Η νέα κανονικότητα της κλιματικής καταστροφής

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει τη χειρότερη ξηρασία εδώ και δεκαετίες. Ορισμένοι υποστηρίζουν εδώ και αιώνες.

Ο συνδυασμός ανάμεσα σε πιο ξηρούς χειμώνες και αλλεπάλληλα κύματα καύσωνα το καλοκαίρι έχει οδηγήσει αυτό το αποτέλεσμα.

Στη Γαλλία η βροχόπτωση τον Ιούλιο ήταν κατά 85% μικρότερη από το συνηθισμένο και σε αρκετές περιοχές της χώρας οι αρχές αναγκάστηκαν να επιβάλουν περιορισμούς στη χρήση του νερού.

Διαβάστε επίσης: Τα σπίτια μας καίγονται καιρό τώρα

Το ίδιο κάνουν και στη Βρετανία όπου στερεύει ακόμη και ο Τάμεσης.

Τα αποθέματα νερού της Ισπανίας είναι στο χαμηλότερο επίπεδο όλων των εποχών.

Στην Ιταλία υποστηρίζουν τα στοιχεία 230 ετών δεν συγκρίνονται με τη σημερινή κατάσταση.

Η ροή του ποταμού Πάδου έχει μειωθεί εντυπωσιακά.

Στη Γερμανία πάλι έχει υποχωρήσει σημαντικά η στάθμη του Ρήνου αλλά και αρκετών λιμνών.

Διαβάστε επίσης: Ένα ρεκόρ που φέρνει την καταστροφή πιο κοντά

Στην Ελβετία ήδη εκτιμούν ότι η κατάσταση θα έχει επίπτωση και στην παραγωγή ελβετικού τυριού.

Τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης είναι καθημερινά γεμάτα από εικόνες που δείχνουν ξερές κοίτες ποταμών και πυθμένες λιμνών που αποκαλύπτονται καθώς υποχωρούν τα νερά, για να υπογραμμίσουν την κλίμακα του φαινομένου.

Όλα αυτά δεν είναι στην πραγματικότητα μια «έκτακτη κατάσταση».

Οι επιστήμονες εδώ και καιρό προειδοποιούν ακριβώς για αυτό.

Η κλιματική αλλαγή θα κάνει τα ακραία καιρικά φαινόμενα – είτε πρόκειται για πλημμύρες είτε πρόκειται για καύσωνες και ξηρασίες – τμήμα της «νέας κανονικότητας».

Και είναι μόνον η αρχή.

Τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα όσο δεν συνειδητοποιούμε πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση και πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη λήψης μέτρων.

Μέτρα που δεν μπορούν παρά να είναι μεγάλες ανατροπές στον τρόπου που ζούμε, εργαζόμαστε, μετακινούμαστε, καταναλώνουμε.

Μέτρα που μπορεί σε κάποιες πλευρές να μας ξεβολέψουν και σε άλλες να μας βοηθήσουν να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να ιεραρχήσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες.

Μέτρα που θα έχουν κοινωνικό κόστος που δεν πρέπει να το επωμιστούν ούτε τα φτωχότερα στρώματα των κοινωνιών, ούτε οι φτωχότερες χώρες του πλανήτη.

Γιατί διαφορετικά απλώς θα παρακολουθούμε την πολύ πιο γρήγορη από όσο φανταζόμαστε μετατροπή πολλών περιοχών σε αβίωτους τόπους.