστέρηση, σ’ ωρισμένες περιπτώσεις έργων αποχετεύσεως, που είναι απαραίτητα τώρα το χειμώνα με τις βροχές, που οι καταυλισμοί πνίγονται στις λάσπες».