Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οσα, περίπου, κι αυτά της ενήλικης ζωής μου. Πυρκαγιές που κατασπαράζουν δασικές εκτάσεις, χωράφια, σοδειές, μαντριά, ζώα, σπίτια, περιουσίες, ανθρώπους. Και που, ακόμη κι αν δεν έχουν πλήξει εμάς τους ίδιους, γίνονται σιγά σιγά κομμάτια στο παζλ της μνήμης μας. «Θυμάσαι τότε που, στη μεγάλη φωτιά της Παλλήνης, τρέχαμε στο σπίτι του φίλου μας για να σώσουμε τις κιθάρες του;». «Τότε που η φωτιά είχε φτάσει μέχρι την αυλή του σπιτιού της θείας μας, έκαψε ένα πεύκο και μετά σταμάτησε; Θαύμα, θαύμα!». «Εχει χρειαστεί να φύγω άρον άρον από το σπίτι λόγω κινδύνου πυρκαγιάς. Δεν ξέρεις τι σημαίνει να πρέπει να αποφασίσεις μέσα σε τρία λεπτά τι θα περισώσεις από μια ολόκληρη ζωή, τόσο λίγα ώστε να χωράνε σε ένα σακ βουαγιάζ». Υπάρχει βέβαια και η συλλογική μνήμη. Το 2007, οι πυρκαγιές στην Ηλεία με τα 63 θύματα – οι πρώτες νομίζω που κάλυψαν τα κανάλια με συνεχή ροή προγράμματος και ζωντανές συνδέσεις. Και, πριν από τέσσερα χρόνια, το Μάτι με τους 103 νεκρούς, η δεύτερη, κατά σειρά, πυρκαγιά, διεθνώς, με τα περισσότερα θύματα στον 21ο αιώνα.

Πυρκαγιές γίνονται παντού. Ο σχετικός χάρτης της Ευρώπης, φέτος το καλοκαίρι είναι κατακόκκινος. Τα τελευταία χρόνια, πυρκαγιές έκαιγαν, επί εβδομάδες, τα δάση της Καλιφόρνιας, της Αυστραλίας, της Σιβηρίας. Εκ της πραγματικότητας, φαίνεται ότι το να προληφθούν είναι εξαιρετικά δύσκολο, το «αναπάντεχο» μιας πυρκαγιάς, σε αρκετές περιπτώσεις δεν διαφέρει και πολύ από το «αναπάντεχο» ενός σεισμού. Το θέμα είναι πώς αντιμετωπίζονται από τον κρατικό μηχανισμό. Διότι εκείνα τα περί «στρατηγού ανέμου» του Βύρωνα Πολύδωρα περιθωριοποιούνται στα όρια του γραφικού. Δεν φαντάζομαι ότι εκπονείται πρόγραμμα αντιμετώπισης πυρκαγιών με δεδομένο ότι ο συγκεκριμένος «στρατηγός» θα είναι με το μέρος μας.

Στην Ελλάδα όμως έχουμε και μια άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία. Οι πυρκαγιές γίνονται θέμα κομματικής αντιπαράθεσης. Από χθες κάποιοι δεν κρύβουν τη χαρά τους, κάποιοι ξεσκονίζουν το «Παραιτηθείτε», άλλοι υποστηρίζουν ότι το κράτος λειτούργησε άψογα και η Ελένη Γερασιμίδου ισχυρίζεται ότι μόνο «ο λαός σώζει τον λαό». Αλήθεια τώρα, το πόσο μπορούν να επηρεάσουν ένα εκλογικό αποτέλεσμα φάνηκε το 2007 όταν, δύο μήνες μετά τις πυρκαγιές στην Ηλεία, επανεκλέχτηκε η Νέα Δημοκρατία.

Υπάρχει μόνο μία εξαίρεση. Και αυτή είναι η πυρκαγιά στο Μάτι. Οχι για τη μεγάλη καταστροφή που προκάλεσε αφού ο άνεμος εκείνες τις ώρες φυσούσε μανιασμένα. Ούτε για τους 103 νεκρούς αν και πολλοί από αυτούς κάηκαν ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν κάτι που αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε σχέδιο εκκένωσης. Η φωτιά στο Μάτι είναι και θα είναι πάντα η βαριά αμαρτία ΣΥΡΙΖΑ για το μανιπουλάρισμα που στήθηκε. Για τη σύσκεψη παρωδία στην οποία ο Αλέξης Τσίπρας ρωτούσε, ανήξερος τάχα, πότε θα πετάξουν τα αεροπλάνα. Για τον Πάνο Καμμένο που έβριζε τους πυρόπληκτους. Γιατί όλο αυτό ήταν, για τη Ρένα Δούρου, μια στραβή στη βάρδια της. Και το κυριότερο, γιατί, ενώ δεν μπορεί να μην ήξεραν ότι η αλήθεια θα ερχόταν στο φως, εξακολουθούσαν να κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό.

Θα ζήσουμε (μέχρι να πεθάνουμε)

Πριν από λίγες ημέρες ήταν η επέτειος θανάτου του Αντον Τσέχοφ. Που βεβαίως «εορτάστηκε» στο Διαδίκτυο με «κομμάτια κι αποσπάσματα» των έργων του. Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το έλλειμμα γνώσεων και τη διαστρέβλωση ενός κειμένου προκειμένου να εναρμονιστεί με την ιδεολογία του «χρήστη». Η φράση που κυκλοφόρησε λοιπόν ήταν «Το θα ζήσουμε θείε Βάνια» από το ομώνυμο έργο. Διατυπωμένη με έναν επαναστατικό τόνο. Θα ζήσουμε μωρέ (το «σε πείσμα της κυβέρνησης» ήταν τα αποσιωπητικά). Μόνο που ο Τσέχοφ λέει κάτι εντελώς διαφορετικό. Από μία απλή ανάγνωση (της μετάφρασης της Χρύσας Προκοπάκη) καταλαβαίνεις ότι το «Θα ζήσουμε» είναι εντελώς απαισιόδοξο, κάτι σαν αναγκαίο κακό. Θα ζήσουμε μέχρι να πεθάνουμε, μέχρι «να αναπαυθούμε». Καμία σχέση με το «…εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί». Αυτά γίνονται όμως όταν προσπαθείς να κάνεις την ποίηση σύνθημα.

Headlines