Η δύναμη της προσδοκίας

Είναι γνωστή η ιστορία με ένα μικρό στρατιωτικό απόσπασμα που χάθηκε στις Αλπεις κατά τη διάρκεια ελιγμών. Τις επόμενες μέρες σημειώθηκε έντονη χιονόπτωση και παρατηρήθηκαν χιονοστιβάδες. Ολοι τούς θεωρούσαν νεκρούς. Ωστόσο, µερικές µέρες αργότερα το απόσπασμα εμφανίστηκε σώο σε ένα απίθανό σημείο. Το επιτελείο στρατού έμεινε έκπληκτο και ζήτησε διευκρινήσεις από τον επικεφαλής του αποσπάσματος σχετικά με το πώς κατάφεραν να βρουν τον προσανατολισμό τους σε τόσο αντίξοες συνθήκες. Ο επικεφαλής απάντησε ότι ένας στρατιώτης είχε έναν παλιό χάρτη μαζί του, ο οποίος τους βοήθησε να βρουν τον δρόμο τους. Το επιτελείο μελέτησε προσεκτικά τον χάρτη και διαπίστωσε ότι ο χάρτης δεν είχε καμία σχέση με τις Αλπεις, αλλά αφορούσε μια ορεινή περιοχή των Πυρηναίων. Ετσι, με λάθος χάρτη, αλλά με άφθονες προσδοκίες, οι στρατιώτες σώθηκαν.

Το περιστατικό θυμίζει έντονα την υπόθεση κατασκευής της μονάδας Πτολεμαΐδα 5 της ΔΕΗ, από την οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η ενεργειακή επάρκεια της χώρας τον φετινό χειμώνα.

Η κατασκευή της σχεδιάστηκε σε μια άλλη Ελλάδα, το 2010, με διαφορετικά ενεργειακά δεδομένα. Λόγω της χρεοκοπίας της χώρας δεν ξεκίνησε η υλοποίησή της στον σωστό χρόνο, παρά μόνο μετά το 2015 όταν οι εξελίξεις δεν δικαιολογούσαν τη δημιουργίας μιας μονάδας με καύσιμο τον λιγνίτη. Και βέβαια τα λεφτά δεν περίσσευαν. Ηδη άλλωστε είχε αποφασιστεί σε ευρωπαϊκό έδαφος η απανθρακοποίηση της ηλεκτροπαραγωγής. Με καθαρά επενδυτικούς όρους, αλλά και ενεργειακούς, η απόφαση της τότε διοίκησης της ΔΕΗ δεν είχε καμία λογική. Αντί να στραφούμε ως χώρα μαζικά στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, όπου ήδη υπήρχε το απαραίτητο επενδυτικό ενδιαφέρον, αποφάσισαν οι τότε ιθύνοντες να ρίξουν 1,5 δισ. – από αυτά που δεν είχαμε – στην κατασκευή αυτής της μονάδας. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όταν ελήφθη η απόφαση για την κατασκευή της λιγνιτικής μονάδας Πτολεμαΐδα 5 το 2010, η τιμή των τελών ρύπων διοξειδίου του άνθρακα (CO2) – που κάνει πανάκριβο το ρεύμα από λιγνίτη – ήταν στα 5,9 ευρώ ο τόνος, όταν ελήφθη η απόφαση ήταν τέσσερεις φορές (προφανώς ασύμφορη) πάνω και σήμερα είναι μεταξύ 80-100 ευρώ ο τόνος!

Κι όμως όσοι έλαβαν σε λάθος χρόνο μια λάθος απόφαση δικαιώθηκαν. Η τιμή του φυσικού αερίου λόγω Πούτιν ανέβηκε τόσο πολύ που μια μονάδα παραγωγής ρεύματος που επιβαρύνεται με τόσο υψηλά τέλη ρύπων να είναι συμφέρουσα και από πλευράς τιμής. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό ήταν ότι η νέα κυβέρνηση της ΝΔ το 2019 μπορούσε να είχε σταματήσει την ολοκλήρωση της επένδυσης, αλλά δεν το έκανε. Και ας είχε χρόνο έναρξης λειτουργίας το 2022 και κλείσιμο λόγω κατάργησης του λιγνίτη το 2025 και στη συνέχεια μετατροπής της με καύσιμο φυσικό αέριο για μία τριετία.

Αποφασίσαμε δηλαδή διακομματικά ως χώρα να επενδύσουμε 1,5 δισ. για μια μονάδα που θα λειτουργήσει για έξι χρόνια στην καλύτερη περίπτωση. Και μας βγήκε! Οσοι συμμετείχαν για πάνω από μία δεκαετία στην απόφαση κατασκευής της είχαν εκ των υστέρων δίκιο! Σημάδι πως η προσδοκία μπορεί να αποτελέσει μια ανεξάντλητη πηγή δύναμης.

Και πλέον η χώρα έχει στη διάθεσή της μια υπερσύγχρονη μονάδα, ως υπερόπλο στα «παιχνίδια» Πούτιν…