Πραγματικά είναι όχι ν’ απορεί κανείς, αλλά και να παγώνει, βλέποντας την απάθεια μεγάλου τμήματος ελληνικού πολιτικού κόσμου ν’ αντιμετωπίζει τελείως ανεύθυνα την καλπάζουσα  πορεία της χώρας μας προς την ενεργειακή αυτοδιάλυση και  τη συνακόλουθη επισιτιστική κρίση.

Με απλούστερα λόγια: Βαδίζουμε ολοταχώς προς ένα από τους χειρότερους χειμώνες της ελληνικής ιστορίας. Με ορατό τον κίνδυνο ο Βλαντιμίρ Πούτιν να κλείσει ερμητικά τους αγωγούς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου προς τη χώρα μας. Ή και να φράξει τους δρόμους εφοδιασμού της Ελλάδας με τα προϊόντα από τους σιτοβολώνες της Ρωσίας.

Η αιτία αυτού του ταπεινωτικού, για την αξιοπρέπειά μας, φραγμού στην ενεργειακή και επισιτιστική τροφοδοσία, όσο και αν δεν μας συμφέρει, να το λέμε, είναι πασίγνωστη.

«Ο κόσμος τόχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι…». Έτσι, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ με μερικούς σωστούς σχεδιασμούς έβαλε κάποια τάξη στην αναδιοργάνωση ενός ημιδιαλυμένου λειτουργικά κράτους, έπαιξε αιφνιδίως ρωσική ρουλέτα στα κρανία μας, κατατάσσοντας την Ελλάδα πρώτη και καλύτερη, ανάμεσα στους 27 της ΕΕ, στον πόλεμο κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας, στέλνοντας  κάθε τόσο φορτία από ελαφρύ έως βαρύτατο πολεμικό εξοπλισμό στο θλιβερό ενεργούμενο του γερο-επιπόλαιου κατά δήλωσιν δημοκρατικού προέδρου των ΗΠΑ και επίδοξου κοσμοκράτορα (!), Τζο Μπάιντεν, σ’ αυτόν τον γελωτοποιό του Κιέβου Ζελένσκι.

Κακά τα ψέματα. Αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε με την απατηλή μάσκα των κατά το πλείστον οικονομικών κυρώσεων κατά του Πούτιν, για την εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στις όχι και λίγες ρωσόφωνες επαρχίες της Ουκρανίας. Για να καταλήξει μετατρεπόμενος ύπουλα από εκστρατεία αντιρωσικών κυρώσεων σε αιματηρή σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας, με ενεργούμενα των αμερικανικών συμφερόντων ορισμένες ανόητες ευρωπαϊκές ηγεσίες. Στο σημείο αυτό ας μη μας διαφεύγει ότι ολόκληρη η Ουκρανία υπήρξε και λειτούργησε ως ένα από τα πλέον ευημερούντα κράτη της ΕΣΣΔ ζώντας μάλιστα, κατά τη διάρκεια της ηγεσίας του Νικήτα Χρουστσόφ, που ήταν Ουκρανός, τις καλύτερες ημέρες οικονομικής προόδου.

Θλιβερά συμπεράσματα

Εάν μετά από όλα αυτά, συνοψίσουμε τα γεγονότα που ζούμε σήμερα, ως ευρωπαίοι την αμερικανο-ρωσική σύγκρουση, φτάνουμε στα ακόλουθα  συμπεράσματα:

1) Κάθε αποστολή πολεμικού υλικού στον αμερικανοτραφή και ανεκδιήγητο «αρχιστράτηγο» Ζελένσκι, για να αντιμετωπίσει πολεμικά τη Ρωσία ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου κατά της Ρωσίας και μάλιστα με το απατηλό πρόσχημα των οικονομικών κατά της Ρωσίας κυρώσεων.

2) Όσα από τα κράτη-μέλη της ΕΕ αποστέλλουν επιθετικούς εξοπλισμούς στον Ζελένσκι, αυτομάτως μετατρέπονται σε επιθετικούς εχθρούς της Ρωσίας. Επομένως δεν αποτελεί υπερβολή του Πούτιν να συντάξει χάρτη δεδηλωμένων πολεμικών αντιπάλων της Ρωσικής Ομοσπονδίας και ας μη μας φανεί παράξενο ότι στον χάρτη αυτό περιλαμβάνεται και η Ελλάδα.

Η εκπρόσωπος του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας Μαρία Ζαχάροβα χτυπώντας μεθοδικά «μία στο καρφί και μία στο πέταλο», δηλαδή επαινώντας τα θετικά και στιγματίζοντας τα αρνητικά στις διακρατικές σχέσεις κυριολεκτικά απογυμνώνει και γελοιοποιεί την κυβερνητική προσπάθεια να παρομοιάσει τα νεοφασιστικά τάγματα Αζόφ του Ζελένσκι, στην Ουκρανία, με τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Μεσολογγίου (1825-1826).

3) Η Ελλάδα με οποιαδήποτε κυβέρνηση-άρα και  του Κυριάκου Μητσοτάκη-ως συνδεόμενη με φιλικούς δεσμούς με τη Μόσχα και την Πετρούπολη, από την εποχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και μάλιστα της περιόδου 1815-1822, με υπουργό εξωτερικών της Αυτοκρατορίας τον μετέπειτα Κυβερνήτη της χώρας μας Ιωάννη Καποδίστρια, η χώρα μας λοιπόν με αυτό το ιστορικό των ισχυρών δεσμών με τη Ρωσία, θα όφειλε να κρατήσει στάση ευφυούς και σώφρονος ουδετερότητας έναντι των … κοσμοκρατορικών εκστρατειών του ιμπεριαλιστικού άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.

4) Η χώρα μας με μια λελογισμένη ουδέτερη και απόλεμη στάση στην αμερικανο-ρωσική σύγκρουση θα μπορούσε να συμβάλει αποφασιστικά με σειρά διαμεσολαβήσεων για την ειρήνευση στο θλιβερό και ολέθριο μέτωπο της προσχεδιασμένης από το ΝΑΤΟ σύγκρουσης ενός νέου μετώπου Ανατολής-Δύσης. Δηλαδή μέτωπο που το απέφυγαν επιμελώς τα κράτη του αντιναζιστικού άξονα, υπογράφοντας τη Συμφωνία της Γιάλτας (4 Φεβρουαρίου 1945).

Χώρα των χαμένων ευκαιριών

Ατυχώς, η χώρα μας όχι μόνον άφησε και παρέδωσε στον Ερντογάν (!) το ρόλο του διαμεσολαβητή στην αμερικανο-ρωσική σύγκρουση-με πρόσχημα βέβαια την Ουκρανία-αλλά επιπλέον μοστράρει στις χώρες της λίστας των δεδηλωμένων αντιπάλων της Ρωσίας.

Εάν καλομελετήσουμε τα σχόλια των βασικότερων εκπροσώπων του Κρεμλίνου αναφορικά με την αντιφάσκουσα στάση της Ελλάδας έναντι της Ρωσίας, δηλαδή τις ανακοινώσεις του Ρώσου ΥΠΕΞ Σεργκιέι Λαβρόφ και της εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας Μαρίας Ζαχάροβα, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι ο Πούτιν και οι στενοί συνεργάτες του αφήνουν παράθυρα ανοικτά για βελτίωση της ελληνικής συμπεριφοράς από την Ελλάδα. Μολονότι υπάρχει αυτή η λίστα των προγεγραμμένων αντιπάλων της Ρωσίας, για την Ελλάδα, έστω και στις ύστατες αυτές στιγμές της απειλούμενης ολοκληρωτικής απομόνωσής μας, από το διεθνές διπλωματικό προσκήνιο, θα επιβαλλόταν μια ταχύτατη αλλαγή της πορείας πλεύσης στην ελληνική διπλωματία. Αλλαγή, όχι μόνον στην ακολουθητέα πολιτική αλλά εάν κριθεί απαραίτητο και σε πρόσωπα.

Μια παρόμοια σωτήρια αλλαγή στη διπλωματική μας συμπεριφορά βαρύνει αποκλειστικά τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Ίδωμεν λοιπόν, με την ευχή οι δυνατότητες αυτές να γίνουν θέληση. Διαφορετικά, ο ρωσικός χειμώνας θα είναι όχι μόνο για εμάς αλλά και για όλη της Ευρωπαϊκή Ένωση αδυσώπητος και ανελέητος. Ανάλογος εκείνου του χειμώνα του 1942-1943, που ήταν η πρώτη ταφόπλακα της ναζιστικής παράνοιας…

Κλείνοντας το σημερινό μου κείμενο, θα συνιστούσα στους πεπειραμένους και ψύχραιμους μελετητές των πολιτικών εξελίξεων να διαβάσουν προσεκτικά το άρθρο του Γιάννη Μαρίνου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στο in.gr. Απόψεις, με τον τίτλο «Όταν η ΕΕ ακολουθεί τυφλά τις ΗΠΑ».

Headlines