Πριν την Billie Eilish, οι γυναίκες ήταν ευτυχισμένες

Από τις υπαρξιακές νοσταλγίες της Kate Bush ή τους οικείους προβληματισμούς της Fiona Apple σχετικά με το «τραύμα», τις ευάλωτες μπαλάντες της Alanis Morissette ή τους γεμάτους αγωνία ύμνους της Avril Lavigne, οι γυναίκες καλλιτέχνιδες έχουν από καιρό εξερευνήσει θέματα σπαραγμού, απόρριψης, μοναξιάς μέσα στη μουσική τους. Έτσι, όταν η Recording Academy, ή αλλιώς ο οργανισμός πίσω από τα βραβεία Grammy, πίστωσε στην Billie Eilish την εφεύρεση του είδους Sad Girl Pop, οι άνθρωποι στο Twitter δεν πείστηκαν.

Το άρθρο που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα στην επίσημη ιστοσελίδα των Grammy έκανε συνδέσεις μεταξύ της μουσικής της Eilish και των σταρ της Gen Z, όπως η Olivia Rodrigo και η Tate McRae. «Η sad girl pop άρχισε πραγματικά να σχηματίζει το δικό της είδος υποείδους με το που που εμφανίστηκε η Billie Eilish και η ψιθυριστή, ζοφερή μουσική της το 2016», έγραφε.

• Διαβάστε ακόμα: Αυτά είναι τα 10 καλύτερα μουσικά άλμπουμ των ’80s

Το άρθρο, όπως ήταν αναμενόμενο, προκάλεσε αναστάτωση στο Twitter, αφού ένας θαυμαστής της Billie Eilish κοινοποίησε το άρθρο της Recording Academy. «Λεγεώνες» θαυμαστών από λυπημένα κορίτσια του παρελθόντος και του παρόντος πέρασαν στην επίθεση, αναφέροντας τη Fiona Apple και την Alanis Morissette ως πρωτοπόρες του υποείδους στα 90s. Άλλοι θύμησαν την Avril Lavigne, τη Lorde και φυσικά την ίδια τη βασίλισσα της καλοκαιρινής θλίψης: Lana Del Rey.

Αν και το άρθρο παραδέχεται ότι «η sad girl pop δεν είναι ακριβώς καινούργια», υποστηρίζει ότι η Eilish έχει εκλαϊκεύσει τη sad girl pop σε δικό της υποείδος. Εντάξει, ίσως η Eilish να εισήγαγε μια γενιά εφήβων στη μελαγχολία του Sad Girl -άλλο αυτό και άλλο να κουβαλάει στις πλάτες της όλη την εφηβική απόγνωση του πλανήτη.

Ανεξάρτητα από το πού ή πότε εμφανίστηκε το συγκεκριμένο υποείδος, φαίνεται παράλογο να πιστώνεται η συλλογική θλίψη σε έναν μόνο καλλιτέχνη. Η θλίψη είναι καθολική και εκφράζεται σε πολλά και διαφορετικά στυλ και μουσικά είδη ανά τις κουλτούρες του πλανήτη. Τώρα αν αυτή μεταφράζεται σε μαργαρίτες στα μαλλιά και αποστασιοποιημένο ύφος αλά Del Rey, ή μαλλιά με πράσινο νέον και ύμνο το «Bad Guy» αλλάζει το πράγμα.