Αυστηρές ποινές για τις πυρκαγιές

Ο υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας βίωσε από κοντά (πιο κοντά δεν γινόταν) την τραγωδία της πυρκαγιάς στην Πεντέλη. Η πύρινη κόλαση ακούμπησε σχεδόν το σπίτι του, ο ίδιος βρέθηκε, όπως μου έλεγε προχθές, αντιμέτωπος όχι μόνο με τη φωτιά, αλλά και με υπαρξιακά ερωτήματα. Λ.χ. φεύγεις από το σπίτι σου για να σωθείς. Τι παίρνεις μαζί σου, εκτός από τις αναμνήσεις μιας ζωής που πέρασες εσύ και η οικογένειά σου, μέσα σε αυτό;

Ευκαιρίας δοθείσης μιλήσαμε αρκετά για τη φωτιά στην Πεντέλη και για την ανάγκη να θεσπιστεί ένα ακόμη αυστηρότερο πλαίσιο για τους εμπρηστές. Ο ίδιος είναι πεπεισμένος ότι η φωτιά ήταν εσκεμμένος εμπρησμός: «Εκεί που μπήκε, την ώρα και με τις συνθήκες που μπήκε, είμαι σίγουρος ότι ήταν εμπρησμός. Οπως και αργότερα, που είδαμε το φαινόμενο, να ξεσπάει πυρκαγιά στα 500 μέτρα, μετά από το σημείο, που είχε περιχαρακωθεί».

Του έθεσα το θέμα του να καταστεί ο εμπρησμός ιδιώνυμο. Μου ανέφερε ότι επί δικής του υπουργίας, και με εντολή του Κυρ. Μητσοτάκη, στην αλλαγή του Ποινικού Κώδικα το καλοκαίρι του 2019 θεσπίστηκαν αυστηρότερες ποινές για τους εμπρηστές – είναι πλέον κακούργημα και τιμωρείται με 15 χρόνια φυλάκιση.

– Ναι, αλλά δεν αρκεί, παρατήρησα. Η δράση τους συνεχίζεται.

Συμφώνησε και, όπως μου είπε, «όταν τελειώσουν όλα αυτά» θα φέρει στη Βουλή καινούργια διάταξη, με ακόμη πιο αυστηρές ποινές.

Για να δούμε. Γιατί δεν αντέχει ο τόπος άλλες τέτοιες τραγωδίες…

Το πάθημα δεν γίνεται μάθημα

Στο μεταξύ συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η δράση των ανά τη χώρα (και στην Αττική ειδικότερα) εμπρηστών. Η εισαγγελία του Αρείου Πάγου διέταξε προχθές κατεπείγουσα έρευνα για τις φωτιές στην Πεντέλη και τα Μέγαρα, αλλά άμα δείτε να συλληφθεί κανείς να μου γράψετε – μέχρι και σε βίντεο απεικονίζεται η δράση ενός εξ αυτών στην πυρκαγιά της Παλλήνης. Οσο δεν στήνονται παγίδες, σε περιοχές… ευεπίφορες στη δράση των εμπρηστών, δεν πρόκειται να λειτουργήσει αποτρεπτικά καμία τακτική περιορισμού των πυρκαγιών. Θα συμβαίνουν τα ίδια κάθε χρόνο.

Εγώ απορώ με τη μακαριότητα της κυβέρνησης. Βλέπει – το γνωρίζει από την πρόβλεψη των μετεωρολόγων – ότι θα επικρατήσουν ξηρασία και ισχυροί άνεμοι στην περιοχή της Αττικής ας πούμε. Δεν υποψιάζεται ότι το παιχνίδι είναι πολύπλευρο και παίζεται με όλα τα μέσα;

Ως καλόπιστος που είμαι να δεχτώ ότι δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός από κάπου (αν και έχω ισχυρές επιφυλάξεις). Γιατί δεν βγάζει περιπολίες στις περιοχές αυτές, εκείνες τις ώρες που είναι κρίσιμες για την εκδήλωση εμπρηστικών ενεργειών; Αστυνομικοί, πυροσβέστες, ακόμη και εθελοντές, θα μπορούσαν να επιστρέψουν σε αυτή την προσπάθεια. Η παρουσία τους και μόνο θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στη δράση αυτών των καθαρμάτων, που αψηφούν τον κίνδυνο να χαθούν ανθρώπινες ζωές, και ακόμη περιουσίες και κόποι μιας ζωής. Η Πεντέλη έχει καεί εκατό φορές τα τελευταία σαράντα – πενήντα χρόνια. Κάποτε την έκαιγαν οι λεγόμενοι οικοπεδοφάγοι. Τώρα την καίνε άλλα συμφέροντα. Πόσες φορές πρέπει να συμβεί αυτό, ώστε η κυβέρνηση να πάρει επιτέλους σοβαρά μέτρα – και μαζί και το μάθημα της;

Σκληρό παιχνίδι

Πού ήταν ας πούμε, ένα μικρό παράδειγμα αναφέρω, τα περίφημα drones που θα περιπολούσαν στις περιοχές που είναι επικίνδυνες για φωτιά; Γιατί δεν σηκώθηκαν; Τα ελικόπτερα της Αστυνομίας γιατί έμειναν καθηλωμένα τις ώρες αυτές που βάζουν τις φωτιές; Μια απλή παρατήρηση – εγώ την έχω κάνει από μόνος μου – δείχνει ότι όλες ή σχεδόν όλες μπαίνουν το απόγευμα, μεταξύ 5 και 6, ώστε να έχουν πάρει διαστάσεις μέχρι να πέσει το σούρουπο και να μην μπορούν να επιχειρήσουν τα εναέρια μέσα. Τι άλλο πρέπει να γίνει; Αναρωτιέμαι, και απάντηση δεν μπορώ να δώσω…

Κι ακόμη: Πόσες φορές πρέπει να καούν η Ηλεία, η Αταλάντη, η Κερατέα, τα Μέγαρα, το Σοφικό Κορινθίας, η Μαλακάσα, το Καπανδρίτι, το δάσος της Δαδιάς στον Εβρο, για να αποφασίσει η κυβέρνηση ότι πρέπει να υιοθετήσει τις περιοχές αυτές, να τις θέσει υπό αυστηρό έλεγχο, για να μπορέσει να προλάβει να σώσει ό,τι έχει απομείνει από τον δασικό τους πλούτο;

Και πάλι δεν έχω απάντηση. Το μόνο θετικό που μπορεί κανείς να βρει στις ενέργειές της είναι ευτυχώς (ΕΥΤΥΧΩΣ!) τουλάχιστον ότι δεν έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές. Λειτουργεί ο μηχανισμός απομάκρυνσης των ανθρώπων από τις περιοχές που έχουν πάρει φωτιά. Κατά τα λοιπά, ακόμη και χίλια πυροσβεστικά μέσα να διαθέτει η χώρα, τίποτε δεν μπορεί να αποτρέψει μια φωτιά που έχει βάλει ένα ανθρώπινο χέρι, με στόχο να κάψει μια περιοχή.

Το ανέφερα και προηγουμένως: Το παιχνίδι είναι πολύπλευρο, και παίζεται σκληρά, πολύ σκληρά…

Πολιτική σύγκρουση

Σε ένα άλλο θέμα τώρα, που αφορά την πρόταση της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την ανάληψη της προεδρίας της Ανεξάρτητης Αρχής Προστασίας των Προσωπικών Δεδομένων από την πρώην υφυπουργό Εύη Χριστοφιλοπούλου. Μια πρόταση που προκάλεσε την αντίδραση του ΠΑΣΟΚ, το οποίο εκτιμώντας ότι πρόκειται για μια απόπειρα διεμβολισμού του χώρου από την κυβέρνηση, αρνείται να υπερψηφίσει την υποψηφιότητα. Δεν ξέρω πώς στράβωσε έτσι το πράγμα, ούτε και τι μπορεί να συμβεί πλέον με την υποψηφιότητα της Χριστοφιλοπούλου. Υποθέτω ότι έχει να κάνει με την πεποίθηση που υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ ότι όταν προτάθηκε από τον Βαγγέλη Αργύρη, επικεφαλής της επιτροπής για τα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, στη Χριστοφιλοπουλου να είναι υποψήφια με το κόμμα στις εκλογές, εκείνη αρνήθηκε. Εκτιμάται ότι η άρνησή της είχε να κάνει με την αποδοχή προηγούμενης πρότασης από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να αναλάβει ως πρόεδρος της Αρχής. Από τη Χαριλάου Τρικούπη τής καταλογίζουν ότι δεν το ανέφερε ως όφειλε στην ηγεσία του κόμματος, πριν δημοσιοποιηθεί και λάβει ανεξέλεγκτη πολιτική διάσταση.

Της προσάπτουν ακόμη ότι ενώ έχει μεσολαβήσει αυτός ο θόρυβος, δεν έχει δηλώσει ότι αποσύρεται. Οτι δεν επιθυμεί να είναι υποψήφια για τη θέση αυτή.

Η κυβέρνηση, από την άλλη, επιμένει, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης φέρεται αποφασισμένος να εκλεγεί στη θέση αυτή, διότι την εκτιμά ιδιαίτερα από την εποχή που είχαν συγκατοικήσει επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης (εκείνος ως υπουργός, εκείνη ως υφυπουργός). Και νομίζω ότι μπορεί να το κάνει, αν δεν με απατούν οι πληροφορίες μου.

Εν ολίγοις, μια κρίση που θα μπορούσε να αποσοβηθεί (λ.χ. να την είχε προτείνει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και να είχε σύρει την κυβέρνηση να την υπερψηφίσει…) παίρνει πια χαρακτήρα πολιτικής σύγκρουσης, που κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ να τρίβει τα χέρια του από χαρά…

Τροφή για σκέψη

Καλοκαίρι διανύουμε, βιβλία εκδίδονται κι εγώ παρέλαβα τελευταία ένα που αφορά δύο φίλους μου: Τον οξυδερκή και ρηξικέλευθο Στέφανο Μάνο και τον… ομοιοπαθή (σε σχέση με τη δράση των «γνωστών – αγνώστων» ) συνάδελφό μου στη δημοσιογραφία Αρη Πορτοσάλτε. Το βιβλίο που επιγράφεται «Τομή στην αδράνεια» είναι στην πραγματικότητα οι αφηγήσεις (κάποια κυριακάτικα πρωινά) του κυρίου Μάνου στον Αρη, αναφορικά με την εν μέσω πολλαπλών προβλημάτων και συνεχών προκλήσεων πορεία της σύγχρονης Ελλάδας. Γοητευτικός συνομιλητής ο Στ. Μάνος, σκληρός και στέρεος στις απόψεις του, αναλύει, προτείνει, εισηγείται, κρίνει και αποτιμά την περίοδο της δικής του ενεργού εμπλοκής στη διακυβέρνηση της χώρας.

Μπορεί να διαφωνεί κανείς με τις απόψεις του, όμως δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η αφήγησή του αποτελεί μια πολύτιμη τροφή για σκέψη, τώρα ειδικά που εν πολλοίς έχουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταπέσει αρκετές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ του πολιτικού προσωπικού της χώρας, ακόμη και αν αυτό δεν δηλώνεται, για ευνόητους λόγους.

«Η τομή στην αδράνεια» κυκλοφορεί σε μια καλαίσθητη έκδοση από τις εκδόσεις Πρώτη Υλη…