Ορχήστρα

Είναι πρωτίστως μια νίκη προσωπική. Ο Ανδρέας Λοβέρδος δεν είναι απλώς ο τελευταίος από τα δέκα πολιτικά πρόσωπα που είχαν ερευνηθεί για το σκάνδαλο Novartis και πλέον απαλλάσσονται. Είναι κι εκείνος για τον οποίο οι πολιτικοί αντίπαλοί του, αλλά και οι άσπονδοι φίλοι του, έκαναν μέχρι την τελευταία στιγμή υπαινιγμούς, πετούσαν καρφιά, άφηναν να εννοηθεί ότι, ειδικά γι’ αυτόν, κάτι υπάρχει. Δεν υπήρχε. Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών δεν βρήκε επαρκείς ενδείξεις που να στηρίζουν κατηγορία εναντίον του για δωροληψία.

Με το χθεσινό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών, όμως, καταρρέει οριστικά και μια ολόκληρη εκστρατεία κατασυκοφάντησης στην οποία είχε επιδοθεί η προηγούμενη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ο φιλικός της Τύπος. Ποιος μπορεί να ξεχάσει το πρωτοσέλιδο εκείνου του Φεβρουαρίου του 2018 για την παραπομπή των δέκα, που είχε τίτλο «Φταίει ο Χατζηπετρής!» και συνοδευόταν από «ενοχοποιητικές» φωτογραφίες του Λοβέρδου και του Γεωργιάδη να φωνασκούν, του Βενιζέλου να σκουπίζει τον ιδρώτα του, του Σαμαρά να κρατάει ένα ποτήρι νερό χλωμός, σκεπτικός, συντετριμμένος; Ποιος δεν θυμάται τα ειρωνικά γέλια εκείνου του βουλευτή όταν ο Πικραμμένος διακήρυσσε με έντονη συναισθηματική φόρτιση στη Βουλή την αθωότητά του;

«Στήσατε παρακράτος, διώκετε αντιπάλους, είστε επικίνδυνοι για τη δημοκρατία», είχε πει ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και όπως αποδείχθηκε, είχε δίκιο. Τεσσεράμισι χρόνια μετά, έρχονται οι αντίπαλοί του και του απευθύνουν ανάλογες κατηγορίες, αντικαθιστώντας το «διώκετε» με το «παρακολουθείτε». Η ιστορία επαναλαμβάνεται λοιπόν; Κάνει κύκλους; ‘Η απλώς μας κοροϊδεύει;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να ξεπεράσει τη σημερινή κρίση με το επιχείρημα ότι αν πέσει εκείνος, θα έρθουν στην εξουσία οι ψεύτες, οι σκευωροί και οι συκοφάντες. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί να απευθύνεται στους ψηφοφόρους λες και είναι πολιτικά παρθένος, λες και δεν συγκυβέρνησε με τον Καμμένο, λες και δεν εξαπάτησε τους ψηφοφόρους με το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα, λες και δεν προσπάθησε να αλώσει τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά και ο Νίκος Ανδρουλάκης, παρ’ όλα τα δίκια του, δεν μπορεί να οδηγήσει τον Πρωθυπουργό στην έξοδο μόνο με το εύρημα ότι, μέσω του ίδιου, παρακολουθούνταν ένα ολόκληρο κόμμα και γενικά όλοι όσοι συνομιλούσαν μαζί του.

Το βέβαιο είναι ότι η Νέα Δημοκρατία φορτώνεται με αυτό ακριβώς που ο αρχηγός της είχε δεσμευθεί ότι δεν θα συμβεί: ένα σκάνδαλο, τη δική της «Νοβάρτις», έστω και σε διαφορετική (μέχρι στιγμής) κλίμακα. Ο ίδιος διαβεβαιώνει ότι δεν γνώριζε, προχωρεί μάλιστα και στην επίμαχη διαβεβαίωση ότι αν γνώριζε δεν θα το είχε επιτρέψει. Αλλά οι πρωθυπουργοί, νυν και πρώην, έχουν το άχαρο προνόμιο να στρέφουν πάνω τους τους προβολείς. Ο Λοβέρδος χαρακτήρισε κάποτε τον Τσίπρα «ενορχηστρωτή» του θέματος με τη Novartis. Ο γολγοθάς του Μητσοτάκη είναι να πείσει ότι η δική του ορχήστρα απλώς φαλτσάρισε.