Είμαστε με τον Σωκράτη Μάλαμα, κι όχι με τα τοξικά troll και τους κομματικούς στρατούς

Η κοινωνία της ανεκτικότητας. Χα. Ας γελάσουμε, το αστείο της Μεταπολίτευσης.

Σε μια χώρα ακραία τοξική, το να λες ότι υπάρχει ανεκτικότητα μοιάζει με κοροϊδία. Κανείς δεν ανέχεται κανέναν, ο ένας είναι εχθρός του άλλου, η άποψη του ενός αν είναι διαφορετική από των άλλων, αν δεν είναι… mainstream, είναι εχθρική.

Ακόμη κι αν κάποιος τολμά να μιλήσει για οτιδήποτε διαφορετικό σε σχέση με όσα θέλουν να επιβάλουν τα polit bureau των κομμάτων, οι επικοινωνιολόγοι της συμφοράς ή οι «βαλτοί» και τα trolls, πέφτει αμέσως ανάθεμα.

Όχι, η Ελλάδα δεν είναι χώρα ανεκτική. Είναι χώρα όπου η τοξικότητα κυριαρχεί, όπου ένας άτυπος εμφύλιος κατατρώει τις σάρκες ενός λαού που θα έπρεπε να γνωρίζει από την σύγχρονη ιστορία του πως κάτι τέτοιο είναι καταστροφικό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Σωκράτης Μάλαμας: «Κράξιμο» στα social media επειδή ζήτησε να κατέβει το πανό για Λιγνάδη – Η απάντησή του

«Σ’ αυτό τον τόπο όσοι αγαπούνε τρώνε βρόμικο ψωμί», που έλεγε και η μεγάλη Σωτηρία Μπέλλου.

Κι όταν εννοούμε αγάπη, μιλάμε για οτιδήποτε μπορεί να αγαπηθεί και να υμνηθεί. Που να μη δημιουργεί μίσος και διχασμό.

Και όλες αυτές οι σκέψεις μου έρχονται με αφορμή το «κράξιμο» που τρώει τις τελευταίες ημέρες ο Σωκράτης Μάλαμας επειδή ζήτησε να κατέβει ένα πανό για τον βιαστή Λιγνάδη.

«Κράξιμο» σε ποιον; Στον Μάλαμα, σε έναν άνθρωπο όπου η στάση ζωής του, η καριέρα του, τα τραγούδια του δείχνουν και το ποιόν του.

Οι ανώνυμοι του διαδικτύου, αυτή η χολέρα της κοινωνίας που ρίχνει δηλητήριο με την πρώτη ευκαιρία. Που δικάζουν και καταδικάζουν στα δικά τους λαϊκά δικαστήρια και ρίχνουν ανάθεμα, ακόμη και σε αυτούς που όχι μόνο δεν το αξίζουν, αλλά που είναι και παραδείγματα προς μίμηση.

Τι έκανε ο Μάλαμας; Ποιο ήταν το έγκλημά του; Να ζητήσει να κατέβει το πανό, όχι γιατί δεν πιστεύει και ο ίδιος ότι ο Λιγνάδης είναι βιαστής. Αλλά γιατί δεν το θέλει στη συναυλία του, δεν το γουστάρει στον τόπο έκφρασής του. Γιατί τον… αποσυντονίζει, τον βγάζει έξω από τα δικά του μουσικά δεδομένα.

Είπε τη γνώμη του δηλαδή και αμέσως έγινε… «πλυντήριο» του Λιγνάδη. Όπως λίγο νωρίτερα η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όπως πιο πριν δικαστές και εισαγγελείς ή άλλοι που ζήτησαν σεβασμό στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης.

Αν είναι δυνατόν δηλαδή. Μετέτρεψαν σε «πλυντήριο» τον Μάλαμα οι ίδιοι που τον «προσκυνούν» στις συναυλίες όταν τραγουδάει την «Πριγκιπέσα» ή όταν λέει μαγικά τον «Πεχλιβάνη» και σείεται ο τόπος.

Όχι, λοιπόν. Είμαστε με τον Σωκράτη Μάλαμα και με κάθε άλλον που δεν φοβάται να πει τη γνώμη του, να εκφραστεί από την τέχνη του, να συγκρουστεί αν χρειαστεί.

Είμαστε με τον κάθε άνθρωπο που δεν αντέχει την τοξικότητα, τη «μόδα» των ιδεών και την τζάμπα μαγκιά του κάθε αλητήριου του διαδικτύου.

Δεν είμαστε με τα troll και τους κομματικούς στρατούς της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ που εδώ και χρόνια έχουν μετατρέψει τα social media σε αρένα και που κάνουν καθημερινά δολοφονίες χαρακτήρων, γιατί έτσι βολεύει το αφήγημά τους.

Είμαστε με όσους σ’ αυτόν τον τόπο αγαπάνε κι ας τρώνε βρόμικο ψωμί, ας τρώμε bullying, ας τους φτύνουν αυτοί οι ουτιδανοί του twitter.

Και είμαστε και με όσους δεν δέχονται την «εργαλειοποίηση» από τα κόμματα που έχουν συμφέροντα.

Γιατί όπως λέει και ο Μάλαμας, κι έχει δίκιο, ακόμη κι αν κάποιοι δεν είναι fun του:

«Να’ σαι μονάχος σου θα πει, να είσαι αντρειωμένος.

Να μη σε πιάνει πανικός, ούτε κι ίδιος ο Θεός.

Αλλιώς τα πάγια κολλάς, σέρνεσαι, βρίζεις και πονάς…»