Τραυματισμένα καπάκια

Σχεδόν σε όλους έχει συμβεί, είναι βέβαιο: Να περπατούν στον δρόμο και ξαφνικά, χωρίς να προσέξουν, να τους γυρίσει το πόδι από κάποιο στραβοπάτημα· με ή χωρίς συνέπειες μετά το ξάφνιασμα των πρώτων δευτερολέπτων. Συνέβη και σε έναν φίλο πριν από λίγο καιρό, μόνο που αυτή τη φορά υπήρχε «παγίδα»· ή μάλλον η παγίδα που υπήρχε, υποτίθεται ότι είχε διορθωθεί ούτως ώστε να πάψει να είναι παγίδα. Η παγίδα ήταν ένα βουλιαγμένο, σπασμένο, σαραβαλιασμένο καπάκι μετρητή νερού στην οδό Σικελίας στο Κουκάκι (δείτε φωτογραφία 1) για το οποίο είχαν γίνει τα ανάλογα τηλεφωνήματα στην αρμόδια υπηρεσία (ΕΥΔΑΠ) και ναι, επιδιορθώθηκε. Είχε έρθει δηλαδή κάποιος – προφανώς εξωτερικός εργολάβος, συνεργάτης της ΕΥΔΑΠ – και το είχε φτιάξει.

Μόνο που η δουλειά έγινε πρόχειρα, να μην πω τσαπατσούλικα, γιατί, συγγνώμη, αλλά δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι το πόδι του φίλου μου βρέθηκε μέχρι το γόνατο μέσα στην τρύπα και όχι μόνο παραλίγο να «γυρίσει», αλλά να σπάσει (τη γλίτωσε φτηνά με μώλωπες και γρατζουνίσματα).

Λίγο πιο πάνω, πολύ κοντά στο προαναφερθέν σημείο και παραλλήλως της Δημητρακοπούλου, μιας εκ των δύο κεντρικών οδών του Κουκακίου, βρίσκεται η οδός Ευρώπης, ένα μικρό στενό με αδιέξοδο που καλύπτει δύο περίπου οικοδομικά τετράγωνα. Και εκεί θα συναντήσεις «τραυματισμένα» καπάκια μετρητών νερού, επίσης επικίνδυνο σημείο, παρότι ο δρόμος είναι μικρός (δείτε φωτογραφία 2).

Επί της κεντρικής Δημητρακοπούλου τώρα, σε μια ακτίνα περίπου 100 – 200 μέτρων από τα δύο προαναφερθέντα σημεία «τραυματισμένων» καπακιών της ΕΥΔΑΠ υπάρχουν τα καπάκια μετρητών νερού ενός πολυσύχναστου σουπερμάρκετ σε τρία από τα οποία, μέχρι πρότινος, διέκρινες το ίδιο ακριβώς πρόβλημα. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, μήνες ίσως, οι υπάλληλοι του σουπερμάρκετ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καλύψουν το πρόβλημα, καταφεύγοντας στη γνωστή μέθοδο του… καμουφλάζ με το να τοποθετούν… τελάρα προστασίας πάνω στα «τραυματισμένα» καπάκια. Σαν να λέμε τσιρότο στο σπασμένο πόδι. Ευτυχώς, κάποια στιγμή, το πρόβλημα επιδιορθώθηκε όπως βλέπουμε στη φωτογραφία 3. Ωστόσο, δεν επιδιορθώθηκε από την ΕΥΔΑΠ, αλλά από τους ίδιους τους… υπαλλήλους του σουπερμάρκετ, οι οποίοι ανησύχησαν όταν κατάλαβαν ότι η πραγματική επιδιόρθωση, της ΕΥΔΑΠ, επρόκειτο να γίνει (αν όντως γινόταν) τουλάχιστον έξι μήνες (!) από τη στιγμή που κάλεσαν την υπηρεσία.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το Κουκάκι έχει πέσει θύμα μιας μορφής επιδημίας σπασμένων καπακιών, με κάποιον παλαβό που κυκλοφορεί με βαριοπούλα τα βράδια κοπανώντας λυσσαλέα καπάκια μετρητών της ΕΥΔΑΠ, πάντως αν σε ακτίνα περίπου 300 μέτρων υπάρχουν τόσες παγίδες, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς τι μπορεί να συμβαίνει στην υπόλοιπη περιοχή. Προσωπικά όχι μόνο μπορώ να το φανταστώ, αλλά το έχω δει με τα μάτια μου καθότι κάτοικος της περιοχής. Και εδώ μιλάμε μόνο για το Κουκάκι· ποιος ξέρει τι συμβαίνει σε όλη την Αθήνα!

Αντιλαμβάνομαι ότι τα καπάκια της συμφοράς δεν θεωρούνται παρά ένα κλαδάκι στο δάσος των πολύ σοβαρών προβλημάτων που η ΕΥΔΑΠ έχει να αντιμετωπίσει και μέχρι ενός σημείου καταλαβαίνω γιατί οι προτεραιότητές της βρίσκονται αλλού.

Αλλά είναι ακύρωση για μια δημόσια υπηρεσία να ρίχνει το μπαλάκι στον ίδιο τον πολίτη που έχει το πρόβλημα αναγκάζοντάς τον να λειτουργήσει μόνος για να το λύσει.

Είναι ντροπή για μια δημόσια υπηρεσία να δίνει χρονοδιάγραμμα μισού έτους για την επιδιόρθωση (και αν γίνει ποτέ) ενός τόσο απλού, αλλά εν τέλει επικίνδυνου προβλήματος. Και πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι αυτή η υπηρεσία, όταν ακόμα και όταν στέλνει δικό της άνθρωπο για τη λύση, η δουλειά δεν γίνεται σωστά; Ασε δε που λόγω της «στρατηγικής» θέσης του κοντά στην Ακρόπολη, το Κουκάκι είναι περιοχή ιδιαιτέρως πολυσύχναστη όλους τους μήνες του χρόνου, με τους τουρίστες να προσφέρουν χρυσές δουλειές στα Airbnb της.