Λορίν Μπακόλ: «Ποιο είναι το νόημα στο να δουλεύεις όλη σου τη ζωή και μετά να σταματάς»;

H Lauren Bacall, μεγάλη σταρ του παλιού Χόλιγουντ, πέθανε σαν σήμερα 12 Αυγούστου 2014. Αυτή είναι η ζωή της.

Η Λορίν Μπακόλ γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1924 στη Νέα Υόρκη, με το όνομα Betty Joan Perske και έμελλε να γίνει μια από τις μεγαλύτερες σταρ του παλιού Χόλιγουντ.

Μια παραμυθένια ζωή

Ξεκίνησε το μόντελινγκ στα 17 και συμπλήρωνε το εισόδημά της ως ταξιθέτρια στο St. James Theatre και ως υποδοχή στο Stage Door Canteen που βρισκόταν δίπλα στο Broadway, το οποίο τόσο λάτρευε.

Το 1941 ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής και έβγαινε με τον συμφοιτητή της Κερκ Ντάγκλας. Το 1942 εμφανίστηκε ως ενζενί στο Franklin Street αλλά το έργο σταμάτησε πριν φτάσει στη Νέα Υόρκη.

Η φωτογραφία της όμως στο εξώφυλλο του Harper’s Bazaar το 1943 κέντρισε το ενδιαφέρον της γυναίκας του σκηνοθέτη Howard Hawks, η οποία τον ενθάρρυνε να την περάσει από κάστινγκ για την επερχόμενη ταινία του.

Ο Hawks ζήτησε από τη γραμματέα του να μάθει περισσότερα για τη Μπακόλ και από λάθος συνεννόηση εκείνη της έστειλε ένα αεροπορικό εισιτήριο για να παρευρεθεί στην οντισιόν στο Χόλιγουντ.

Διαβάστε επίσης: Η ανείπωτη αλήθεια της Έλεν Μίρεν: Η κυριαρχία της σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο

Η πρώτη συνεργασία με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ

Έτσι βρέθηκε στην –κλασική πλέον- ταινία «To Have and Have Not» να υποδύεται την Marie που μαθαίνει τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ να σφυρίζει και στα 19 της έγινε το όνειρο κάθε άνδρα.

Η Μπακόλ ήταν ψηλή (1.74) για τα δεδομένα των ηθοποιών της εποχής και αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι η φυσική της φωνή ήταν ψιλή και ένρινη. Μετά από παρότρυνση του Hawks ξεκίνησε μαθήματα για να την «βαθύνει», τα οποία περιλάμβαναν ώρες δυνατής απαγγελίας Σαίξπηρ καθημερινά.

Πως προέκυψε το παρατσούκλι «The Look»

Το τρακ που ένιωθε στα γυρίσματα, την οδήγησε να κρατάει το κεφάλι της χαμηλά για να μην τρέμει.

Αυτό, σε συνδυασμό με το λάγνο βλέμμα και τη βαθιά φωνή είχαν ως αποτέλεσμα να της αποδοθεί το παρατσούκλι «The Look» (το βλέμμα) που έμελλε να γίνει ένα από τα χαρακτηριστικά της.

Ο ρόλος της στην συγκεκριμένη ταινία ήταν αρχικά μικρότερος, όμως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ξαναγράφτηκε και επεκτάθηκε αρκετά.

Ο έρωτας και ο γάμος με τον μεγαλύτερο της Χάμφρεϊ

Εκείνη και ο κατά 25 χρόνια μεγαλύτερός της Χάμφρεϊ ερωτεύτηκαν στα γυρίσματα και παντρεύτηκαν το 1945, αμέσως μόλις εκείνος χώρισε την τρίτη του σύζυγο.

Ως ζευγάρι συνέχισαν ωστόσο και εντός σκηνής συμπρωταγωνιστώντας στις ταινίες «The Big Sleep» (1946), «Dark Passage» (1947) και «Key Largo» (1948).

Η Μπακόλ βέβαια έχτιζε μια καριέρα και μακριά από το σύζυγό της, παίζοντας σε ταινίες με άλλους μεγάλους σταρ, όπως το «Young Man with a Horn» (1950) με τον Κερκ Ντάγκλας και την Ντόρις Ντέι, το «How to Marry a Millionaire» (1953) με τη Μέριλιν Μονρόε και τη Μπέτι Γκράμπλ, το «Designing Woman» (1957) με τον Γκρέγκορι Πεκ.

Η ίδια απέρριπτε ρόλους στους οποίους δεν έβρισκε ενδιαφέρον, οπότε κέρδισε τη φήμη της δύσκολης. Με τον Μπόγκαρτ απέκτησαν δύο παιδιά, τον Στέφεν Χάμφρεϊ (1949) και την Λέσλι Χάουαρντ (1952).

Όταν έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο από καρκίνο, μετά από 12 χρόνια γάμου, η Μπακόλ απομακρύνθηκε κάπως από το Χόλιγουντ και άρχισε να εμφανίζεται σποραδικά σε ρόλους: «Goodbye Charlie» (1959), «Cactus Flower» (1965), «Sex and the Single Girl» (1964), «Harper» (1966).

Ως ζευγάρι συνέχισαν ωστόσο και εντός σκηνής συμπρωταγωνιστώντας στις ταινίες «The Big Sleep» (1946), «Dark Passage» (1947) και «Key Largo» (1948).

Η Μπακόλ βέβαια έχτιζε μια καριέρα και μακριά από το σύζυγό της, παίζοντας σε ταινίες με άλλους μεγάλους σταρ, όπως το «Young Man with a Horn» (1950) με τον Κερκ Ντάγκλας και την Ντόρις Ντέι, το «How to Marry a Millionaire» (1953) με τη Μέριλιν Μονρόε και τη Μπέτι Γκράμπλ, το «Designing Woman» (1957) με τον Γκρέγκορι Πεκ.

Η ίδια απέρριπτε ρόλους στους οποίους δεν έβρισκε ενδιαφέρον, οπότε κέρδισε τη φήμη της δύσκολης. Με τον Μπόγκαρτ απέκτησαν δύο παιδιά, τον Στέφεν Χάμφρεϊ (1949) και την Λέσλι Χάουαρντ (1952). Όταν έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο από καρκίνο, μετά από 12 χρόνια γάμου, η Μπακόλ απομακρύνθηκε κάπως από το Χόλιγουντ και άρχισε να εμφανίζεται σποραδικά σε ρόλους: «Goodbye Charlie» (1959), «Cactus Flower» (1965), «Sex and the Single Girl» (1964), «Harper» (1966).

Οι ρόλοι που ανέλαβε τη δεκαετία του ’90 της έδωσαν τη μεγαλύτερη αναγνώριση της καριέρας της

Έλαβε εξαιρετικές κριτικές για την εμφάνισή της στο «Misery» (1990), «The Portrait» (1993), «My Fellow Americans» (1996) και «Diamonds» (1999), ενώ η ταινία «The Mirror Has Two Faces» (1996) της χάρισε μια Χρυσή Σφαίρα, ένα BAFTA, ένα SAG Award και την πρώτη της υποψηφιότητα Όσκαρ για β’ γυναικείο ρόλο. Ακολούθησαν αρκετές ταινίες ακόμη, ενώ η τελευταία της ήταν το «The Walker» (2007).

H Μπακόλ και οι τρεις αυτοβιογραφίες

«By Myself» (1978), «Now» (1994) και «And Then Some» (2005). Χαρακτηρίστηκε ως η 20η σπουδαιότερη γυναίκα σταρ του κλασικού κινηματογράφου του Χόλιγουντ από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου και έλαβε το Τιμητικό Βραβείο της Ακαδημίας από την Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών το 2009 ως αναγνώριση της συμβολής της στη Χρυσή Εποχή των κινηματογραφικών ταινιών.

Η μούσα των σχεδιαστών

Ένα από τα τελευταία αστέρια της χρυσής εποχής, η Μπακόλ ήταν μούσα για πολλούς σχεδιαστές, συμπεριλαμβανομένου του Yves Saint Laurent, του οποίου η αιχμηρή ραπτική ήταν εμπνευσμένη από τα κοστούμια της στις ταινίες του Milo Anderson και άλλων.

Και η Μπακόλ ανταπέδωσε τη χάρη, με το να γίνει πιστή πελάτισσα του Saint Laurent τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 ή όπως η ίδια χαρακτηριστικά έχει πει: «Αν είναι παντελόνι, είναι Yves».

Η Μπακόλ γενικά δεν ξέχασε ποτέ το «χρέος» της στη μόδα (ολόκληρη η καριέρα της ξεκίνησε άλλωστε από ένα εξώφυλλο) και έτσι το 1968 γύρισε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Paris Collections» κάνοντας συνεντεύξεις με τους Saint Laurent, Pierre Cardin, Marc Bohan και άλλους. Στη μεγάλη οθόνη, η Μπακόλ φορούσε εντυπωσιακά φορέματα που αναδείκνυαν την υπέροχη σιλουέτα της.

Εκτός, όμως, ήταν ένα κορίτσι με παντελόνι, που άντεξε ως σύμβολο της παλιάς χολιγουντιανής ισότητας και ομοιόμορφου στυλ.

Ο συγγραφέας/σκηνοθέτης Matt Tyrnauer δήλωσε το 2011 ότι η Μπακόλ, κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεών τους στο διαμέρισμά της στη Νέα Υόρκη, «είναι ντυμένη κάθε φορά με μαύρο παντελόνι, μαύρο πουκάμισο και μαύρα ορθοπεδικά παπούτσια». Αριστοκρατική, με τον τρόπο που μόνο εκείνη ήξερε.

Η Λορίν Μπακόλ έφυγε από τη ζωή στις 12 Αυγούστου 2014, σε ηλικία 90 ετών, μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο