Ερωτήματα

Η υπόθεση που είχε καταγγείλει ο Νίκος Ανδρουλάκης αποδεικνύεται, τελικά, πολύ σοβαρότερη αυτού που πιστέψαμε στην αρχή – όσο δεν γνωρίζαμε την εμπλοκή της ΕΥΠ. Οι ερασιτεχνικοί χειρισμοί των Αρχών, για τους οποίους μάθαμε την περασμένη Παρασκευή, δεν μπορούν να κρύψουν κάτι πολύ σοβαρό, που δηλητηριάζει την πολιτική ζωή της χώρας.

Σε συνδυασμό με την απομάκρυνση του διοικητή της ΕΥΠ αλλά και του Γρηγόρη Δημητριάδη, επικεφαλής του πρωθυπουργικού γραφείου που ασκούσε την εποπτεία επί των μυστικών υπηρεσιών, υπάρχουν βασικά ερωτήματα που ζητούν απάντηση στην υπόθεση της φερόμενης ως νόμιμης παρακολούθησης των επικοινωνιών του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Ορισμένα από τα ερωτήματα αυτά, ευνόητα, τα έθεσε και ο ίδιος ο Νίκος Ανδρουλάκης σε γραπτή δήλωσή του, προς την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό.

– Για ποιο λόγο ήταν υπό παρακολούθηση;

– Ποιοι κατέχουν και για λογαριασμό ποιων χρησιμοποιούν το κατασκοπευτικό «υπερόπλο» Predator στην Ελλάδα σε βάρος πολιτικών και δημοσιογράφων; Και, όντως, το παράνομο αυτό λογισμικό χρησιμοποιείται «για να συλλέγεται υλικό εκβιασμού προσώπων», όπως υποστηρίζει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;

Αλλά υπάρχουν και άλλα, εξίσου σοβαρά ερωτήματα – που για να γνωρίζουμε την απάντησή τους πρέπει ο Νίκος Ανδρουλάκης να ζητήσει ο ίδιος τη δημοσιοποίηση της εισαγγελικής πράξης που ενέκρινε την παρακολούθησή του:

– Ποια είναι η ξένη αρχή που ζήτησε την παρακολούθηση του τηλεφώνου ενός ευρωβουλευτή και γιατί;

– Ποιο ήταν το σκεπτικό και η αιτιολογία της εγκριτικής πράξης της εισαγγελέως, που επέτρεψε την παρακολούθηση;

Οι πολίτες αναμένουν με αγωνία τη τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη επί των γεγονότων. Η δημοκρατική διαχείριση της υπόθεσης αυτής, που πριν απ’ όλα σημαίνει αυστηρή αντιμετώπιση κάθε εκτροπής, είναι θέμα υγείας του πολιτεύματος.

Εχει σημασία επίσης ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι απλά ευρωβουλευτής, κατόπιν και αρχηγός του τρίτου σε μέγεθος κόμματος της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που αδιαμφισβήτητα κινείται συστηματικά εντός του συνταγματικού τόξου. Ενα κόμμα που τα δύσκολα χρόνια της χρεοκοπίας, συνέβαλε με τεράστιο κόστος απέναντι στον λαϊκισμό στη θεσμική αντιμετώπιση της κρίσης.

Αν διαπιστωθεί λοιπόν οποιαδήποτε προσβολή των δικαιωμάτων του Νίκου Ανδρουλάκη, είναι υποχρέωση των δημοκρατικών πολιτών η υπεράσπισή τους. Ναι μεν αλλά δεν χωράει σε τέτοιες περιπτώσεις.

Την υπεράσπιση αυτή οι δημοκρατικοί πολίτες δεν μπορούν να την εμπιστευτούν σε όσους φαλκίδευσαν τη δημοκρατία την περασμένη δεκαετία.

Δεν αγωνιούν δηλαδή για τη δημοκρατία αλλά για την εξουσία όσοι υπέκλεπταν την ηλεκτρονική αλληλογραφία ανώτατου δικαστή και στη συνέχεια τη δημοσίευαν στις εφημερίδες τους για να εκβιάσουν την ψήφο του στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών – για να εκβιάσουν, δηλαδή, τη διασφάλιση της ανεξέλεγκτης από τα δημοκρατικά αντίβαρα εξουσίας.