Ολος ο κόσμος μια σκηνή

Είναι το τρολ. Οχι απαραίτητα καμουφλαρισμένο στην ανωνυμία του Twitter ή στο βαθύ κράτος των αναρτήσεων. Το τρολ δεν έχει ανάγκη από κρυψώνες. Τρέφεται από το «κλίμα» και το διαφημίζει. Ομνύει στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, που κανείς δεν ορίζει και όλοι αισθάνονται ιδιοκτήτες του. Το αίσθημα αυτό είναι ένας διακόπτης: Κλείνει στις περιπτώσεις που οι καταδικασθέντες – τελεσίδικα – τρομοκράτες διεκδικούν το σουλάτσο τους εκεί όπου πρώτα έσπερναν σφαίρες και ανοίγει εκεί όπου καταδικασθέντες για βιασμό σκηνοθέτες κάνουν χρήση του δικαιώματος έφεσης για εκτέλεση της ποινής.

Είναι ο κήνσορας της ηθικής. Αφού κατάπιε την κάμηλον της αντιμνημονιακής ανίερης συμμαχίας και τον υπερχειλίζοντα πολακισμό, διυλίζει πλέον οποιαδήποτε υπόθεση μπορεί να έχει μικροκομματικό όφελος. Υπογράφει με τα δύο χέρια το χάσταγκ όπου φιγουράρει το όνομα του Πρωθυπουργού, αλλά, προς Θεού, όλα γίνονται για το ηθικό πρόσωπο της πολιτικής. Διαφημίζει κάθε μέρα την πρωτοσέλιδη χυδαιότητα – που έβαλε πλέον στο στόχαστρό της υπουργούς από τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα -, αλλά, προς Θεού, κάποιος πρέπει να διαφυλάξει τον πολιτικό πολιτισμό και τη θέση της Ελλάδας στη λίστα με την ελευθερία του Τύπου. Θα ακουγόταν άραγε παράδοξο εάν ισχυριζόταν κανείς ότι στα επόμενα χρόνια όσοι υποδαυλίζουν σήμερα την πυρά του cancel culture θα σπεύδουν να ζητούν προστασία από τις ανεξέλεγκτες φλόγες της;

Είναι ο ακτιβιστής καλλιτέχνης. Εμφανίζεται πλέον και χωρίς την έγνοια να αποδείξει το ταλέντο του. Αρκεί που διεκδικεί τη θέση του στον ίσκιο των πανό. Αρκεί που «γίνεται ένα με την εποχή του» αδιαφορώντας για κώδικες και σκηνοθεσίες. Κάπως έτσι, το φεστιβαλικό καλοκαίρι διήνυσε πέραν της μισής διαδρομής και καλλιτεχνικό «γεγονός» δεν άφησε. Οι πολυδιαφημισμένες παραστάσεις ευέλπιδων, ευαίσθητων και παρεμβατικών καλλιτεχνών αναμετρήθηκαν με την κριτική και βρέθηκαν λιποβαρείς (οι κερκίδες, ναι, γεμίζουν, αλλά πρώτοι αυτοί αποτάσσονται το κριτήριο της ποσότητας).

Είναι ο «ερευνητικός δημοσιογράφος». Αφού πέρασε από τον μύθο του αμερικανικού «Spotlight» και δεν ακούμπησε, επέστρεψε στους τρισβάρβαρους τίτλους και τα ρεπορτάζ που ομοιάζουν ολοένα και περισσότερο με αναρτήσεις στο Facebook. Ενας μικρός ιεροεξεταστής που κρύβεται πίσω από την περσόνα της κοινωνικής ευαισθησίας. Οσοι εξέφρασαν γνώμη που δεν ευνοεί το «κλίμα», όσοι ζήτησαν ψυχραιμία και προστασία του κράτους δικαίου, βρέθηκαν ξαφνικά καταμεσής του γηπέδου. Οπως το 2012 και το 2015, όταν η κοινωνική μνησικακία έγινε καύσιμη ύλη στα χέρια των επιτήδειων.

Είναι ο νεο-αυριανιστής. Αναπαράγει τους αρχαϊκούς κανόνες μιας θυσιαστήριας τελετής: Απομονώστε τον ένοχο και τους «υποστηρικτές» του (ακόμη και αν δεν υπάρχουν, δημιουργήστε τους), διαπομπεύστε τους, εξοντώστε τους. Με καμπάνιες στοχοποίησης, με πανό και χάσταγκ καλεί το πλήθος να ομονοήσει πέραν των δικαστικών αποφάσεων. «Αυτός» είναι ο λαός. Οι «άλλοι» είναι το λάθος. Τεχνάσματα στα οποία πρωτοστάτησαν οι νεόκοποι διαφημιστές του περίφημου ηθικού πλεονεκτήματος. Προφέρεται και πάλι το ιερό όνομα της κοινωνίας (τις βουλές της οποίας λίγοι ξέρουν να αποκωδικοποιούν). Καταγγέλλεται η «διαπλεκόμενη σχέση» πολιτικής, Δικαιοσύνης και ισχυρών του θεάματος. Προβάλλει, ντυμένη με ρετάλια και καρβουνιασμένο μεϊκάπ, η κάθαρση.

Είναι ο «ταραχοποιός». Δημιουργεί – από δεξιά και αριστερά – θαυμάσια κατάσταση καθώς δεν μπορεί να παράγει πολιτική. Εμβαπτίζεται στην αντάρα, την προωθεί και την αναπαράγει. Οσο πιο τοξικό το σλόγκαν τόσο πιο πειστικό ακούγεται για την αντισυστημική γαλαρία (ψηφαλάκια λέγεται). Δεν είναι λόγια του αέρα. «Η κανονικότητα στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά» είχε πει πέρυσι τον Μάιο η Εφη Αχτσιόγλου σε διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα «Η Ευρώπη μετά την πανδημία». «Η κανονικότητα οδηγεί στον ατομικισμό… για αυτό η κυβέρνηση επενδύει πάρα πολύ στην ατομική ευθύνη όλο αυτό τον καιρό».

(Δεν χρειάζεται να αναγνωρίσει κάποιος τον εαυτό του στις περιγραφές. Στο μπουφόνικο θέατρο της καθημερινότητας ο υποκριτής του πεζοδρομίου συγχέεται με τον πρωταγωνιστή της σκηνής).