Αποκλειστικότητες

Το χθεσινό διάγγελμα του Πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν απάντησε σε ερωτήματα που είχαν τεθεί, είτε τα είχε θέσει ο Νίκος Ανδρουλάκης είτε τα έθετε η κοινή λογική. Κατανοητό. Τα θέματα που χειρίζονται οι μυστικές υπηρεσίες είναι θέματα εθνικού συμφέροντος – και προφανώς κρίθηκε αρμοδίως ότι δεν είναι ανακοινώσιμα. Ισως, λοιπόν, να μη μάθουμε ποτέ τον λόγο για τον οποίον παρακολουθούνταν ο ευρωβουλευτής και κατόπιν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.

Εικάζω ότι ο λόγος δεν ήταν σημαντικός. Αν ήταν, ο Πρωθυπουργός δεν θα δήλωνε πως, αν γνώριζε, δεν θα επέτρεπε την παρακολούθηση, επειδή αν και νόμιμη (βάσει του νόμου 2225/1994, λέει η κυβέρνηση, που ψηφίστηκε επί της τελευταίας διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου) ήταν λάθος.

Κατά τα άλλα, τον τόνο της συζήτησης έδωσε με την παρέμβασή του ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Και ιδίως ένα σημείο της τοποθέτησής του (όχι αυτό που κάνει λόγο για την παραβίαση του απορρήτου εκλεγμένου εκπροσώπου):

Ο Βενιζέλος μιλάει ξεκάθαρα για τις ευθύνες της δικαιοσύνης «με τη μορφή και πάλι εισαγγελικών λειτουργών ειδικών και αποκλειστικών καθηκόντων, όπως η «εισαγγελέας της ΕΥΠ»». Γιατί «και πάλι»; Διότι έχει προηγηθεί η υπόθεση Novartis, που άρχισε με την «ακραία προκλητική εμπειρία της «εισαγγελέως διαφθοράς»» και κατέληξε στο «λογικά ασύντακτο βούλευμα», το οποίο εισάγει «τη σκευωρία Novartis στο Ειδικό Δικαστήριο μέσω της υπόθεσης Κουρουμπλή και της υπόθεσης Παπαγγελόπουλου / Ράικου, αλλά όχι ευθέως για τα δέκα πολιτικά πρόσωπα που κατέστησαν θύματά της!».

«Η κατάργηση των ειδικών / προνομιακών εισαγγελικών αυτών θέσεων που πλήττουν ούτως ή άλλως την αρχή του νόμιμου δικαστή, είναι επιβεβλημένη», λέει ο Βενιζέλος – κι αυτό είναι η ουσία της παρέμβασής του. Η διακηρυγμένη πρόθεση του Μητσοτάκη να τα αλλάξει ας αρχίσει ακριβώς από αυτές τις αποκλειστικότητες.

Κατά τα άλλα, αδυνατώ να καταλάβω γιατί ο Νίκος Ανδρουλάκης επιμένει να ζητεί από την κυβέρνηση να ανακοινώσει τον λόγο για τον οποίο τον παρακολουθούσε η ΕΥΠ. Αυτό είναι σαφές ότι δεν μπορεί να γίνει. Μπορεί όμως ο ίδιος να ενημερωθεί από τις Αρχές και, άρα, αν κρίνει, ας ενημερώσει αυτός τους πολίτες.

Οσο για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος επιδιώκει να εκμεταλλευτεί κομματικά την ιστορία, αρκεί να θυμίσουμε ότι είναι εκείνος ο πολιτικός που στη δική του διακυβέρνηση η ΕΥΠ υπέκλεπτε τις επικοινωνίες ανώτατου δικαστή, οι οποίες δημοσιεύονταν στην κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να εκβιαστεί η ψήφος του δικαστή στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, που χειρίστηκε ο Νίκος Παππάς – ήδη κατηγορούμενος ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου.

Συμπέρασμα: η αντιπολίτευση, ελάσσων και μείζων, βρήκαν ένα πολύ ωραίο θέμα για να φωνάζουν, επιδιώκοντας να καλύψουν το κενό πολιτικής. Αλλά οι φωνές επιδιώκουν την αγανάκτηση, άρα την αποσταθεροποίηση. Η Ελλάδα πλήρωσε ακριβά και την αγανάκτηση και την αποσταθεροποίηση και δεν έχει την πολυτέλεια να τις ανακαλέσει εκ νέου.

Ζητούμενο ήταν και παραμένει η πολιτική νηφαλιότητα.