Η ματαιοδοξία του dress code: Κάνει η σαγιονάρα τον δημοκράτη;

Είναι σαν τα ράσα και τον παπά. Στην προχθεσινή δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο, τη Γιορτή της Δημοκρατίας και όλα αυτά, προσήλθε -εκτός βάρδιας- ο σπουδαίος μουσικός Γιάννης Στρατάκης, φορώντας βερμούδα και σαγιονάρα πριν ξεκινήσει η… βάρδια. Ο Γιάννης Στρατάκης δεν ήταν καλεσμένος, ήταν εργαζόμενος εκείνη την βραδιά. Για την ακρίβεια, ήταν μέλος της ορχήστρας. Δηλαδή, ένας εργαζόμενος προσήλθε στο χώρο εργασίας του χωρίς την “στολή” της εργασίας.

Αλλά ο σάλος είναι πάντοτε σάλος. Ήταν μια ανίερη εμφάνιση σε ιερό χώρο, είπαν. Φυσικά, η ενδυμασία, κυρίως μετά τη χούντα, είχε πολιτικό στίγμα. Οι αριστεροί ντύνονταν με έναν τρόπο, οι δεξιοί με άλλον (χοντροκομμένα χρησιμοποιώντας τους όρους). Η Ενδυμασία πολιτικοποιήθηκε. Το πιο “χίπικο”, που ήταν και της εποχής, στυλ, ανήκε σίγουρα στα άγρια νιάτα των κινημάτων. Το πιο καθωσπρέπει, ήταν μικροαστικό ή των πλουσίων. Ήταν συντηρητικό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Η δημοκρατία δεν είναι γιορτή

Δημιουργήθηκε μία ξιπασιά ένθεν κακείθεν. Τα ράσα έκαναν τον παπά. Ειδικά ανάμεσα στις γυναίκες. Μία γυναίκα με ταγέρ ήταν από ακούλτουρη κυρία του κυρίου, ενώ μία με μαντήλια και πουκαμίσες ήταν φεμινίστρια, κουλτουριάρα, πνεύμα ελεύθερο και πιθανότατα άγαμη με αξύριστες μασχάλες.

Έβλεπες ντύσιμο και ήξερες τι ψηφίζουν. Ακόμη και σήμερα, που οι νεότερες γυναίκες ουρλιάζουν ότι ακόμη και με μακριά νύχια και με γόβες και σορτσάκια μπορούμε να διαβάσουμε και Μαρξ, μπορούμε να διαβάσουμε και Στάινμπεκ και να τους κατανοήσουμε κι όλας. Βλέπεις ντύσιμο και λες, ωπ, αυτή είναι στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και ο κύριος με τη σαγιονάρα είναι αριστεριστής, πρώην τρομοκράτης και βέβηλος του ιερού χώρου της Δημοκρατίας.

Αλλά ας επιστρέψουμε για λίγο στα ράσα και στον παπά. Η ενδυμασία ως ταυτοτικό χαρακτηριστικό είχε να κάνει με την ταξική κινητικότητα. Την δεκαετία του ‘60, που τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα μπήκαν στα πανεπιστήμια, αυτό που είχαν να επιδείξουν απέναντι στους αστούς συμφοιτητές (και καθηγητές) τους, ήταν η κουλτούρα. Έτσι γεννήθηκε ο όρος “κουλτουριάρηδες”. Και ήταν μία πραγματικά πολυδιαβασμένη γενιά, μια γενιά που παρακολουθούσε τη μουσική του Γούντστοκ και τα κινήματα σε ΗΠΑ, Γαλλία και Ιταλία. Ήταν η γενιά με τα μαλλιά και τα μούσια, γιατί η χωρίστρα και το ξύρισμα θύμιζε στρατό, καθεστώς και καταπίεση. Κι έπειτα, οι γυναίκες. Οι γυναίκες είχαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν το σώμα τους, την απελευθέρωσή τους με την επανάσταση του μίνι και του μπικίνι, αλλά δυστυχώς η πατριαρχία έχει πάντοτε διεξόδους. ‘Ετσι, το μίνι και το μπικίνι ενείχαν ελαφρότητα, άρα οπωσδήποτε όχι Μαρξ ή Μαρκές. Διότι οι προοδευτικές δεν έδειχναν το σώμα τους. Αυτό το έκανα οι χαζοβιόλες, οι άλλες προτιμούσαν να έχουν προσωπικότητα. Λές και οι υπόλοιπες ήταν τσουβαλιασμένα όντα χωρίς ψυχή…

Πρόσφατη απόδειξη της καλά γειωμένης αυτής αντίληψης, είναι η επίθεση στην Έφη Αχτσιόγλου, που ευτυχώς η ίδια έλαβε τεράστια υποστήριξη ακόμη και από πολιτικούς της αντιπάλους. Αλλά τα στεγανά, είναι στεγανά. Και η δημοκρατία, η μόρφωση, η σοβαρότητα έχουν ενδυματολογικό κώδικα. Και η ματαιοδοξία, επίσης. Τα ρούχα είναι προσωπικότητα, είναι και επίδειξη πλούτου. Αλλά δε σημαίνουν απολύτως τίποτε για τα φρονήματα.

Οι αριστεροί δεν φοράνε γραβάτες, Οι αριστερές δεν φοράνε “μίνια”. Οι δεξιοί ντύνονται με σακάκια και μοκασίνια. Οι δεξιές ως νέες είναι… χαρακτηρισμένες άκομψα, επειδή φοράνε “μίνια”, μεγαλώνοντας είναι καθωσπρέπει.

Στο διά ταύτα, δεν ισχύει τίποτε, τουλάχιστον όχι στις νεότερες γενιές, τα παιδιά που είναι 20 χρονών. Παθιασμένες, ωραίες φεμινίστριες με σορτσάκια και μπλουζάκια, αγόρια προοδευτικά ντυμένα όπως τους καπνίσει, παιδιά άλλης πολιτικής απεύθυνσης ντυμένα με τον ίδιο τρόπο. Τουλάχιστον όσο είναι νέοι ακόμα.

Τα υπόλοιπα είναι σουσουδισμοί. Αν επιτρέπεται η σαγιονάρα στο προεδρικό μέγαρο, τι φόρεσε η Άννα-Μισέλ, πόσο κόστισε το κοστούμι του Τσίπρα και αν η Μπέτυ ήταν καλοντυμένη, αυτά είναι σουσουδισμοί. Στο τέλος της ημέρας, τα ρούχα είναι είτε στολές, είτε είδη ανάγκης. Εγώ θα πω πως είναι είδη ανάγκης. Με “στολές” μας κουκουλώνουν κάτι φονταμενταλιστές και εξ΄όσων γνωρίζουμε, το Προεδρικό Μέγαρο δεν είναι ούτε μονή, ούτε τζαμί. Ανήκει στον ελληνικό λαό, όπως και η δημοκρατία.