Η γειτονική Ιταλία βρίσκεται στη δίνη μιας πολιτικής κρίσης.

Ο πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι παραιτήθηκε, αφού είδε τον κυβερνητικό συνασπισμό που τον υποστήριζε να αποδιαρθρώνεται, και η χώρα οδεύει προς εκλογές που είναι πιθανό να διαμορφώσουν μια νέα κατάσταση.

Πολύ θα πουν ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με τις ιδιαιτερότητες του ιταλικού πολιτικού συστήματος, την αδυναμία να υπάρχει ένας ισχυρός κυβερνητικός συνασπισμός, τους ιδιαίτερους υπολογισμούς κάθε κόμματος.

Όμως, πιστεύω ότι δείχνουν ένα συνολικό πρόβλημα στην Ευρώπη.
Η Ιταλία δεν είναι η μόνη χώρα με μια κυβέρνηση σε κρίση.

Στη Γαλλία είδαμε τον Μακρόν να δυσκολεύεται στις βουλευτικές εκλογές.

Στη Γερμανία λείπει μια ηγετική φυσιογνωμία όπως η Μέρκελ.
Σε όλες τις χώρες καταγράφεται δυσαρέσκεια των πολιτών και ανησυχία για το μέλλον.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ευρώ: Γιατί κατέρρευσε σε χαμηλό 20ετίας

Η Ευρώπη τα βρήκε δύσκολα στην πανδημία, χρειάστηκε μεγάλη διαπραγμάτευση για το «Ταμείο Ανάκαμψης» και αποδείχτηκε απροετοίμαστη για μια μεγάλη γεωπολιτική σύγκρουση όπως ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Πάγια προβλήματα όπως η ενεργειακή εξάρτηση αποδεικνύονται σχεδόν μοιραία μέσα σε μια συγκυρία όπως η τωρινή.
Ζητήματα που στην πραγματικότητα «σπρώχνονταν» στο μέλλον χωρίς να αναζητείται πιο συνολική αντιμετώπιση επανέρχονται στο προσκήνιο.

Συζητήσεις που δεν έγιναν όπως αυτές που αφορούν το παραγωγικό μοντέλο και τη λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών, σήμερα μεταφράζονται σε προβλήματα συνοχής και δυσκολίας χάραξης κοινής πολιτικής.

Πάγια ερωτήματα όπως αυτό μιας διακριτής ευρωπαϊκής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής σήμερα οδηγούν σε μια Ευρώπη που απλώς «διαλέγει στρατόπεδο» χωρίς να μπορεί να κάνει τη διαφορά στο διεθνές πεδίο.

Όλα αυτά διαμορφώνουν μια συνθήκη βαθύτερης κρίσης στην Ευρώπη.

Μια δυσκολία να χαραχθεί πορεία στα νέα αχαρτογράφητα νερά.

Μια διάχυτη αίσθηση «κρίσης ηγεσίας».

Μια διευρυνόμενη δυσπιστία των πολιτών.

Ο κίνδυνος από παραλλαγές της ακροδεξιάς που παραμονεύουν.

Το διαρκές ενδεχόμενο κοινωνικών εκρήξεων.

Η Ευρώπη θα δοκιμαστεί το επόμενο διάστημα.

Ας ελπίσουμε ότι θα διαμορφωθούν ηγεσίες που θα μπορούν να επικοινωνούν με τις κοινωνίες και τις αγωνίες τους, που θα αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως ανθρώπους και όχι ως στατιστικές και θα μπορούν όντως να παράγουν πολιτική και όχι μόνο επικοινωνία.

Διαφορετικά απλώς θα παρακολουθούμε τα διαφορετικά επεισόδια της κρίσης.

Headlines