Του κόσμου όλου οι Παναγιές

Μια μητέρα που την έδιωξαν με βία από τον τόπο της και βρέθηκε κατατρεγμένη, ανεπιθύμητη από όλους, εγκλωβισμένη σε μια νησίδα ενός ποταμού που άλλοι τον αγαπούν, άλλοι τον έχουν σύνορο κι άλλοι τον έχουν τάφο, αφήνει το νεκρό της κορίτσι μέσα στα νερά για να προλάβει. Τι να προλάβει… Να προλάβει να έχει σώμα να θάψει, μην το φάνε πρώτα τα σκουλήκια.

Το αρχέγονο δράμα της μητέρας που της αφαιρούν βίαια τα παιδιά. Η Νιόβη που από τον πόνο μεταμορφώθηκε σε βράχος, έπειτα βουνό κι η θλίψη της σκότωσε τους θεούς του Ολύμπου. Η Παναγία, που ήξερε ότι θα αναληφθεί το παιδί της στους ουρανούς, θα γίνει θεός, αθάνατος, μα πάλι θρηνούσε. Θεός ή μη, αυτή το έχασε το παιδί της. Η γυναίκα η πρόσφυγας, που τη μάρκαραν «ανεπιθύμητη! ανεπιθύμητη!», την εγκλώβισαν κι έτσι όπως έφευγε από μια χώρα που θα σκότωναν το παιδί της οι βόμβες, βρέθηκε στη μέση ενός ποταμού, που της το σκότωσε το τσίμπημα ενός σκορπιού.

Κι εκείνη έβαλε το άψυχο κορμάκι μέσα στο νερό. Δεν το έθαψε στην κουκίδα του απέραντου, απάνθρωπου κόσμου. Αν το έθαβε, θα το έχανε για πάντα. Ο πόνος δεν έχει ούτε τεχνικότητες, ούτε και λογική. Αδιαφορεί φρικτά και για τα δύο. Η απόγνωση δεν έχει λογική.

Τις ξέρω αυτές τις Παναγιές. Τη μαμά στην Αργεντινή που έκοψε κομμάτι από τη γάμπα της για να φάει το παιδί τής, που πέθαινε από την ασιτία και ξεκίνησε το «κίνημα της κατσαρόλας». Έπειτα, έδιωξαν την κυβέρνησή τους με ελικόπτερο. Σα να πέρασαν χιλιάδες χρόνια κι ήταν μόλις μία δεκαετία πριν.

Τις μαμάδες που άφησαν τα παιδιά τους στα ιδρύματα, γιατί δεν μπορούσαν να τα ταΐσουν. Δεν μπορεί να έχουμε ξεχάσει, δεν πέρασαν δα κι αιώνες.

Τις μαμάδες του περιθωρίου, που το παιδί τους το πλακώνει η πόρτα του εργοστασίου, ετών οχτώ η Όλγα εκείνη, και το προσπέρασαν, γιατί ήτανε «γυφτάκι».

Τα αυλακωμένα πρόσωπα των γονιών του Νίκου Σαμπάνη, δολοφονημένου για ένα κωλαμαξο, ετών 19.

Η Μάγδα Φύσσα, η Τούλα Τοπαλουδη, ο μπαμπάς του Σαχζατ Λουκμαν και του Βαγγέλη Γιακουμάκη.

Τη μαμά στο διπλανό δωμάτιο του νοσοκομείου, που το δικό της παιδί, 20 χρονών, πέθαινε από όγκο στον εγκέφαλο… Και προσπαθούσε να του χαμογελάσει, για να του δώσει μια ήδη νεκρή ελπίδα κάποιου απίθανου θαύματος.

Όλοι αυτές οι παναγιές, γονείς άντρες και γυναίκες, που «έθαψαν» τα παιδιά τους στον τάφο της Μεσογείου.

Θα γιορτάσετε. Ας γιορτάσετε την Παναγία σας. Καλά θα κάνετε. Και που την θυμάστε, καλά κάνετε. Μόνο που δεν είναι μία, είναι εκατομμύρια. Μόνο που τα δικά τους παιδιά ούτε τα λατρεύει, ούτε και τα κλαίει κανείς.