Να μάθουν οι γυναίκες να φεύγουν

Δύο γυναικοκτονίες σε ένα 24ωρο, σε Κρήτη και Ζάκυνθο. Τρίτη, λίγες ώρες αργότερα, η 17χρονη στο Περιστέρι. Συνολικά 15 για το 2022. Σοκάρονται οι άνθρωποι, πληγώνονται, σκοτώνονται. μα πιο πολύ από όλα, δεν σταματούν. Δε σταματούν οι γυναικοκτονίες.

Στην αρχή το γενικευμένο έγκλημα ήταν υπό αμφισβήτηση ως γεγονός. Το έλεγαν “μεμονωμένο”, μετά ήθελαν να μιλήσουν για “ανδροκτονίες”, μετά ήταν πια δεδομένο ότι το ποτάμι του αίματος δεν θα γυρίσει πίσω κι έτσι, τώρα, αποφασίσαμε τι φταίει. Πρέπει να μάθουν οι γυναίκες να φεύγουν. Μας διαφεύγουν οι λεπτομέρειες, αλλά ναι, οι γυναίκες να μάθουν να φεύγουν είναι η λύση.

Γιατί όταν εγκλωβίζεσαι σε ένα μολυσμένο σπίτι, σε μία μολυσμένη σχέση, είσαι δυνατή και αυτάρκεις και σηκώνεσαι και φεύγεις. Με τόση ευκολία. Φεύγεις και πας πού; Δομές δεν υπάρχουν, η οικογένεια δεν θέλει να στηρίξει πάντα κι είναι και το αίσθημα της ντροπής. Οι φίλοι, αν έχουν μείνει, αν δεν έχεις αποκοπεί, δεν θέλουν να μπλέξουν. Κι αν δεν έχεις δουλειά, λεφτά, πού πάς; Αν έχεις και παιδιά;

Μια κουβέντα είναι η φυγή. Όλα, δηλαδή, μια κουβέντα είναι. Όπως όταν λες σε έναν άνθρωπο με κατάθλιψη να μη νιώθει έτσι. Σε μια γυναίκα να φύγει. Σε έναν τοξικοεξαρτημένο να κόψει τις ουσίες. Πώς δεν το είχαν σκεφτεί; Τώρα που το είπατε, ε, θα το κάνουν.

Η απόλυτη ευκολία της άρνησης ημών των εκτός του χορού. Για να τις σκοτώνουν, φταίει και το θύμα που έμεινε. Αλλά έρχεται η πραγματικότητα και σου σπάει τα δόντια: Η Καρολάιν Κράουτς ήταν έτοιμη να φύγει. Η γυναίκα από τη Ζάκυνθο έφυγε. Και η άλλη από την Θεσσαλονίκη. Και μία από την Κρήτη. Και άλλες έφυγαν.

Πήγαν στην αστυνομία, ζήτησαν περιοριστικά μέτρα, πήραν διαζύγια Τις βρήκαν και τις σκότωσαν. Γιατί για τους γυναικοκτόνους δεν είμαστε θύματα, ούτε εκείνοι θύτες. Είμαστε θηράματα.

Να φεύγουν οι γυναίκες, λέμε. Μετατοπίζεται εκεί η ευθύνη, λοιπόν, στο ένστικτο της επιβίωσης, στην αντιλόπη που ευθύνεται που έπεσε πάνω στο λιοντάρι.  Αλλά, όπως και στην φύση, είμαστε θηράματα. Θα μας ψάξουν, θα μας βρουν, θα μας σκοτώσουν. Τρία χρόνια πτώματα, αυτό θα έπρεπε να το είχαμε πια καταλάβει.

Είναι καταπληκτική αυτή η κοινωνία. Από επικριτές του θύματος, που ρωτούσαν τι έκανε, πώς προκάλεσε τον δράστη, φτάσαμε στην ενοχοποίηση του θύματος που δεν φεύγει και στην προσπάθεια να πούμε ότι η βία δεν είναι έμφυλη, είναι θέμα χαρακτήρα.

Μερικοί άντρες σκοτώνουν. Γυναίκες. Θέμα χαρακτήρα. Απλοϊκά, χωρίς φασαρία. Κι οι γυναίκες, να τονίζεται αυτό διαρκώς, δεν φεύγουν. Να μάθουν να φεύγουν. Να εκπαιδευτούμε, δηλαδή, να επιβιώνουμε.

Θεωρούνται οι άντρες κατώτερα όντα, λοιπόν. Αυτό καταλαβαίνω. Είναι σε πρώιμο στάδιο της εξέλιξης. Χαμηλά στην τροφική αλυσίδα. Προκαλούνται από ρούχα και βιάζουν. Απειλούνται από χωρισμούς και δέρνουν και σκοτώνουν. Αντιμετωπίζουμε τους άντρες σα ζώα που δεν επιδέχονται εκπαίδευσης, αυτό καταλαβαίνω.

Επομένως, επειδή οι άντρες είναι βιολογικά ανίκανοι να μην εγκληματούν, να μην ασκούν έμφυλη βία, τότε πρέπει εμείς, οι γυναίκες, τόσο πιο έξυπνες, να μάθουμε να φεύγουμε.

Βρίσκω την αντίληψή μας για τους άντρες εξαιρετικά ρατσιστική. Νομίζω ότι είναι ικανοί να αναγνωρίζουν τι είναι έγκλημα και τι όχι. Όσοι το κάνουν, το επιλέγουν. Κι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει στην πατριαρχία κι όχι στη δαρβινική θεωρία.

Μια κοινωνία των απλοϊκών εξηγήσεων, που δεν θέλει να μπλέξει, που στην καλύτερη ψυχιατρικοποιεί τα εγκλήματα, στη χειρότερη μισεί τα θύματα εμφανώς, αλλά σε κάθε περίπτωση τα θύματα είναι το πρόβλημα. Να μάθουμε να φεύγουμε για να μην ενοχλούμε με τον θάνατό μας. Κι ας μην έχουμε πού να πάμε.